Jak rozpoznaje się zatorowość płucną

Zator tętnicy płucnej jest powszechnym zaburzeniem medycznym, które może powodować bardzo poważne konsekwencje. Odpowiednie leczenie, dostarczane szybko, jest ważne dla optymalizacji szans na pełne wyleczenie. Podanie odpowiedniego leczenia wymaga jak najszybszej postawienia prawidłowej diagnozy.

Jednak dokonanie prawidłowej diagnozy zatorowości płucnej i szybkie jej wykonanie czasami może być nieco trudne. Najbardziej ostateczne testy na zator tętnicy płucnej mogą być czasochłonne, kosztowne i pociągają za sobą przynajmniej pewne ryzyko kliniczne. Testów tych nie należy stosować bezkrytycznie.

Eksperci opracowali trzystopniowe podejście mające na celu szybkie wykluczenie lub rozpoznanie zatoru płucnego bez narażania ludzi na niepotrzebne badania. Jeśli twój lekarz podejrzewa, że ​​mógłbyś mieć zator płucny, możesz oczekiwać, że użyje on tego trzystopniowego podejścia diagnostycznego.

Krok pierwszy

W kroku pierwszym lekarz szybko ocenia prawdopodobieństwo wystąpienia zatoru płucnego. Lekarz przeprowadzi tę ocenę, biorąc pod uwagę opisane objawy i okoliczności kliniczne, w których się pojawiły.

Opracowano kilka systemów oceny, które lekarze mogliby wykorzystać do oszacowania prawdopodobieństwa wystąpienia zatoru płucnego. Najczęściej stosowanym systemem punktacji jest System punktacji Wells, która bierze pod uwagę:

• Czy występują objawy sugerujące zakrzepicę żył głębokich
• Czy wszystkie inne możliwe diagnozy wydają się mniej prawdopodobne niż zator płucny
• Czy tętno wynosi ponad 100 uderzeń na minutę
• Czy istnieje historia niedawnej operacji lub innego unieruchomienia
• Czy istnieje wcześniejsza historia rozpoznanej zakrzepicy żył głębokich lub zatoru tętnicy płucnej
• Czy występuje krwioplucie (kaszel krwi)
• Czy rak jest obecny

Punkty punktowe są przypisane do każdego z tych siedmiu czynników i obliczany jest ogólny wynik Wells. Przy pomocy wyniku Wellsa lekarz może ustalić, czy prawdopodobieństwo wystąpienia zatorowości płucnej jest niskie, pośrednie lub wysokie.

PERC

Jeśli okaże się, że na podstawie tej oceny klinicznej istnieje jedynie niskie prawdopodobieństwo zatoru tętnicy płucnej, lekarz może również zastosować dodatkowy system oceny punktowej: PEMC (ang. Pulmonary Embolus Rule-Out Criteria).

System PERC może określić, czy prawdopodobieństwo wystąpienia zatoru płucnego jest tak niskie, że dalsze badania powinny zostać całkowicie zatrzymane. Składa się z ośmiu kryteriów:

• Wiek poniżej 50 lat
• Tętno poniżej 100
• Nasycenie krwi tlenem co najmniej 95 procent
• Brak krwioplucia
• Bez estrogenu
• Brak historii zakrzepicy żył głębokich lub zatoru tętnicy płucnej
• Brak obrzęku nóg
• Brak operacji lub urazu wymagającego hospitalizacji w ciągu ostatnich czterech tygodni

Jeżeli wszystkie osiem kryteriów wyniku PERC jest obecnych, dalsze badania na obecność zatoru płucnego nie są zalecane, ponieważ ryzyko związane z dodatkowymi testami znacznie przewyższa ryzyko braku zatoru płucnego.

Krok drugi

Jeśli prawdopodobieństwo zatorowości płucnej w kroku pierwszym zostanie uznane za pośrednie lub jeśli kliniczne prawdopodobieństwo zatorowości płucnej jest niskie, ale kryteria PERC nie zostały spełnione, następnym krokiem jest uzyskanie testu krwi D-dimeru.

Test D-dimerowy mierzy, czy w krwiobiegu występuje nieprawidłowy poziom aktywności krzepnięcia, taki jaki byłby na pewno obecny, gdyby osoba miała zakrzepicę żył głębokich lub zator tętnicy płucnej.

Jeśli prawdopodobieństwo kliniczne PE jest niskie lub pośrednie, a test D-dimeru jest ujemny, zator tętnicy płucnej ogólnie można wykluczyć, a lekarz przejdzie dalej, aby rozważyć inne potencjalne przyczyny objawów.

Test D-dimer może być użyty tylko do wykluczenia zatoru płucnego, a nie do postawienia diagnozy.Jeśli więc wynik testu D-dimeru jest pozytywny (lub jeśli kliniczne prawdopodobieństwo wystąpienia zatoru płucnego uznano za wysokie w punkcie pierwszym), czas na krok trzeci.

Krok trzeci

Krok trzeci składa się z badania obrazowania diagnostycznego. Zwykle stosuje się jeden z trzech rodzajów testów.

Tomografia komputerowa

Skan CT jest skomputeryzowaną techniką rentgenowską, która pozwala lekarzowi zbadać tętnice płucne, aby sprawdzić, czy nie występuje niedrożność spowodowana skrzepem krwi. Środek kontrastowy jest wstrzykiwany do krwioobiegu podczas testu, aby pomóc zwizualizować tętnice.

Skan CT jest dokładny przez ponad 90 procent czasu w wykryciu zatoru płucnego i jest obecnie uważany za test z wyboru, jeśli obrazowanie jest wymagane do postawienia diagnozy.

Skanowanie V / Q

Skany V / Q (nazywane również skanowaniem wentylacyjnym / perfuzyjnym) to skan płuc, w którym wykorzystuje się radioaktywny barwnik, wstrzyknięty do żyły, aby ocenić przepływ krwi do tkanki płucnej. Jeśli tętnica płucna jest częściowo zablokowana przez zator, odpowiednia część tkanki płucnej otrzymuje mniej niż normalna ilość radioaktywnego barwnika.

Dziś skanowanie V / Q jest zwykle stosowane u osób, które nie powinny być narażone na całe promieniowanie wymagane przez tomografię komputerową, oraz u tych, u których badanie CT nie jest jednoznaczne.

Angiogram płucny

Przez dziesięciolecia badanie cewnikowania znane jako angiogram płucny było złotym standardem do diagnozowania zatoru płucnego, ale ten test został teraz zastąpiony przez tomografię komputerową.

Za pomocą angiogramu płucnego barwnik wstrzykuje się przez cewnik umieszczony w tętnicy płucnej, dzięki czemu wszelkie skrzepy krwi mogą być wizualizowane na zdjęciu rentgenowskim. Ten inwazyjny test może być nadal wymagany, jeśli nie można zastosować skanu TK lub V / Q, lub wyniki z tych testów nie są jednoznaczne.

W Niestabilnych ludziach

Zator płucny może spowodować natychmiastowe zapaści sercowo-naczyniowe. W rzeczywistości zator płucny często okazuje się być winowajcą młodszych osób, które nagle umierają.

Jeśli osoba ma ciężką niestabilność sercowo-naczyniową i prawdopodobnie przyczyną jest zator płucny, zorganizowany trzyetapowy plan diagnostyczny nie jest możliwy. U tych osób leczenie jest często podawane natychmiast, wraz z innymi działaniami resuscytacyjnymi, zanim można będzie ustalić ostateczną diagnozę zatorowości płucnej.

Diagnoza różnicowa

W diagnozowaniu zatoru płuc ważne jest również, aby lekarz wykluczył inne rozpoznania medyczne, których objawy mogą być podobne do zatorowości płucnej. Warunki, które należy wziąć pod uwagę (to znaczy diagnozę różnicową) często obejmują zawały serca, niewydolność serca, zapalenie osierdzia, tamponadę sercową, zapalenie płuc i odma opłucnowa.

Elektrokardiogramy, prześwietlenia klatki piersiowej i echokardiogramy, które często uzyskuje się podczas rutynowych ocen klinicznych z podejrzeniem chorób serca lub płuc, zwykle wystarczają, aby wykluczyć inne choroby.

Nawet jeśli zostanie dokonana jedna z tych innych diagnoz, niekoniecznie oznacza to, że zator tętnicy płucnej jest wykluczony, ponieważ dana osoba może mieć jednocześnie dwa stany - a wiele chorób sercowo-naczyniowych zwiększa ryzyko zatoru płucnego. Jeśli więc nadal istnieje podejrzenie o możliwym zatoru tętnicy płucnej po dokonaniu kolejnej diagnozy, ważne jest podjęcie dodatkowych kroków koniecznych do wykonania badań diagnostycznych.

Leczenie zatoru płucnego Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Klok FA, Kruisman E, Spaan J, i in. Porównanie zweryfikowanego wyniku Genewskiego z zasadą Wells do oceny klinicznego prawdopodobieństwa zatorowości płucnej. J Thromb Haemost 2008; 6:40. DOI: 10.1111 / j.1538-7836.2007.02820.x
• Raja AS, Greenberg JO, Qaseem A, i in. Ocena pacjentów z podejrzeniem ostrej zatorowości płucnej: Porady dotyczące najlepszych praktyk od Komitetu ds. Wytycznych klinicznych American College of Physicians. Ann Intern Med 2015; 163: 701. DOI: 10,7326 / M14-1772
• Singh B, Mommer SK, Erwin PJ, i in. Kryteria wymuszeń zatorowości płucnej (Perc) w zatorowości płucnej - powtórzono: Systematyczny przegląd i metaanaliza. Emerg Med J 2013; 30: 701. DOI: 0,1136 / emermed-2012-201730
• Smith SB, Geske JB, Maguire JM, i in. Wczesne leczenie przeciwzakrzepowe wiąże się ze zmniejszoną śmiertelnością z powodu ostrej zatorowości płucnej. Skrzynia 2010; 137: 1382. DOI: 10.1378 / chest.09-0959