Jak wyjaśnić swoją diagnozę raka bliskim

Mama Arka nie chciała wierzyć w zdradę swojego męża [19+ ODC. 168] (Listopad 2024)

Mówienie znajomym i rodzinie, że zdiagnozowano u Ciebie raka, nie jest łatwym zadaniem.Nie tylko musisz radzić sobie z nowymi emocjami, które odczuwasz, ale także musisz poradzić sobie z reakcją osoby, którą mówisz. Może to spowodować dodatkowy stres, który może zwiększyć własne lęki i obawy o raka. Ten przewodnik pomoże Ci przejść przez ten proces.

Czy musisz mówić wszystkim, że masz raka?

Wiele osób odczuwa potrzebę ogłaszania diagnozy wszystkim, którzy są wokół nich, gdy po raz pierwszy zdiagnozowano raka. Poczucie, że wszyscy powinni wiedzieć, jest normalne; jednak nie zawsze jest to najlepsze. Może się okazać, że lepiej jest powiedzieć tylko tym, którzy będą częścią pozytywnego systemu wsparcia, takich jak najbliżsi członkowie rodziny i bardzo bliscy przyjaciele. Niektórzy ludzie czują się winni za to, że nie dzielą się swoją diagnozą z niektórymi przyjaciółmi. Nie rób tego. Teraz jedyną pracą jest skupienie się na zdrowiu, a to może oznaczać, że nie dzielisz się swoją diagnozą z nikim w swoim życiu, który wydaje się drenować twój poziom energii.

Przygotowanie do rozmowy

Zanim powiesz swoim bliskim, zwróć uwagę na kilka rzeczy. Ludzie będą reagować inaczej, w zależności od ich osobowości, a także wszelkich wcześniejszych doświadczeń, które mieli z rakiem. Większość osób, u których zdiagnozowano raka, jest nieco zszokowana, gdy okazuje się, że przyjaciele, o których myśleli, że są z nimi przez gruby i szczupły, znikają, podczas gdy przyjaciele, których nie znają, wydają się pochodzić z drewna, co stanowi ogromne źródło wsparcie. Przygotuj się (o ile możesz) na fakt, że niektórzy ludzie nie odpowiedzą tak, jak byś tego oczekiwał.

Pamiętaj, że niekoniecznie musisz być tą osobą, która dzieli się Twoją diagnozą. Wiele osób uważa, że łatwiej jest wyznaczyć "rzecznika", aby podzielić się wiadomościami, przynajmniej w celu przekazania wiadomości osobom, które znajdują się poza ich najgłębszym kręgiem.

Znalezienie właściwych słów

Jak na świecie możesz zacząć dzielić się swoją diagnozą? Największym wyzwaniem jest wypowiedzenie słów "Mam raka". Mówienie tych słów na głos może uwolnić emocje, które być może tłumisz. Mówienie innej osobie w jakiś sposób sprawia, że choroba jest bardziej realna; to jest sprawdzanie poprawności. Chociaż może być trudno znaleźć właściwe słowa, jest to bardzo terapeutyczne, ponieważ przyznajesz się, że jesteś chory. Wstęp jest pierwszym krokiem w radzeniu sobie z rakiem.Kiedy wiele osób po raz pierwszy słyszy słowo "rak", automatycznie myśli, że jest najgorsze, a Twoim obowiązkiem jest uświadomienie im zakresu choroby, im bardziej są spokojni i wiedzą, tym skuteczniej mogą ci pomóc. przez ludzi, których obawy i lęki są oczywiste, a nadmierne nie pozwolą ci radzić sobie w zdrowy sposób ty Najważniejsze są radzenie sobie, a nie jak one masz do czynienia z twoją chorobą.

Powiedzenie współmałżonkowi lub partnerowi, że masz raka

Twój współmałżonek lub partner będzie prawdopodobnie pierwszą osobą, której powierzasz swoją diagnozę raka. On lub ona będzie prawdopodobnie Twoim opiekunem podczas zabiegów i może być najlepszym systemem wsparcia, jaki masz. Ważne jest, aby być całkowicie szczerym w kwestii raka i rokowania. Umożliwienie Twojemu partnerowi towarzyszenia Ci w spotkaniach sprawi, że poczujesz się mniej odizolowany podczas podróży. Kiedy masz partnera, który zapewnia ci ostateczne wsparcie, walka z rakiem zaczyna przypominać pracę zespołową i poczujesz się wzmocniona.

Mówienie młodszym dzieciom, że masz raka

Nigdy nie jest łatwo powiedzieć dzieciom złych wieści. Rodzice mają naturalny instynkt chroniący uczucia swoich dzieci, więc czasami rodzice decydują się na pominięcie pewnych informacji. Wielu psychologów zgadza się, że - choć intencja jest dobra - na dłuższą metę boli ona dzieci. Krótko mówiąc, bycie prostym i uczciwym jest najlepsze.

Ważne jest poinformowanie dzieci, że chorujesz na raka i szczerze mówiąc o tym, czym jest rak. Nie zakładaj, że automatycznie wiedzą, co to znaczy mieć chorobę lub, że rozumieją, że prognozy różnych nowotworów mogą się bardzo różnić. Wyjaśnij fizyczny proces powstawania nowotworu, jak również zabiegi, które będziesz mieć, jak długo je otrzymasz i jakie mogą być skutki uboczne.Niektórzy eksperci zalecają opóźnianie mówienia dzieciom, dopóki nie zdasz sobie sprawy z zakresu choroby i przebiegu leczenia. Dzieci najlepiej rozumieją, kiedy widzą cały obraz, a nie tylko małe kawałki. Pamiętaj, aby być pewnym siebie i pozwolić im przejść przez twój ton i język ciała. Twój optymizm w walce z rakiem uspokoi ich. Jeśli jednak zdecydujesz się poczekać, upewnij się, że Twoje dziecko nie słyszy mylących przekąsek, gdy podsłuchuje rozmowy telefoniczne lub wizyty u innych. Dzieci, które słyszą tylko część obrazu, mogą sobie wyobrazić najgorszy scenariusz w swoim umyśle - i próbować samodzielnie poradzić sobie z tą przerażającą przyszłością.

Ważne jest również, aby twoje dzieci wiedziały, że twoja choroba nie jest zaraźliwa i nie wpłynie na nie fizycznie. Może to być nawet jedno z pierwszych pytań, które zadają. Nie są samolubni. Dzieci często słyszą o ludziach przeziębionych lub grypach i naturalnie zakładają, że mogą być takie same dla raka.Jak wyjaśnisz to swoim dzieciom i jakie informacje, które wybierzesz dla nich, zależy od ich wieku. Jeśli masz pytania dotyczące informowania swoich dzieci i ich wpływu, skonsultuj się z psychologiem dziecięcym lub pediatrą. On lub ona może być w stanie trenować cię, co powiedzieć, a czego nie. Jeśli twoje dziecko ma jakiś rodzaj wiary, czerpanie z tego lub angażowanie członka duchowieństwa, takiego jak pastor lub rabin, również może być pomocne - szczególnie jeśli masz typ raka, który ma złe rokowanie.
Oto kilka myśli na temat mówienia dziecku, że masz raka. Ten artykuł zawiera niektóre z częściej zadawanych pytań, które dzieci zadają, abyś mógł przewidzieć, co może myśleć twoje dziecko i być przygotowanym na udzielenie mu jak najdokładniejszej odpowiedzi.

Mówienie nastolatków, że masz raka

Nastoletnie lata są wystarczająco burzliwe bez pojawienia się raka. I tak samo jak nastolatki mają szalejące emocje, które w ciągu kilku sekund mogą przejść do skrajności, praktycznie wszystko idzie w parze z odpowiedzią na diagnozę raka.

Być może najtrudniejszym zadaniem dla ciebie będzie ciągłe zapewnianie stałego przewodnictwa i kierunku. Możesz czuć, że powinieneś być bardziej tolerancyjny - tak, jakbyś musiał nadrobić dodatkowy stres, z jakim patrzy twoja nastolatka - ale nie rób tego. Wyobraź sobie siebie jako poręcz w życiu dziecka. On lub ona może przetestować zasady nawet bardziej niż zwykle (i to może cię zaskoczyć), ale on lub ona musi wiedzieć, że zasady się nie zmieniły. Zapewnienie bezpieczeństwa jest bardzo bezpieczne, gdy wydaje się, że reszta życia nie przestrzega zasad.

Mówienie przyjaciołom, że masz raka

Ponownie, rozmawiając z przyjaciółmi o swojej diagnozie, bądź szczery i uczciwy. Oczywiście, możesz wybrać i wybrać szczegóły, które chcesz udostępnić. Ale pamiętaj: to są ludzie, którzy będą twoim systemem wsparcia. Prostota w kwestii lęków i obaw jest niezbędna, aby uzyskać wsparcie, którego potrzebujesz.

Powiedzenie swojemu pracodawcy, że masz raka

Nie zawsze jest dobry moment na poinformowanie pracodawcy o tym, że chorujesz na raka, ale jest kilka rzeczy, o których powinieneś pomyśleć zanim zaczniesz poruszać ten temat. Jeśli podzielisz się swoją diagnozą, prawdopodobnie uzyskasz większe wsparcie zarówno od swojego pracodawcy, jak i współpracowników, ale sytuacja każdego z nas jest inna i czasami najlepiej jest nie mówić nic. Sprawdź te informacje, informując pracodawcę, że masz raka, który zawiera informację o twoich prawach jako pracownika podczas diagnozy. Jeśli spodziewasz się problemów lub masz jakiekolwiek obawy, organizacja non-profit Cancer and Careers ma doskonałe i szczegółowe informacje, które mogą pomóc i były zwolennikiem dla wielu osób, które chorują na raka, ponieważ pracują nad równoważeniem swojej kariery z chorobą.

Mówiąc o swoim raku

Po prostu nie ma "właściwego" sposobu rozmawiania o swoim raku z rodziną i przyjaciółmi. Najważniejszą rzeczą jest to, że dzielisz się swoją diagnozą w sposób, który jest dla ciebie właściwy - nie tak, jak sugerowałby to ktoś inny. Idź z instynktem. Być może najlepszą radą jest wzięcie głębokiego oddechu i cierpliwość. Ludzie reagują bardzo różnie na diagnozę raka u ukochanej osoby i często trudno jest przewidzieć, jak ktoś zareaguje. Jedyną rzeczą, która nie zmienia się wraz z diagnozą raka, jest sama zmiana.

Dzielenie się diagnozą może być równie trudne, jak samo rozpoznanie, ale często pojawiają się srebrne podszewki. Z pewnością nikt nie zdecydowałby się na raka, ale wśród bólu i wyzwań często pojawiają się promienie światła, a czasami te promienie światła przyjmują postać nowych lub wzmocnionych przyjaźni. Badania pokazują, że wraz z wszystkimi emocjonalnymi i fizycznymi bliznami leczenia nowotwór zmienia również ludzi w pozytywny sposób.

Co powiedzieć i zrobić, jeśli ktoś bliski jest zdiagnozowany z rakiem

Jeśli ukochana osoba niedawno dała ci znać, że ma raka, możesz czuć się przytłoczony i bezradny. Podczas gdy chcesz zapewnić wsparcie, radzisz sobie także z własną kolejką emocji. Poniższe wskaźniki mogą pomóc w nawigacji w te trudne dni.

Wiedzieć, co powiedzieć: To jeden z najtrudniejszych pierwszych kroków. Najważniejszą rzeczą jest po prostu Powiedz coś. Zaskakujące, jak często bliscy uciekają, gdy słyszą słowo "C". Oto kilka przykładów tego, co powiedzieć komuś, u którego zdiagnozowano raka.

Bądź cierpliwy. Nie można wiedzieć, jak zachowasz się, jeśli zdiagnozowano raka, dopóki tam nie będziesz. Poświęcenie chwili, by wkroczyć w buty swojej ukochanej, może zdziałać cuda. Sprawdź te przemyślenia od ludzi, którzy dzielą się rakiem, jak naprawdę się czują i czego życzyli sobie ich bliscy.

Dbaj o siebie. Wielu bliskich zmusza się do wyczerpania, opiekując się przyjacielem lub członkiem rodziny, który ma raka. Ale musisz pamiętać, aby trochę odpocząć, dobrze zjeść i ćwiczyć, aby mieć energię do opieki nad kimś innym. Oto kilka wskazówek, jak dbać o siebie jako o opiekuna raka.