Maskowanie twarzy w chorobie Parkinsona

Maskowane facje (znane również jako hipomimia) to utrata mimicznych twarzy najczęściej związanych z chorobą Parkinsona. Jest tak nazwany, ponieważ warunek nadaje dotkniętej osobie stały, maskowy wyraz.

W chorobie Parkinsona może rozwinąć się maskowanie, ponieważ postępująca utrata kontroli motorycznej rozciąga się na mięśnie twarzy, podobnie jak na inne części ciała. Zamaskowane facie mogą komplikować trudną sytuację, alienując znajomych, którzy mogą być zniechęceni lub zakłóceni przez pozorny brak reakcji emocjonalnej.

Maskowanie twarzy może również wystąpić z pewnymi zaburzeniami psychicznymi lub psychicznymi, ale w tych przypadkach przyczyna nie jest związana z utratą kontroli mięśni, ale raczej stępieniem emocjonalnym (czasami określanym jako osłabienie afektywne lub, w przypadku schizofrenii, wpływ na mieszkanie). To samo może się zdarzyć w przypadku niektórych leków, które mogą znacznie osłabić reakcję emocjonalną danej osoby.

Jako takie, używamy terminu hypomimia do opisu maskowania twarzy w kontekście choroby Parkinsona. Sugeruje to rzeczywistą utratę kontroli motorycznej, a nie fizyczną manifestację emocjonalnego stępienia.

Zamaskowane fasety w chorobie Parkinsona

Większość z nas łatwo zrozumieć, dlaczego posiadanie twarzy bez wyrazu może być traumatyczne. Ludzie komunikują się nie tylko za pomocą słów, ale także subtelnych, szybko zmieniających się wyrazów twarzy. Osoba, która nie jest w stanie przekazać tych emocji w sensie fiskalnym, poniosłaby straty, ponieważ inni mogą zdyskredytować lub źle interpretować słowa, gdy wyrażenia nie pasują do siebie.

Zamaskowane facies są objawem zwyrodnieniowej natury choroby Parkinsona. Cechą charakterystyczną tej choroby jest postępująca utrata kontroli motorycznej, a nie tylko dużych kończyn, ale dokładniejszy ruch mięśni rąk, ust, języka i twarzy.

Hipomimia może wpływać zarówno na dobrowolne ruchy twarzy (takie jak uśmiech), jak i mimowolne (takie, jakie występują, gdy dana osoba jest zaskoczona). Istnieją również stopnie wpływu, które lekarz wykorzystuje do śledzenia postępu choroby:

• 0 - Normalny wyraz twarzy
• 1 - Nieznaczna hipomimia, pokerzysta
• 2 - Nieznaczna, ale zdecydowanie nienormalna utrata ruchów twarzy
• 3 - Umiarkowana strata, która jest obecna przez większość czasu
• 4 - Znaczna strata, która jest obecna przez większość czasu

Terapia fasetowanych faset

Wyraz twarzy. Badania wykazały, że jakość życia jest lepsza u osób z chorobą Parkinsona, które przeszły terapię poprawiającą kontrolę twarzy, niż osoby, które jej nie mają. Zazwyczaj wymaga to intensywnego, prowadzonego przez terapeutę programu, który początkowo skupiałby się na szerszych ruchach twarzy, takich jak unoszenie brwi, rozciąganie ust lub marszczenie twarzy.

Jedna z technik zwana metodą Lee Silverman (LSVT) jest używana przez niektórych, aby pomóc ludziom z chorobą Parkinsona mówić głośniej i jaśniej. Wykorzystuje ćwiczenia artykulacyjne, które są podobne do technik scenicznych, w których dana osoba jest uczona projektów i realizuje "zachowania mówiące" przez:

• Prostowanie postawy
• Patrzenie na osobę bezpośrednio w twarz
• Utrzymywanie podbródka w górze
• Biorąc głęboki oddech przed mówieniem
• Koncentrując się na dużych, głośnych dźwiękach i wolnych, krótkich frazach

Technika LSVT i podobne podejścia rehabilitacyjne (takie jak śpiewanie chóru czy wzmacnianie głosu) okazały się wartościowe, pomagając osobom z segregacją Parkinsona i kontrolując konkretny mięsień twarzy skuteczniej komunikując się w grupie lub jeden na jednego.