Jak działają złudzenia optyczne?

Czym jest złudzenie optyczne? Złudzenia wzrokowe, bardziej znane jako iluzje wzrokowe, obejmują wizualne oszustwo. Ze względu na rozmieszczenie obrazów, efekt kolorów, wpływ źródła światła lub innych zmiennych, można zaobserwować szeroką gamę mylących efektów wizualnych.

Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się nad ukrytym obrazem w stereogramie jednego obrazu, być może odkryłeś, że nie każdy doświadcza złudzeń wizualnych w ten sam sposób. W przypadku niektórych złudzeń, niektórzy ludzie po prostu nie są w stanie zobaczyć efektu.

O ile iluzje optyczne mogą być zabawne i interesujące, o wiele więcej mówią o pracy mózgu. Dowiedz się więcej o najbardziej znanych złudzeniach optycznych i odkryj dokładnie, jak i dlaczego powstają iluzje wizualne.

1

Hermann Grid Illusion

W iluzji siatki Hermanna białe kropki na środku każdego kwadratu zmieniają się z białego na szary.

Co widzisz?

Siatkę Hermanna po raz pierwszy odkrył fizjolodzy imieniem Ludimar Hermann w 1870 r. Kiedy widz patrzy na siatkę, białe kropki i środek każdego "korytarza" zdają się przesuwać między bielą a szarością. Kiedy widz skupił swoją uwagę na konkretnej kropce, jest oczywiste, że jest biały. Ale gdy tylko uwaga zostanie przesunięta, kropka przesuwa się na szary kolor.

Jak działa iluzja siatki Hermanna?

Dlaczego ludzie widzą szary, tam gdzie powinien być biały? Dlaczego widzimy coś tak odmiennego od rzeczywistości?

Badacze tradycyjnie stosowali tzw. Hamowanie boczne, aby wyjaśnić, dlaczego ludzie widzą te szare obszary. Zjawisko to demonstruje bardzo ważną zasadę percepcji: nie zawsze widzimy, co naprawdę tam jest. Nasze postrzeganie zależy od tego, jak nasz system wizualny reaguje na bodźce środowiskowe i jak nasz mózg interpretuje te informacje.

Istnieją jednak dowody sugerujące, że wyjaśnienie to jest prawdopodobnie niedokładne. Fakt, że iluzja nie jest zależna od wielkości, można zauważyć przy odwróceniu kontrastu i można ją zanegować przez nieznaczne zniekształcenie linii, jako przyczynę, dla której klasyczna teoria jest błędna. Jednym z możliwych wyjaśnień, które zostały zaproponowane, jest teoria prostej komórki S1.

2

The Spinning Dancer Illusion

Złudzenie wirującej tancerki pokazuje niejednoznaczną sylwetkę, która wydaje się raptownie zmieniać kierunek. Dowiedz się więcej o tym, jak działa ta iluzja.

Co widzisz?

Na tym obrazie widzisz sylwetkę kobiety wirującej. W którym kierunku się obraca? Możesz być zaskoczony, gdy dowiesz się, że można ją zobaczyć obracając się zgodnie z ruchem wskazówek zegara i przeciwnie do ruchu wskazówek zegara. W jaki sposób? Choć może to być bardzo trudne, prawdopodobnie możesz ją spontanicznie zmienić. Spróbuj spojrzeć na figurę, a następnie mrugnij; może wydawać się zmieniać kierunki natychmiast po mrugnięciu. Inną strategią jest skupienie się na konkretnej części figury.

Jak działa wirująca iluzja?

Po tym, jak został stworzony przez Nobuyukiego Kayaharę, iluzja została błędnie nazwana naukowym testem osobowości prawej / lewej strony mózgu przez liczne strony internetowe i blogi. W rzeczywistości iluzję tancerza przędzenia wiąże się z percepcją bistabilną, w której dwuznaczną figurę dwuwymiarową można zobaczyć z dwóch różnych perspektyw. Ponieważ nie ma trzeciego wymiaru, nasze mózgi próbują skonstruować przestrzeń wokół figury. Podobne iluzje obejmują Kostkę Neckera i Odwracalną Twarz / Wazę Iluzji.

W New York Times Thomas C. Toppino, przewodniczący wydziału psychologii na Uniwersytecie Villanova, zasugerował: "To, co dzieje się tutaj, aby spowodować odwrócenie, jest czymś, co dzieje się całkowicie w systemie wizualnym. Jeśli możemy zrozumieć, dlaczego te dane się odwracają, to jesteśmy w pozycja pozwalająca zrozumieć coś, co jest fundamentalne dla sposobu, w jaki system wizualny przyczynia się do świadomego doświadczenia."

3

Złudzenie Zöllnera

W iluzji Zöllnera linie proste wydają się poruszać, nawet jeśli są statyczne.

Co widzisz?

Złudzenie Zöllnera to kolejna powszechnie demonstrowana iluzja optyczna. Po raz pierwszy odkryta w 1860 roku przez niemieckiego astrofizyka Johanna Karla Friedricha Zöllnera, ta iluzja przedstawia serię ukośnych linii skrzyżowanych z nakładającymi się krótkimi liniami. Ukośne linie wyglądają, jakby były krzywe i będą się rozchodzić. W rzeczywistości wszystkie ukośne linie są równoległe.

Jak to działa?

Podobnie jak iluzje Muller-Lyer i Herring, ta iluzja optyczna pokazuje, w jaki sposób tło obrazu może zniekształcić wygląd linii prostych. Zaproponowano kilka różnych wyjaśnień iluzji Zöllnera. Po pierwsze, kąt krótkich linii w porównaniu do dłuższych linii tworzy wrażenie głębokości. Jedna z linii wydaje się być bliżej nas; drugi dalej. Innym możliwym wyjaśnieniem jest to, że mózg próbuje zwiększyć kąty między długimi i krótkimi liniami. Powoduje to zniekształcenie, gdy mózg próbuje zgiąć linie i od siebie nawzajem.

Co ciekawe, jeśli kolor linii zostanie zmieniony na zielony, a tło na czerwony, efekt całkowicie zniknie, o ile oba kolory będą miały taką samą jasność.

4

Złudzenie pokoju Amesa

W iluzji pokoju Amesa dwoje ludzi stojących w pokoju okazuje się dramatycznie różnych rozmiarów, mimo że są tej samej wielkości.

Co widzisz?

Powyższy obrazek został przechwycony przez gościa do "pokoju Ames" w muzeum nauki Vilette w Paryżu we Francji i przesłany do serwisu fotograficznego Flickr. W pokoju osoba po lewej wydaje się bardzo wysoka, podczas gdy osoba po prawej stronie jest bardzo mała. W rzeczywistości obie osoby są mniej więcej tej samej wysokości i wielkości.

Jak działa iluzja pokoju Amesa?

Efekt działa poprzez wykorzystanie zniekształconego pomieszczenia, aby stworzyć iluzję dramatycznej różnicy wielkości. Chociaż z perspektywy widzów pokój wydaje się kwadratowy, w rzeczywistości ma kształt trapezu. Kobieta po prawej stronie powyższego zdjęcia stoi rzeczywiście w kącie, który jest znacznie dalej niż kobieta po lewej stronie.

Iluzja skłania widza do przekonania, że ​​dwie osoby stoją na tej samej głębi ostrości, gdy w rzeczywistości podmiot stoi znacznie bliżej. Kobieta po lewej na powyższym zdjęciu pojawia się pod znacznie lepszym kątem widzenia, ale fakt, że wydaje się być na tej samej głębi ostrości, co postać po prawej, sprawia, że ​​bliższy osobnik wygląda znacznie większy.

Efekt można zaobserwować w wielu filmach, w tym Władca Pierścieni trylogia. Zwróć uwagę na wczesne sceny w Drużyna pierścienia gdzie efekt jest wyraźnie wykorzystywany, aby Gandalf wyglądał na większego niż hobbici.

Możesz zobaczyć więcej przykładów pokoi Ames w tych filmach na YouTube.

5

Złudzenie Ponzo

W iluzji Ponzo dwie linie o identycznych rozmiarach wydają się mieć różne rozmiary po umieszczeniu ich nad równoległymi liniami, które zdają się zbiegać, gdy oddalają się w dal.

Co widzisz?

Na powyższym obrazku ilustrującym iluzję Ponzo dwie żółte linie są dokładnie tego samego rozmiaru.Ponieważ są umieszczone nad równoległymi liniami, które wydają się zbiegać w odległości, górna żółta linia wydaje się być dłuższa niż dolna.

Jak działa iluzja Ponzo?

Złudzenie Ponzo zostało po raz pierwszy zademonstrowane w 1913 roku przez włoskiego psychologa, Mario Ponzo. Powód, dla którego górna linia pozioma wygląda na dłuższą, polega na tym, że interpretujemy scenę w perspektywie liniowej. Ponieważ pionowe równoległe linie wydają się przybliżać, gdy oddalają się, interpretujemy górną linię jako oddalającą się w oddali. Obiekt znajdujący się w odległości musiałby być dłuższy, aby wyglądał na ten sam rozmiar co obiekt bliski, więc górna linia "daleko" jest postrzegana jako dłuższa niż linia dolna "blisko", nawet jeśli są one takie same rozmiar.

6

Złudzenie Trójkąta Kanizsa

Trójkąt Kanizsa jest złudzeniem optycznym, w którym postrzegany jest trójkąt, chociaż w rzeczywistości go nie ma.

Złudzenie trójkąta Kanizsa zostało po raz pierwszy opisane w 1955 roku przez włoskiego psychologa Gaetano Kanizsa. W złudzeniu na obrazie widoczny jest biały trójkąt równoboczny, mimo że nie ma tam właściwie trójkąta. Efekt jest spowodowany iluzorycznymi lub przedmiotowymi konturami.

Psychologowie Gestalt wykorzystują tę iluzję do opisania prawa zamknięcia, jednego z gestaltowych praw organizacji percepcyjnej. Zgodnie z tą zasadą przedmioty zgrupowane razem są postrzegane jako część całości. Zignorujemy luki i postrzegamy linie konturu, aby obraz wyglądał jak spójna całość.