Co oznacza biologiczne półtrwanie?

Bardziej ogólnie, badanie okresu półtrwania odzwierciedla miarę farmakokinetyki. Farmakokinetyka odnosi się do badania, w jaki sposób lek porusza się przez organizm - jego wejścia, dystrybucji i eliminacji. Zarówno farmaceuci, jak i lekarze zajmują się okresem półtrwania jako miernikiem. Niemniej jednak, jako świadomi konsumenci, dobrze jest, aby wszyscy wiedzieli trochę o okresach półtrwania.

Formuła Half-Life

Oto recepta na okres półtrwania:

Jak pokazuje formuła, okres półtrwania leku zależy bezpośrednio od jego objętości dystrybucji lub od tego, jak szeroko lek rozprzestrzenia się w organizmie. Innymi słowy, im szerzej rozprowadzany jest lek w organizmie, tym dłuższy jest okres półtrwania. Co więcej, okres półtrwania tego samego leku jest odwrotnie zależny od jego eliminacji z organizmu. Oznacza to, że gdy tempo usuwania leku z organizmu jest wyższe, okres półtrwania jest krótszy. Uwaga, leki są usuwane zarówno przez nerki, jak i wątrobę.

Przykłady Half-Life

Oto kilka typowych leków i ich okres półtrwania:

• Oksykodon (lek przeciwbólowy): 2 do 3 godzin
• Zoloft (lek przeciwdepresyjny): 26 godzin
• Fenobarbital (lek przeciwpadaczkowy): od 53 do 118 godzin
• Celebrex (NLPZ lub lek przeciwbólowy): 11,2 godziny

Kinetyka

Jako znaczącą miarę farmakokinetyki okres półtrwania odnosi się do leków z kinetyką pierwszego rzutu. Kinetyka pierwszego rzędu oznacza, że ​​eliminacja leku zależy bezpośrednio od początkowej dawki leku. Przy wyższej dawce początkowej więcej leku zostaje oczyszczone. Większość leków stosuje kinetykę pierwszego rzędu.

Odwrotnie, leki z kinetyka zerowego rzędu są niezależnie oczyszczane w sposób liniowy. Alkohol jest przykładem leku, który jest eliminowany przez kinetykę zerowego rzędu. Należy zauważyć, że kiedy mechanizmy eliminacji leku są nasycone, jak to ma miejsce w przypadku przedawkowania, leki, które są zgodne z kinetyką pierwszego rzędu, przechodzą do kinetyki zerowego rzędu.

Wiek

U osób starszych okres półtrwania rozpuszczalnego w lipidach (rozpuszczalnego w tłuszczach) leku wzrasta ze względu na zwiększoną objętość dystrybucji. Starsi ludzie zwykle mają stosunkowo więcej tkanki tłuszczowej niż młodsi. Wiek ma jednak bardziej ograniczony wpływ na klirens wątrobowy i nerkowy. Ze względu na dłuższy okres półtrwania leków, osoby starsze często potrzebują mniejszych lub mniejszych dawek leków niż osoby młodsze. W podobnym tonie osoby otyłe mają również większą objętość dystrybucji.

Przy ciągłym podawaniu (na przykład BID lub dawkowanie dwa razy dziennie), po upływie około czterech do pięciu okresów półtrwania, lek osiąga stężenie w stanie stacjonarnym, w którym ilość leku wyeliminowanego jest równoważona przez podawaną ilość. Powodem, dla którego leki potrzebują trochę czasu, aby "pracować", jest to, że muszą osiągnąć tę stałą koncentrację. Z podobnej notatki wynika również, że usunięcie leku z systemu trwa od czterech do pięciu okresów półtrwania.

Oprócz starannego rozważenia dawkowania u starszych osób, które doświadczają dłuższych okresów półtrwania, osoby z problemami z wydalaniem i wydalaniem również powinny być rozsądnie dozowane przez swoich lekarzy przepisujących leki. Na przykład osoba ze schyłkową niewydolnością nerek (uszkodzone nerki) może odczuwać toksyczność digoksyny, lekarstwa na serce, po tygodniu leczenia wynoszącym 0,25 mg na dobę lub więcej.