Ćwiczenia o dużej intensywności dla osób cierpiących na chorobę Parkinsona

Jest oczywiste, że ćwiczenia pomagają ludziom z wczesną i środkową fazą choroby Parkinsona. Nie jest jasne, jaki dokładnie rodzaj ćwiczeń pomaga ludziom z tą chorobą. Nie jest również jasne, jaka intensywność ćwiczeń pomaga.

Ostatnio naukowcy bardzo zainteresowali się ćwiczeniami w leczeniu choroby Parkinsona.Tradycyjnie choroba Parkinsona była leczona przy użyciu leków i operacji; jednak ćwiczenie to tania, nieinwazyjna interwencja z kilkoma negatywnymi skutkami ubocznymi innymi niż drobne bóle i bóle. Co więcej, skuteczność leków stosowanych w leczeniu choroby Parkinsona zmniejsza się z upływem czasu, a interwencje niefarmakologiczne modyfikujące przebieg choroby są niezwykle potrzebne, aby zwalczyć chorobę.

Zanim przyjrzymy się kilku badaniom dotyczącym badań nad chorobą Parkinsona, ważne jest wyjaśnienie jednego punktu. Może wydawać się sprzeczne z intuicją, aby osoba z chorobą Parkinsona była zaangażowana w ćwiczenia o wysokiej intensywności na bieżni. W końcu choroba Parkinsona jest stanem neurodegeneracyjnym, który powoduje sztywność, drżenie, niestabilność chodu i tak dalej. Należy jednak pamiętać, że pacjenci biorący udział w tych badaniach byli wcześniej w trajektorii choroby. Innymi słowy, ćwiczenia o wysokiej intensywności nie były testowane na ludziach z późną postacią choroby Parkinsona.

Choroba Parkinsona: Informacje ogólne

Choroba Parkinsona zwykle występuje spontanicznie i ma nieznane pochodzenie. Około miliona Amerykanów żyje z chorobą Parkinsona. Na całym świecie żyje 10 milionów ludzi z chorobą Parkinsona. Średni wiek rozpoznania osób z chorobą Parkinsona wynosi 60 lat, a choroba stopniowo postępuje w ciągu kolejnych 10-25 lat po postawieniu diagnozy.

W mózgu komórki nerwowe wykorzystują dopaminę do kontrolowania ruchów mięśni. U osób z chorobą Parkinsona komórki mózgowe wytwarzające dopaminę stopniowo umierają. Z biegiem czasu osobom z chorobą Parkinsona trudniej jest poruszać mięśniami.

Poniżej przedstawiono niektóre objawy choroby Parkinsona:

• Drżenie rąk w spoczynku
• Sztywność "Cogwheel"
• Powolne ruchy mięśni (tj. Spowolnienie ruchów)
• Ślinienie się
• Tasowanie chodu
• Niepokój
• Głos monotonny
• "Zamaskowany" wyraz twarzy
• Pochylona postawa
• Zaparcie
• Upośledzenie funkcji poznawczych
• Zaburzenia snu
• Niepokój

Rozpoznanie choroby Parkinsona opiera się na wynikach historii i badania fizykalnego. Co ważne, badania neuroobrazowe, EEG i badania płynu rdzeniowego są zwykle w granicach normy dla osób z chorobą Parkinsona.

Niestety, nie ma lekarstwa na chorobę Parkinsona. Niektóre leki, takie jak karbidopa-lewodopa (Sinemet) i inhibitory MAO-B, mogą być stosowane w celu zastąpienia lub zwiększenia poziomu dopaminy w mózgu. Te leki dopaminergiczne tracą jednak skuteczność w czasie i mają negatywne skutki uboczne.

Choroba Parkinsona jest również leczona objawowo za pomocą leków, które pomagają w zaburzeniach nastroju, dolegliwościach bólowych i problemach ze snem.

Stymulacja głębokiego mózgu jest rodzajem operacji stosowanej w leczeniu choroby Parkinsona. Ta procedura może pomóc w wyłączeniu objawów neurologicznych, takich jak drżenie, sztywność, sztywność i problemy z chodzeniem.

W 2001 r. Wyniki przeglądu Cochrane sugerowały, że nie było wystarczających dowodów, aby wesprzeć lub odrzucić korzyść z jakiegokolwiek konkretnego ćwiczenia w leczeniu choroby Parkinsona. Ponadto, w tym czasie, w warunkach eksperymentalnych, efekty ćwiczeń na chorobę Parkinsona były krótkotrwałe, bez długotrwałej obserwacji. Niemniej jednak od lat zakładano, że ciągłe ćwiczenia u osób z chorobą Parkinsona są konieczne, aby spowolnić spadki siły, elastyczności i równowagi.

Wykazano, że ćwiczenia wytrzymałościowe promują wzrost i rozwój nerwów i chronią komórki nerwowe w modelach zwierzęcych. Jednak modele zwierzęce to nie to samo, co ludzie.

Wreszcie, wiele retrospektywnych badań wykazało, że umiarkowane lub energiczne ćwiczenia w wieku średnim mogą chronić przed chorobą Parkinsona w późniejszym życiu.

Długoterminowa odpowiedź na ćwiczenia

W listopadzie 2012 r. Schenkman i współpracownicy zbadali krótko- i długoterminowe korzyści dwóch różnych typów ćwiczeń u uczestników badania z chorobą Parkinsona. Randomizowana kontrolowana próba interwencji wysiłkowej miała miejsce w okresie 16 miesięcy i była prowadzona w ambulatoriach.

W badaniu 121 uczestników z wczesną lub średnią postacią choroby Parkinsona zostało przydzielonych do jednej z trzech grup. Pierwsza grupa zaangażowała się w ćwiczenia elastyczności / równowagi / funkcji. Druga grupa zajęła się ćwiczeniami aerobowymi za pomocą bieżni, roweru lub trenażera eliptycznego. Trzecia grupa kontrolna, ćwiczona w domu - zgodnie z programem fitness o nazwie Fitness Counts, opracowanym przez National Parkinson Foundation.

Pierwsze dwie grupy były nadzorowane podczas ćwiczeń trzy razy w tygodniu przez cztery miesiące. Następnie nadzorowano staż raz w miesiącu na czas 16-miesięcznego badania. Grupa kontrolna była nadzorowana raz w miesiącu przez 16 miesięcy.

Uczestnicy byli oceniani za pomocą różnych testów po 4, 10 i 16 miesiącach. Oto wnioski badaczy:

• Po czterech miesiącach ogólna funkcja poprawiła się w grupie elastyczność / równowaga / funkcja w porównaniu z ćwiczeniami aerobowymi i grupami kontrolnymi.
• Po 4, 10 i 16 miesiącach poprawa chodu (tj. Sprawność ruchowa) poprawiła się w grupie ćwiczeń aerobowych w porównaniu z grupą elastyczności / równowagi / funkcji.
• Równowaga była taka sama wśród wszystkich grup.
• Po 4 i 16 miesiącach aktywność codzienna poprawiła się w grupie elastyczność / równowaga / funkcja w porównaniu z grupą kontrolną.

Wyniki tego badania sugerują, że różne rodzaje ćwiczeń dają różne korzyści dla osób cierpiących na chorobę Parkinsona. Programy wytrzymałościowe wydają się przynosić największe długoterminowe korzyści.

Według Schenkmana i współautorów:

"Jakościowe raporty od absolwentów z 16-miesięcznego badania podkreślają, że ludzie potrzebują stałego wsparcia, aby utrzymać regularne ćwiczenia.Zdecydowanie zalecamy, aby klinicyści znaleźli sposoby, aby pomóc osobom z PD (chorobą Parkinsona) w opracowaniu i utrzymaniu długotrwałych nawyków ćwiczeń, w tym odpowiednich programów ćwiczeń, a także ciągłej ponownej oceny i wsparcia."

Warto zauważyć, że to badanie miało swoje ograniczenia.

Po pierwsze, grupa kontrolna zaangażowała się w pewne ćwiczenia, ponieważ byłoby nieetyczne, aby ci uczestnicy nie otrzymywali żadnych ćwiczeń. Innymi słowy, chociaż "prawdziwa" grupa kontrolna nie wykonywałaby ćwiczeń przez 16 miesięcy, zalecenie tej opcji byłoby szkodliwe dla zdrowia. Zdaniem naukowców ogólne wskazówki dotyczące sprawności fizycznej wydane przez National Parkinson Foundation przyniosły pewne korzyści, ale nie były tak korzystne, jak w przypadku uczestników nadzorowanych programów ćwiczeń obejmujących ćwiczenia elastyczności / równowagi / funkcji lub ćwiczenia aerobowe.

Po drugie, badanie to przeprowadzono w Kolorado, który jest jednym z najlepiej przystosowanych państw w Unii. Jest prawdopodobne, że uczestnicy tego badania sprawniej pracowali w stanie wyjściowym niż ludzie w innych państwach, dzięki czemu wyniki były mniej uogólalne.

Po trzecie, uczestnicy każdej z trzech grup otrzymali różne ilości zindywidualizowanej uwagi, co może wprowadzać w błąd wyniki.

Wreszcie, trudno było ocenić przestrzeganie schematów ćwiczeń, a badacze polegali na dziennikach aktywności - a nie na obserwatorach aktywności - aby dokonać takich ustaleń.

Ćwiczenia o wysokiej intensywności i choroba Parkinsona

Badanie w chorobie Parkinsona do ćwiczeń (SPARX) było randomizowanym badaniem klinicznym fazy 2 przeprowadzonym przez Schenkmana i jego kolegów w okresie od maja 2012 r. Do listopada 2015 r. Uczestnicy badania byli oceniani po sześciu miesiącach.

W badaniu SPARX 128 uczestników z chorobą Parkinsona w wieku od 40 do 80 lat podzielono na trzy grupy.

Pierwsza grupa eksperymentalna przeszła ćwiczenia o wysokiej intensywności, druga grupa eksperymentalna przeszła ćwiczenia o umiarkowanej intensywności, a członkowie grupy kontrolnej zostali wybrani na następną interwencję wysiłkową. (Ponownie, byłoby nieetyczne odmówić grupie kontrolnej możliwości ćwiczenia.)

Warto zauważyć, że uczestnicy badania zostali zdiagnozowani de novo chorobą Parkinsona (tj. Zdiagnozowaną w ciągu ostatnich pięciu lat) i nie oczekiwano, że będą potrzebowali leków dopaminergicznych (przeciw parkinsonizmowi) podczas sześciomiesięcznego okresu ich uczestnictwa. Ponadto żaden z uczestników nie był wcześniej zaangażowany w ćwiczenia o umiarkowanej lub wysokiej intensywności.

Ćwiczenie o wysokiej intensywności składało się z czterech dni w tygodniu na bieżni z 80 do 85 procentami maksymalnego tętna. Ćwiczenia o umiarkowanej intensywności występowały również cztery razy w tygodniu, ale pomiędzy 60 a 65 procentami maksymalnego tętna.

Celem badania SPARX fazy 2 było ustalenie, czy pacjenci z chorobą Parkinsona mogli bezpiecznie angażować się w ćwiczenia o wysokiej intensywności. Naukowcy nie ustalili, czy ćwiczenia na poziomie 80-85 procent tętna rzeczywiście przyniosły korzyść kliniczną osobom z chorobą Parkinsona de novo de novo. Ostatecznie naukowcy byli zainteresowani określeniem, czy ćwiczenia o wysokiej intensywności mogą być testowane w badaniach fazy 3. W tych badaniach fazy 3 przeanalizowano by możliwe korzyści tej interwencji.

Według Schenkmana i współautorów:

"Jednym z czynników ograniczających przejście do badań fazy 3 jest to, że odpowiednia dawka ćwiczeń nie została jeszcze ustalona dla żadnej z metod ćwiczeń fizycznych.. Ćwiczenie wymaga znacznego zaangażowania uczestników czasu i wysiłku w porównaniu z interwencjami farmakologicznymi. w szczególności należy ustalić, czy dalsze badania dotyczące określonej dawki wysiłkowej są uzasadnione, udowadniając metodę skutecznego określania odpowiedniej dawki przed przejściem do pierwszej próby wysiłkowej fazy w chorobie Parkinsona. Wyniki nieskuteczności ćwiczeń bieżni o dużej intensywności powinny przesunąć pole do przodu."

Badanie SPARX miało ograniczenia.

Po pierwsze, ćwiczenia o wysokiej intensywności wykonywano tylko na bieżni i nie używano innego sprzętu do ćwiczeń.

Po drugie, zarówno prędkość, jak i intensywność bieżni zostały dostosowane w celu uzyskania ćwiczeń o wysokiej intensywności; nie jest jednak jasne, czy jedna lub obie te zmienne mogą poprawić objawy motoryczne w chorobie Parkinsona.

Po trzecie, nie jest jasne, w jaki sposób połączenie ćwiczeń bieżni o wysokiej intensywności z innymi interwencjami fizjoterapeutycznymi ze znaną korzyścią dla osób z chorobą Parkinsona, takich jak Tai Chi lub trening siłowy, może przynieść jeszcze większe korzyści kliniczne.

Słowo od DipHealth

Wiemy, że ćwiczenia pomagają osobom z chorobą Parkinsona. Nowe badania sugerują, że ćwiczenia na bieżni o wysokiej intensywności można bezpiecznie przepisywać pacjentom z łagodną chorobą Parkinsona, a osoby cierpiące na chorobę Parkinsona w początkowym i środkowym stadium choroby korzystają z różnych rodzajów ćwiczeń, w tym elastyczności, równowagi i aerobiku.

Konieczne są dalsze badania, aby określić dokładne korzyści płynące z ćwiczeń o tak wysokiej intensywności. Jeśli u Ciebie lub kogoś bliskiego zdiagnozowano chorobę Parkinsona, skonsultuj się ze swoim lekarzem odnośnie tego, jakie rodzaje ćwiczeń są dla Ciebie najlepsze.