Głuche postacie w klasycznej literaturze

Postawy kulturowe dotyczące głuchoty na przestrzeni pokoleń zostały w dużej mierze odzwierciedlone w ówczesnej literaturze. W wielu starszych klasycznych powieściach głuche osoby często były przedstawiane negatywnie przez pisarzy, którzy widzieli ich jako osłabionych, zniszczonych lub przebiegłych.

Podczas gdy współcześni autorzy poczynili postępy w przedstawianiu głuchoty w bardziej zrównoważonym świetle, pozostają pozostałości mitów i nieporozumień, które nękają nawet najlepsze powieści.

Literatura sprzed XX wieku

Większość wczesnych historii na temat głuchoty zostały napisane przez pisarzy słuchu. Jednym z pierwszych był Daniel Defoe, słynny powieściopisarz, który napisał dalej Robinson Crusoe.

Nowela, Życie i przygody Duncana Campbella, była wyjątkowa książka na swój czas. Napisana w 1729 roku, opisała córkę postaci o imieniu Loggin jako "cud dowcipu i dobrej natury", który posiadał wysoce rozwinięty umysł i potrafił łatwo mówić i czytać w wargach.

Ze swojej strony Defoe czerpał wiele ze swoich inspiracji z pracy swojego teścia, który był nauczycielem dla głuchych w Anglii.

Obraz Defoe był godnym uwagi wyjątkiem od reguły, w której głuchota była częściej przedstawiana jako żałosna wada lub narzędzie oszustwa. Wśród przykładów:

• Cadwallader Crabtree w Peregrine Pickle autor: Tobias Smollett (1751), który nie był głuchy, ale udawał, że jest w celu szerzenia błędnych plotek
• Quasimodo w Dzwonnik z Notre Dame Victor Hugo (1831), głuchy, zniekształcony garbus, który spotyka się z tragicznym zakończeniem po zakochaniu się w pięknej Cygance
• Sir Kenneth ze Szkocji w Talizman Sir Walter Scott (1851), który udaje, że jest głuchym nubijskim niewolnikiem, aby szpiegować innych w królewskiej armii
• Król i książę w Mark Twain's Przygody Huckleberry Finn (1885), z których jeden udaje głuchego, podczas gdy drugi używa fałszywego języka migowego dla innych

Literatura XX wieku

Podczas gdy głuchota została przedstawiona w nieco bardziej przyjaznym świetle przez autorów XX wieku, utrzymywało się wiele takich samych negatywnych stereotypów. Dotyczyło to nie tylko osób niesłyszących, ale także osób z niepełnosprawnością od Toma Robinsona Zabić drozda i Lenny w Myszy i ludzie do Laury w Szklana menażeria. Wszystkie były ostatecznie uszkodzonymi postaciami nieodwołalnie przeznaczonymi na tragedię.

W tym czasie głuchota była często używana jako metafora dla izolacji kulturowej w wielu klasycznych powieściach i historiach z XX wieku. Obejmowały one takie postacie jak:

• James Knapp w Eugene O'Neill's Ostrzeżenia (1913), operator sieci bezprzewodowej, który głuchy, a później popełnia samobójstwo po spowodowaniu katastrofy cesarzowej SS
• Stary człowiek w "Czystym dobrze oświetlonym" miejscu Ernesta Hemingwaya (1933), samobójczy, głuchy pijak, który nie chce niczego więcej niż zamknąć się światu
• Holden Caulfield w J.D. Salinger's Buszujący w zbożu (1951), który marzy o tym, by być głuchym i żyć w świecie kompletnej ciszy
• Brakuje Tutti i Frutti w Harper Lee's Zabić drozda (1960), dwie głuche siostry, które były gotowymi celami wyśmiewania i znęcania się nad dziećmi z miasta

Na szczęście nie wszystkie głuche postacie w literaturze były przeznaczone na tę samą udrękę. Wielu współczesnych autorów podjęło kroki, aby wyjść poza stereotypy i przedstawić głuchych ludzi jako w pełni wymiarowe istoty o bogatym życiu wewnętrznym. Niektóre z najlepszych przykładów to:

• John Singer w Carson McCuller's Serce jest samotnym łowcą (1940), głuchy człowiek, któremu udało się nawiązać głębokie relacje z ludźmi w swoim małym gruzińskim miasteczku
• Linda Snopes Kohl w William Faulkner's Rezydencja (1959), głucha, o silnej woli kobieta, która wywołuje chaos w jej miasteczku w Mississippi, kiedy postanawia kształcić czarne dzieci
• Alice Guthries w Sara Flanigan's Alice (1988), głucha, epileptyczna dziewczyna, która po opuszczeniu przez ojca udaje się wychowywać i przezwyciężyć nadużycia swojej młodości