Kiedy dzieci nienawidzą sportów, w które grają

Czy Twoje dziecko zgodziło się powiedzieć: "Nienawidzę sportu?" A może masz dziecko, które kiedyś lubiło zajęcia sportowe, ale stopniowo zaczęło ich nie lubić. Może twoja nastolatka nagle wyrzekła się sportu, który kiedyś lubiła.

Bez względu na okoliczności ważne jest, aby pomóc im w odnalezieniu radości z uprawiania sportów po raz kolejny (lub po raz pierwszy), ponieważ sporty i aktywność fizyczna są niezbędne dla zdrowia psychicznego i fizycznego.

Wyobraź sobie, dlaczego Twoje dziecko nienawidzi sportu

Poprzez obserwację, dyskusję z innymi dorosłymi (takimi jak opiekunowie, nauczyciele i trenerzy) i rozmowę z dzieckiem, zobacz, czy potrafisz określić, dlaczego "nienawidzi" sportu. Czy zawsze tak się czuł, czy to jest ostatnia zmiana serca?

• Czy jest sfrustrowana brakiem umiejętności, zdolności lub postępu?
• Czy jest on prześladowany przez członka drużyny?
• Czy odczuwa zbyt dużą presję, aby odnieść sukces lub konkurować na wysokim poziomie?
• Czy jego trener jest niesprawiedliwy lub zbyt konkurencyjny?
• Czy nadal szuka sportu, który lubi?
• Czy on sam jest świadomy swojej wagi, ciała lub wydajności?
• Czy ona ma fizyczny stan, który powoduje ból lub dyskomfort?

W prawie każdym z tych pytań istnieje sposób na zarządzanie, zmniejszenie, a nawet wyeliminowanie problemu.

Zachęcaj dziecko, które nienawidzi sportu

Gdy masz już pomysł na podstawowy problem, możesz spróbować go rozwiązać. Jeśli twoje dziecko jest niezadowolony ze sportu, w którym obecnie gramożesz pomóc jej znaleźć coś, co pasuje lepiej - może indywidualny sport zamiast zespołu, lub odwrotnie. Zachęć ją, aby nadal próbowała różnych rzeczy; to najlepszy sposób na znalezienie zwycięzcy. Jeśli lubi ten sport, w którym gra, ale nie lubi jej trenera ani kolegów z drużynylub czuje zbyt dużą presję, aby wygrać, może może przełączyć się na bardziej przypadkową ligę rec lub klub, lub po prostu zrobić sobie przerwę na krótki czas, aby złapać oddech.

Jeśli podejrzewasz zastraszanie przez członka drużyny jest odpowiedzialny za nagłą niechęć do sportu, nie wahaj się działać. Porozmawiaj z trenerem swojego dziecka o tej sytuacji. Jeśli nie zostanie rozwiązany szybko i zadowalająco, przejdź w górę łańcucha dowodzenia i jeśli to konieczne, wyciągnij dziecko z drużyny. Jego emocjonalne zdrowie jest ważniejsze niż zakończenie sezonu.

Jeśli twoje dziecko narzeka ból lub dyskomfort podczas lub po uprawianiu sportu, lub zaobserwowałeś objawy, takie jak trudności w oddychaniu, poproś ją o sprawdzenie przez lekarza rodzinnego. Może ona mieć niezdiagnozowaną uraz lub stan, taki jak astma, która utrudnia jej wykonywanie. (Trudne, ale nie niemożliwe, Twój lekarz może pomóc w leczeniu lub terapii, aby umożliwić dziecku ponowne uprawianie sportu.)

Jeśli masz do czynienia z dzieckiem, które jest sfrustrowane lub rozczarowany własnymi umiejętnościami lub zdolnościami, masz kilka opcji. Najpierw wczuć się w jego uczucia, zamiast je minimalizować. Następnie wymyśl kilka sposobów na pomoc. Czy potrzebuje więcej treningu, treningu w domu, czy innego sprzętu? Czy potrzebuje pewnych umiejętności radzenia sobie w sytuacjach zastraszania, jak bycie samemu na linii rzutów wolnych? Czy byłby bardziej odpowiedni do innego stylu gry (np. Bieg na odległość vs sprint), czy nawet do zupełnie innego sportu?

Szczególnie w okresie dojrzewania mogą czuć się zarówno chłopcy, jak i dziewczęta samoświadomość na temat ich ciał. Może się to wydawać sprzeczne z intuicją, ale ćwiczenia mogą w tym pomóc, więc utrzymuj pozytywne wzmocnienie i szukaj innych sposobów na zachęcanie do aktywności fizycznej nastolatka.

W każdym przypadku pamiętaj, że wygrywanie gier i zawodów, a nawet gra w drużynie nie jest celem końcowym. Pomaganie Twojemu dziecku w znalezieniu aktywności fizycznej, którą ona lubi i której się trzyma, jest.