W jaki sposób Tai Chi może pomóc w chorobie Parkinsona?

Zaczynając w Chinach jako forma sztuk walki, Tai Chi to ćwiczenie oparte na równowadze, które składa się z delikatnych, rytmicznych ruchów, które zachęcają do równowagi i elastyczności. Obejmuje głębokie oddychanie i bardzo mało obciąża stawy i mięśnie, powodując mniejsze obrażenia. To ćwiczenie "medytacja w ruchu" jest działaniem o niskim wpływie, odpowiednie dla wszystkich grup wiekowych i sprawności.

Korzyści z Tai Chi

W Chinach uważa się, że Tai Chi ma wiele zalet. Należą do nich opóźnione starzenie się, zwiększona elastyczność, redukcja stresu, poprawiona siła mięśni oraz leczenie różnych chorób, takich jak choroby serca, wysokie ciśnienie krwi, zaburzenia trawienia, zapalenie stawów, zaburzenia nastroju, nowotwory i choroby neurologiczne, w tym choroba Parkinsona. Ale czy istnieją dowody naukowe potwierdzające te twierdzenia, zwłaszcza że Tai Chi odnosi się do choroby Parkinsona?

Niestabilność postawy ciała jest jednym z głównych objawów choroby Parkinsona, która w przeciwieństwie do drgawek ma mniejsze szanse na poprawę w przypadku leczenia konwencjonalnego. Niestety, ponieważ może to prowadzić do częstych upadków, ten brak równowagi również znacząco wpływa na jakość życia danej osoby.

Co mówią badania

Badanie opublikowane w 2012 r. W New England Journal of Medicine był pierwszym, który najwyraźniej wykazał korzyści Tai Chi w chorobie Parkinsona. 195 pacjentów z chorobą Parkinsona podzielono losowo na 3 grupy. Jedna grupa spotykała się na zajęcia Tai Chi dwa razy w tygodniu przez 60 minut, druga grupa przeszła szkolenie z obciążeniem, a trzecia została przydzielona do rozciągania w pozycji siedzącej.

Po 6 miesiącach wyniki były jasne. Ci z grupy Tai Chi byli bardziej elastyczni i byli w stanie pochylić się dalej do przodu i do tyłu, nie tracąc równowagi ani upadku.W porównaniu z innymi grupami ich ruchy były płynniejsze, a podczas chodzenia można było robić dłuższe kroki. Podobnie do tych, którzy ćwiczyli z ciężarkami, ci, którzy brali Tai Chi szli szybciej, mieli zwiększoną siłę nóg i mogli szybciej stać z pozycji siedzącej. Najbardziej zaskakująca poprawa nastąpiła jednak w liczbie upadków, a ci, którzy praktykowali Tai Chi, spadali mniej niż połowę razy w porównaniu do osób z dwóch pozostałych grup. Co ciekawe, grupa Tai Chi również doświadczała mniej dyskinez, ponieważ była w stanie przyjąć strategie, które skutkowały bardziej kontrolowanym ruchem.

Wszystkie te ulepszenia utrzymały się przez trzy miesiące po zakończeniu badania. Autorzy doszli do wniosku, że "klinicznie zmiany te wskazują na zwiększony potencjał skutecznego wykonywania codziennych czynności życiowych, takich jak sięganie do przodu w celu wyjęcia przedmiotów z szafki, przejście z pozycji siedzącej na stojącą (i z pozycji stojącej na siedzącą) oraz chodzenie, podczas gdy zmniejszając prawdopodobieństwo upadków."

Poza motorycznymi objawami tej choroby są manifestacje niemotorowe, które mogą naprawdę wpływać na jakość życia pacjentów. W badaniu pilotażowym w 2014 r. Zbadano zalety Tai Chi w odniesieniu do niektórych z tych aspektów. Jedna grupa uczestniczyła w 60-minutowych zajęciach Tai Chi trzy razy w tygodniu, podczas gdy druga grupa służyła jako kontrola. Po zakończeniu badania odkryli, że chociaż nastąpiła pewna poprawa, gdy spojrzeli na pomiary poznania, szczególnie uwagi i pamięci roboczej, nie osiągnęli istotności statystycznej. Jednakże odnotowano znaczną poprawę w sprawozdaniach pacjentów dotyczących jakości życia, w szczególności ich postrzegania choroby i dobrego samopoczucia emocjonalnego. Badanie to było ograniczone przez wielkość próby (zarejestrowało się tylko 21 uczestników), ale wykazało pewne obietnice, potwierdzając potrzebę dalszych badań.

Więc czy powinieneś dodać Tai Chi do swojej rutyny fitness? Opierając się na łagodnej i medytacyjnej jakości tego ćwiczenia, jak również na naukowym wsparciu jego wykorzystania, szczególnie w chorobie Parkinsona, można postawić sprawę, aby włączyć ją do swojej praktyki fizycznej.