Leczenie tętniaków jagodowych

Słowo "tętniak" oznacza poszerzenie lub poszerzenie naczynia krwionośnego. Tętniaki jagodowe, znane również jako tętniaki tętnic, są podobnymi do balonów przystawkami tętnicy w mózgu. Ściana tętnicy jest słaba w tych tętniakach, co oznacza, że ​​w pewnych warunkach, takich jak wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie), ściana naczynia może pęknąć i umożliwić przepływ krwi do przestrzeni podpajęczynówkowej między materią pajęczynową a materią pia. To krwawienie, znane jako krwotok podpajęczynówkowy, może prowadzić do śmierci lub ciężkiej niepełnosprawności.

Powiedział, że wiele osób ma tętniaki jagodowe, które nie pękają. Sekcje zwłok dokonane na ludziach, którzy zmarli z różnych przyczyn stwierdzili, że około 5% osób ma taki tętniak. Jednak w praktyce większość tętniaków odkrywa się po wystąpieniu czegoś, np. Krwotoku podpajęczynówkowym, co prowadzi lekarzy do szukania przyczyny.

Po krwotoku podpajęczynówkowym istnieje znaczne ryzyko ponownego krwawienia z pękniętego miejsca. Takie krwawienia niosą jeszcze większą śmiertelność. Około 70% ludzi umiera z powodu tętniaków. Z tego powodu takich tętniaków nie można pozostawić w spokoju. Konieczna jest interwencja chirurgiczna lub naczyniowa.

Które tętniaki wymagają leczenia?

Nie ma wątpliwości, że pęknięty tętniak jagodowy wymaga leczenia, a im wcześniej, tym lepiej. Ryzyko ponownego krwawienia jest najwyższe wkrótce po początkowym krwotoku podpajęczynówkowym.

Ale co, jeśli badanie obrazowe, takie jak MRI, pokazuje tętniak, który nie pękł? Czy nadal wymagana jest procedura neurochirurgiczna? Odpowiedź zależy od pewnych cech tętniaka.

• Rozmiar: Większe tętniaki są bardziej podatne na pęknięcie. Jednak istnieje pewna debata nad tym, jak duży powinien być tętniak, aby zalecić interwencję, taką jak operacja. W jednym dużym badaniu, które często prowadziło leczenie, sugerowano granicę 7 milimetrów. Ponadto, jeśli rozmiar się zwiększy, należy rozważyć leczenie.
• Lokalizacja: Tętniaki w tętnicach w tylnej części mózgu są mniej powszechne, ale mają większe ryzyko pęknięcia niż tętniaki z przodu mózgu.
• Poprzedni krwotok podpajęczynówkowy: Wyższe ryzyko krwawienia u osoby, która już miała krwawienie z oddzielnego tętniaka, może wskazywać na nienormalnie słabe naczynia krwionośne.
• Historia rodzinna: Podobnie osoby z rodzinną historią tętniaków mają tendencję do pękania w młodszym wieku i przy mniejszych rozmiarach tętniaka, być może z powodu odziedziczonego osłabienia naczyń krwionośnych.Osoby z dwoma lub więcej członkami rodziny z tętniakami powinny rozważyć, czy zostaną poddane badaniu przesiewowemu, aby sprawdzić, czy same mają tętniaki.

To, czy interwencja zostanie uznana za niezbędną, zależy od kombinacji wszystkich powyższych czynników. Istnieją dwie główne opcje takiej interwencji.

Naprawa neurochirurgicznego tętniaka

Ponieważ wiele tętniaków mózgu zwisa z głównego naczynia jak balon, można je odizolować od reszty naczynia, umieszczając metalowy klips na szyi tętniaka.

W tej procedurze czaszka jest otwierana, aby umożliwić neurochirurgowi dostęp do mózgu i znaleźć drogę do naczynia krwionośnego. Pomimo powagi takiej operacji, w jednym badaniu, tylko 94% pacjentów miało dobry wynik chirurgiczny. Jak zwykle, prawdopodobieństwo lepszego wyniku jest większe, jeśli chirurdzy i dodatkowy personel mają duże doświadczenie w tej procedurze.

Możliwe ryzyko zabiegu to dalsze uszkodzenie mózgu lub krwawienie. Jednak ryzyko to przeważa nad potencjalnie niszczycielskimi konsekwencjami krwotoku podpajęczynówkowego.

Naprawa tętniaka wewnątrznaczyniowego

We wczesnych latach 90. wprowadzono urządzenie, które pozwalało cienkiemu cewnikowi na przeplatanie się przez naczynia krwionośne ciała aż do miejsca tętniaka, w którym cewkę platynową wprowadzono do worka tętniaka. Powstały wokół tych cewek zakrzepy, oddzielając tym samym tętniaka od reszty ciała. Ta interwencyjna technika radiologiczna jest powszechnie określana jako "zwijanie", chociaż z upływem czasu inne metody uszczelniania tętniaków, takie jak polimery, również zaczęły obowiązywać.

Generalnie, wyniki naprawy tętniaka wewnątrznaczyniowego wydają się porównywalne z bardziej tradycyjnymi technikami wycinania neurochirurgicznego, ale to się zmienia. W jednym badaniu zwijanie wiązało się z lepszymi wynikami w tylnej części mózgu, a wycięcie było lepsze z przodu. Wielkość i kształt tętniaka mogą również ograniczać możliwości leczenia, ponieważ szeroki tętniak lub duży tętniak może nie reagować dobrze na zwijanie. Ogólnie rzecz biorąc, zwijanie wydaje się mieć ogólnie lepsze wyniki, z wyjątkiem tego, że istnieje większe prawdopodobieństwo, że tętniak powróci w zwojach niż przesterowanie.

Inne czynniki, takie jak ciężkość krwawienia podpajęczynówkowego oraz ogólny stan zdrowia i wiek pacjenta, mogą również odgrywać rolę w podejmowaniu decyzji o leczeniu tętniaka. Być może najważniejszym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji o przycięciu lub zwinięciu tętniaka są umiejętności i doświadczenie praktykujących, którzy wykonaliby zabieg.