Cystoisosporiasis (Isosporiasis) Objawy i leczenie

Cystoisosporiasis (wcześniej znany jako isosporiasis) to rzadkie pasożytnicze zakażenie jelit sklasyfikowane przez amerykańskie centra kontroli i zapobiegania chorobom (CDC) jako warunek definiujący AIDS. Częstość występowania na całym świecie jest zmienna, a infekcje występują najczęściej w regionach tropikalnych lub subtropikalnych (szczególnie na Karaibach, w Ameryce Środkowej i Afryce Południowej).

Wraz z pojawieniem się złożonej terapii przeciwretrowirusowej (ART), cystoizosporię uważa się za rzadką wśród osób żyjących z HIV w krajach rozwiniętych. Jednak w ostatnich latach odnotowano sporadyczne przypadki ognisk, głównie ze względu na powracających podróżnych lub migrantów z regionów tropikalnych.

Agent przyczynowy

Cystoisosporiasis jest spowodowane przez Cystoisospora belli (C. belli), pasożyta jelitowego blisko spokrewnionego z Toxoplasma gondii (T. gondii) i Cryptosporidium.

(T. gondii i Cryptosporidium to czynniki wywołujące dwa inne stany określające AIDS, odpowiednio toksoplazmoza mózgu i kryptosporydioza).

Tryb nadawania

Ludzie są jedynymi znanymi gospodarzami C. belli, której choroba rozprzestrzenia się poprzez żywność lub wodę, która została zanieczyszczona odchodami od zakażonych ludzi. Możliwe jest również przekazywanie poprzez seks oralny / analny ("rimming").

Objawy

Objawy mogą utrzymywać się przez kilka tygodni i obejmują skurczowy ból brzucha i obfitą wodnistą biegunkę, któremu towarzyszą osłabienie i gorączka niskiej jakości. U osób z upośledzoną odpornością objawy te mogą prowadzić do odwodnienia, niedożywienia lub charłactwa, jeśli nie zostaną poddane leczeniu.

U osób o kompetencjach odpornościowych, C. belli infekcja często przebiega bezobjawowo.

Diagnoza

Przedstawienie kliniczne jest nieodróżnialne od kryptosporydiozy i wymaga mikroskopowego badania próbki kału pacjenta (lub, czasami, biopsji ściany jelita) w celu potwierdzenia rozpoznania.

Leczenie

Cystoisosporiasis najczęściej jest leczony antybiotykiem opartym na sulfonie, trimetoprym-sulfametoksazolem (TMP-SMZ).

U osób o właściwościach odpornościowych cystoisosporiasis jest zwykle chorobą samoograniczającą się i zwykle ustępuje w ciągu kilku dni leczenia. Osoby z zaburzeniami odporności u pacjentów z liczbą komórek CD4 poniżej 150 komórek / μL generalnie reagują gorzej i są podatne na nawrót po zatrzymaniu terapii. W takich przypadkach można wskazać profilaktyczną terapię TMP-SMZ.

Epidemiologia

Cystoisosporiasis ma charakter endemiczny w Afryce, Australii, na Karaibach, w Ameryce Łacińskiej i Azji Południowo-Wschodniej. W niektórych krajach, na przykład na Haiti, zarażonych jest nawet 15% ludzi C. belli. Wśród osób z zaawansowanym zakażeniem HIV (liczba komórek CD4 poniżej 200 komórek / ml) odsetek ten jest jeszcze wyższy i wynosi około 40%.

Podróże międzynarodowe ułatwiły rozprzestrzenianie się choroby w innych regionach, z jedną epidemią odnotowaną w rejonie Los Angeles w latach 1985-1992. W tym przypadku infekcje zostały potwierdzone głównie w hiszpańskojęzycznych okolicach i prawie w całości wśród osób, które zostały sklasyfikowane jako mające AIDS. Częstość występowania wahała się od 5-7%.

Niedawno uważano, że mieszkańcy dzielnicy Atlanta zostali zarażeni C. belli w okolicach lipca 2015 r. odnotowano powrót jednej osoby z podróży do Kenii.

Stawki w krajach o niskich dochodach i wysokim wskaźniku chorobowości zostały radykalnie obniżone w ostatnich latach ze względu na powszechne stosowanie TMP-SMZ, leku podawanego jako profilaktyka w zapobieganiu pneumokrynnemu zapaleniu płuc (PCP) u osób z HIV.

Wymowa:"Sis-to-eye-so-spore" EYE-uh-sis

Znany również jako:Isoporiasis