Sposoby, w których rodzice sprawiają, że dokuczanie jest gorsze

Zastraszanie jest stresujące dla wszystkich zaangażowanych. Ale czasami rodzice są albo tak pokonani przez emocje towarzyszące znęcaniu się, albo tęsknią za znęcaniem się. A jeśli nie są ostrożni, mogą sprawić, że sytuacja dzieci będzie gorsza.

Oto sześć najważniejszych błędów popełnianych przez rodziców, jeśli chodzi o zastraszanie w życiu ich dziecka.

Brakujące znaki ostrzegawcze.

Upewnij się, że znasz wszystkie oznaki znęcania się. Te subtelne znaki obejmują wszystko, od częstych skarg na bóle brzucha i bóle głowy, a także brak chęci do zrobienia w szkole. Czasami dzieci będą nawiązywać do zastraszania bez użycia słowa. Na przykład, mogą powiedzieć, że jest dużo "dramatu" w szkole lub dzieci "bałagan" z nimi. Te zwroty są często subtelnymi wskazówkami, że może dojść do zastraszania. Szczególnie ważne jest, aby rodzice mogli rozpoznać znaki ostrzegawcze, ponieważ większość dzieci nie mówi nikomu, że są zastraszani.

Ignorowanie przemocy.

Czasami rodzice myślą, że jeśli zignorują sytuację, to odejdą. Albo, co gorsza, minimalizują sytuację, oświetlając ją lub mówiąc dziecku, żeby się wzmocniło. Jeśli jesteś jednym z nielicznych rodziców, których dzieci powiedzą im o znęcaniu się, upewnij się, że poświęcasz czas na wysłuchanie tego, co mówią. Zbierz jak najwięcej informacji, a następnie zobowiązuj się do rozwiązania problemu. Upewnij się, że unikasz wzruszenia. W rzeczywistości badania pokazują, że jeśli zachowasz spokój i starannie dobierzesz słowa, robisz pierwszy krok, pomagając dziecku radzić sobie z nękaniem.

Dramatyczne sytuacje.

Niektórzy rodzice udają się na przeciwną skrajność i dramatyzują każde złośliwe zachowanie danej osoby lub określają każdy zastraszany konflikt. Natychmiast nazywają szkołę, nauczyciela, trenera lub dyrektora, nie dając dziecku szansy na poruszanie się w tej sytuacji. Co więcej, rodzice muszą nauczyć się odróżniać znęcanie się od normalnego konfliktu. Muszą także dostrzec różnicę między nieuprzejmym zachowaniem a zastraszaniem. Aby coś mogło stanowić zastraszanie, muszą istnieć trzy elementy, w tym brak równowagi sił, zamiar krzywdzenia dziecka i powtarzania incydentów. Jeśli nie są one obecne, nie może to być zastraszanie, którego doświadcza twoje dziecko.

Koncentrując się na niewłaściwych rzeczach.

Czasami rodzice są tak pochłonięci ideą znęcania się, że koncentrują się bardziej na uzyskaniu sprawiedliwości lub zemście. Następnie tracą z pola widzenia to, co jest naprawdę ważne i pomagają dziecku wyjść poza przypadek nękania.Jeśli prześladowanie ma miejsce w szkole, rodzice muszą dać miejsce administratorom szkół, aby poradzili sobie z sytuacją zgodnie z ich wytycznymi. Jako rodzice, główny nacisk nie powinien być na karę, którą otrzymuje tyran, ale na ustalenie, czy zastraszanie ustało i czy dziecko jest bezpieczne. Jeśli prześladowanie trwa, a szkoła nie podejmuje kroków w celu ochrony Twojego dziecka, musisz skontaktować się ze szkołą. Ale rodzice muszą zdać sobie sprawę, że mogą nie mieć dużej kontroli nad działaniami dyscyplinarnymi. Skupianie energii na tym, co dzieje się w życiu tyranów, zamiast na tym, co dzieje się z twoim dzieckiem, przyniesie katastrofalne rezultaty.

Nie pomagając dziecku pokonać znęcania się.

Kiedy dochodzi do zastraszania, twoim priorytetem jako rodzicem powinno być pomaganie dziecku w przezwyciężaniu zastraszania. Trzeba również szukać sposobów zapobiegania przyszłym incydentom nękania. Porozmawiaj z dziećmi o tym, jak unikać łobuzów. Buduj ich poczucie własnej wartości i odporność. Naucz ich, jak być asertywnym. Pomóż im nawiązać przyjaźnie. A co najważniejsze, w razie potrzeby znajdź dla nich pomoc zewnętrzną. Zbyt długie oczekiwanie na zajęcie się depresją i myśli samobójcze mogą mieć katastrofalne skutki.

Plotkowałem o tyranizmie.

Jedną z najgorszych rzeczy, które rodzic może zrobić, gdy ich dziecko jest prześladowane, jest plotkowanie lub szerzenie plotek. Ponownie, jest to coś, co odbiera ci pomaganie dziecku. I może tylko komplikować rzeczy. Pamiętaj, że tyran jest czyimś dzieckiem i powinieneś traktować go z takim samym szacunkiem, jakiego oczekujesz od swojego dziecka.