Terapia zastępcza dopaminy w chorobie Parkinsona

Lewodopa jest uważana za złoty standard dla dopaminowej terapii zastępczej w chorobie Parkinsona. Lek został opracowany w latach sześćdziesiątych wiele lat po tym, jak James Parkinson w 1817 roku napisał o zestawie objawów, które dziś znamy jako choroba Parkinsona. Po dziesięcioleciach lewodopa nadal jest najczęściej stosowanym leczeniem tej przewlekłej choroby.

Po przyjęciu doustnym lewodopa jest wchłaniana do krwi z jelita cienkiego. Jest on następnie konwertowany do dopaminy przez enzymy w mózgu, co pomaga w zastąpieniu neuroprzekaźnika, który został utracony w wyniku śmierci neuronów wytwarzających dopaminę w mózgu.

Jak działa Levodopa

Lewodopa jest prawie zawsze łączona z lekiem karbidopa (jak w leku marki Sinemet), który pomaga przedłużyć skuteczność lewodopy i zapobiega rozpadowi leku w krwioobiegu, zanim dotrze on do mózgu. Zamiast początkowo wysokich dawek, dodatek karbidopy pozwala na podawanie lewodopy w mniejszych dawkach. Zmniejsza to nudności i wymioty, często wyniszczające działania niepożądane. W Europie lewodopa jest łączona z innym związkiem o nazwie benzoserazyd o podobnym działaniu w lekach o nazwie Madopar.

Terapia zastępcza dopaminy działa wyjątkowo dobrze w kontrolowaniu objawów motorycznych i pomaga poprawić codzienne funkcjonowanie osób dotkniętych chorobą Parkinsona. Jednak może również powodować znaczące działania niepożądane, takie jak dyskinezy (uciążliwe mimowolne ruchy), które mogą ograniczać ilość leku, który można zastosować. Powoduje to, że większość ludzi jest niedostatecznie obciążona, jeśli chodzi o ilość dopaminy, którą mogą tolerować. Czasami działania niepożądane są gorsze niż pierwotne objawy leczone. Ponadto nie odnosi się do objawów niemotorycznych Parkinsona, o których wiadomo, że powodują większość niepełnosprawności u pacjentów.

Efekty uboczne lewodopy

Skutki uboczne dopaminowej terapii zastępczej obejmują, między innymi, nudności, wymioty, niskie ciśnienie krwi, zawroty głowy i suchość w ustach. U niektórych osób może powodować zamieszanie i halucynacje.W dłuższej perspektywie, stosowanie wymiany dopaminy może również prowadzić do dyskinez i fluktuacji motorycznych (to jest, więcej "wyłączonych" okresów, gdy lek nie działa dobrze).

Rodzaje terapii dopaminergicznych

Terapia zastępcza dopaminy występuje w wielu formulacjach i kombinacjach. Bardziej powszechne przygotowania są następujące:

Levodopa / Carbidopa:Ta kombinacja występuje w postaci krótkodziałającej (Sinemet), a także długo działającej (Sinemet CR), która wymaga jedynie podawania dwa razy dziennie. Lewodopa / karbidopa występuje również w tabletce ulegającej rozpadowi w jamie ustnej (Parcopa), która nie wymaga wody i jest pomocna dla osób mających trudności z połykaniem.

Levodopa / Carbidopa / Entacapone: Stalevo to kolejna marka długodziałających preparatów do wymiany dopaminy, która oprócz lewodopy i karbidopy ma dodany lek entakapon, co dodatkowo przedłuża skuteczność tego preparatu, pozwalając na dłuższe okresy dawkowania.

Obecnie dostępny tylko w Kanadzie i Europie, żel lewodopa / karbidopa (Duodopa) jest formą wymiany dopaminy, która jest dostarczana bezpośrednio do jelita cienkiego przez chirurgicznie umieszczoną rurkę. Najlepiej jest go stosować u osób z zaawansowaną chorobą, które nie są w stanie uzyskać kontroli nad ich niepełnosprawnymi objawami motorycznymi za pomocą innych dostępnych leków. Dzięki zastosowaniu systemu pompowania podobnego do pompy insulinowej w cukrzycy, Duodopa jest w stanie podawać lek w sposób ciągły przez cały dzień.

Popularne powiedzenie "stare jest złoto" na pewno brzmi prawdziwie, jeśli chodzi o lewodopę. Pomimo postępów w dziedzinie badań nad chorobą Parkinsona, żaden inny nowy lek nie okazał się tak skuteczny jak lewodopa pod względem łagodzenia objawów motorycznych tej choroby. Jednak skutki uboczne, szczególnie te długoterminowe, obejmujące fluktuacje ruchowe i dyskinezy, ograniczają jego prawdziwą skuteczność jako idealnego leczenia.