Co to znaczy być neurototypicznym?

Słowo "neurotyp" jest całkiem nowe, ale staje się coraz bardziej popularne w szkołach, na konferencjach i imprezach związanych z autyzmem oraz w gabinetach terapeutów.Nie ma żadnego absolutnego znaczenia medycznego lub psychologicznego. Nie opisuje konkretnej osobowości, cechy ani zestawu umiejętności. Definicja może być określona zarówno z perspektywy negatywnej, jak i pozytywnej:

• Osoby neurotypowe to osoby, które nie mają rozpoznania autyzmu lub innego rodzaju intelektualnego lub rozwojowego.
• Osoba "neurotypowa" to osoba, która myśli, postrzega i zachowuje się w sposób, który jest uważany za "normalny" przez ogólną populację.

Co to znaczy być neurologicznie "normalnym"

Oczywiście niemożliwe jest rozpoznanie zaburzeń rozwojowych lub intelektualnych, a zatem można je zdefiniować jako neurotypowe. Istnieją jednak znaczne różnice między "normalnym" i "nie zdiagnozowanym". Ponadto nie ma stabilnej, powszechnie rozumianej koncepcji "normalnej".

W rzeczywistości "normalne" percepcje i zachowania różnią się radykalnie w zależności od kultury, płci, sytuacji, poziomu społeczno-ekonomicznego i wielu innych czynników. W niektórych kulturach oczekuje się na przykład bezpośredniego kontaktu wzrokowego; w innych jest uważany za nieuprzejmy. W niektórych kulturach kontakt fizyczny ze względnymi nieznajomymi jest uważany za normalny, podczas gdy w innych jest uważany za dziwny i odpychający.

Inne różnice w zachowaniu, choć nie są wynikiem zaburzeń rozwojowych lub intelektualnych, mogą być marginalizowane. Na przykład osoby LGBT mogą znaleźć się na zewnątrz wielu grup społecznych, nie mając żadnych neurologicznych wyzwań, z którymi można się uporać. To samo dotyczy członków niektórych grup religijnych.

Co to znaczy być Neurodiverse

Współcześni badacze opracowali złożone wykresy i biblioteki książek opisujących "normalny" rozwój człowieka. Oczekiwania dotyczące zachowania, uczenia się, interakcji społecznych i rozwoju fizycznego są zbudowane wokół tych norm. Ponadto instytucje takie jak szkoły, ligi sportowe, miejsca zatrudnienia, a nawet organizacje religijne są zaprojektowane tak, aby mogły pomieścić osoby, które pasują do norm rozwojowych. Mówiąc ogólnie, współczesne cywilizacje "pierwszego świata" budowane są dla ludzi, którzy:

• rozwijać umiejętności werbalne, fizyczne, społeczne i intelektualne w określonym tempie, w określonej kolejności i na określonym poziomie
• ciesz się i działa dobrze w złożonych środowiskach społecznościowych z dużą liczbą osób
• mają niewielką lub żadną trudność w zarządzaniu sensorycznymi "atakami", od chemikaliów w powietrzu po zaporę intensywnego światła, dźwięku, tłumów i ruchu
• znaleźć przyjemne i łatwe do angażowania się w działania zespołowe, w tym sport, gry i projekty
• Najlepiej ucz się w dynamicznym, wysoce werbalnym otoczeniu z dużą liczbą rówieśników
• wykonuj dobrze pod presją
• mówić, poruszać się i zachowywać w oczekiwany sposób (przy oczekiwanej objętości, tempie, dystansie od innych itp.)
• mają oczekiwany zestaw zainteresowań i pasji (zazwyczaj sport, filmy, muzyka popularna, jedzenie itp.)

Ludzie, którzy rozwijają się w tempie lub w sposób odbiegający od tych norm, często pozostają wykluczeni, wykluczeni, marginalizowani lub, w najlepszym razie, tolerowani. Jednak miliony ludzi w rzeczywistości odbiegają od norm neurotypowych, niektóre radykalnie, a inne tylko na tyle, aby znaleźć się niemożliwe do dopasowania.

Ruch Neurodiversity

Ruch neurodiversity opiera się na założeniu, że różnice rozwojowe, takie jak autyzm, ADHD, dysleksja i trudności w uczeniu się, nie są zaburzeniami, które należy wyleczyć, ale są różnicami, których należy przestrzegać. Członkowie ruchu neurodiversity często sprzeciwiają się idei lekarstwa na autyzm.

Do 2014 roku termin "neurotypowy" stał się dość powszechny, aby stać się tytułem dokumentu PBS, w którym autystyczni ludzie opisują swoje własne postrzeganie siebie w stosunku do "normalnego" społeczeństwa: przez światy czteroletniego Violeta, nastolatka Mikołaja oraz żona i matka w średnim wieku Paula, a także prowokacyjne wywiady z innymi autystami, film opowiada o wyzwaniach, jakie napotykają żyjąc wśród "normalnych" ludzi - których wielu z nich nazywa "neurotypami".

W 2015 r. Steve Silberman napisał książkę "NeuroTribes: Dziedzictwo autyzmu i przyszłość neurodegeneracji, ' co dowodzi, że zaburzenia ze spektrum autyzmu, postrzegane przez niektórych jako ostatnia epidemia, faktycznie stanowiły część ludzkiej kondycji w historii. Odkrywając, że są autystyczne, jak twierdzą, niektórzy dorośli odkrywają swoich "neurotraw" - czyli ich neurologicznych krewnych. Ta sama koncepcja, prawdopodobnie, odnosi się do osób z różnymi neurologicznymi różnicami, które stawiają je poza głównym nurtem. Na przykład niektórzy dorośli, którzy odkrywają, że są rozpoznawalni z ADD lub uczą się niepełnosprawności, nagle stają się świadomi siebie jako część grupy, która przeszła podobne doświadczenia i myśli w podobny sposób.

Koncepcja neurodiversity jest kontrowersyjna. Wielu rodziców dzieci autystycznych uważa, że ​​autyzm jest rzeczywiście zaburzeniem, któremu należy zapobiegać i leczyć. Wielu autystycznych autystów podziela tę perspektywę. W dużym stopniu różnice zdań odnoszą się bezpośrednio do różnic w osobistych doświadczeniach. Kiedy autyzm jest skrajnie ograniczony lub powoduje znaczne problemy fizyczne lub psychiczne, jest zwykle postrzegany jako zaburzenie. Z tego samego powodu, kiedy autyzm jest źródłem zdolności i osobistej dumy, jest powszechnie postrzegany jako atut.

Neurotypy z perspektywy neurododatniej

Z punktu widzenia społeczności autystycznej i innych grup neurodiverse zakłada się, że neurotypy mają wspólne cechy pozytywne, których na ogół brakuje osobom z autyzmem. W szczególności przyjmuje się, że neurotypy:

• posiadać silne umiejętności społeczne i komunikacyjne, ułatwiając im nawigację w nowych lub złożonych sytuacjach społecznych;
• znajdowanie przyjaźni i nawiązywanie romantycznych relacji oraz zrozumienie "ukrytego planu" oczekiwanych zachowań, które usprawniają interakcje w pracy iw sytuacjach społecznych;
• nie mają żadnych problemów sensorycznych, w wyniku czego łatwo jest brać udział w głośnych, zatłoczonych, gorących lub wizualnie przytłaczających ustawieniach.

Z drugiej strony, neurotypy czasami są spoglądane na dół przez ludzi na spektrum autyzmu z powodu ich chęci do niekwestionowanego podążania za społecznymi i społecznymi dyktatami. Na przykład zakłada się, że neurotypy są bardziej prawdopodobne niż osoby z autyzmem, aby:

• wziąć udział w małej rozmowie
• Mów białe (lub nie tak białe) kłamstwa
• idźcie razem, nawet jeśli oznacza to niemoralne zachowanie
• łączą się seksualnie bez większego szacunku dla długoterminowych emocjonalnych rezultatów
• nękać innych w celu zdobycia statusu społecznego
• stać się konkurencyjnym lub zazdrosnym

Istnieje bardzo niewiele osób, które faktycznie pasują do stereotypu neurotypowego, jak opisano powyżej.

Wiele osób nieautystycznych, które nie kwalifikują się do jakiejkolwiek diagnozy rozwojowej, są nieśmiałe, społecznie niezręczne i mają trudności z nawiązaniem i utrzymywaniem przyjaźni i romantycznych związków. Poza tym jest oczywiście mnóstwo "normalnych" ludzi, którzy unikają podłączania się, zastraszania, małych rozmów i innych problematycznych zachowań społecznych.