Objawy lymphogranuloma Venereum i leczenie

Limfogranuloma venereum (LGV) jest chorobą przenoszoną drogą płciową, która była uważana głównie za dotykającą osoby w krajach rozwijających się. Niestety, obecnie rośnie na całym świecie. Nastąpił wybuch epidemii u mężczyzn uprawiających seks z mężczyznami (MSM) w Holandii w 2003 r. Następnie LGV zaczęło występować w izolowanych grupach MSM w Europie Zachodniej, Ameryce Północnej i Australii. LGV jest ściśle związane z zakażeniem wirusem HIV. Dodatkowo, podobnie jak w przypadku wielu innych chorób przenoszonych drogą płciową, limfranulomia weneryczna może faktycznie zwiększać ryzyko przeniesienia i nabywania wirusa HIV.

LGV jest w rzeczywistości spowodowane przez rodzaj chlamydii. Liczne rodzaje chlamydii zarażają ludzi. Serovars D-K powoduje standardowe infekcje narządów płciowych. Serowary A-C powodują jaglicę (ślepota.) Serowary L1, L2 i L3 powodują LGV.

Objawy

Pod pewnymi względami zakażenie LGV jest bardziej podobne do zakażenia kiłą niż standardowe zakażenie chlamydiami narządów płciowych. Dzieje się tak, ponieważ infekcja ma wiele etapów. Dodatkowo, objawy mogą stać się ogólnoustrojowe (rozprzestrzenione w całym ciele), a nie tylko lokalne.

Pierwszym etapem zakażenia LGV jest niewielki guzek lub grudka, która może ulec owrzodzeniu. Ten objaw pojawia się zwykle około 1 do 2 tygodni po ekspozycji na wirusa. Drugi etap następuje około 2 do 6 tygodni później. Objawy limfogranuloma w drugim etapie obejmują obrzęk węzłów chłonnych, gorączkę i ból. Zakażeni MSM uprawiający seks analny mogą również odczuwać swędzenie, upławy i krwawienie z odbytnicy. Obrzęk węzłów chłonnych jest mniej powszechny u kobiet z LGV.

Jeśli LGV pozostanie nieleczone, może stać się przewlekłe i spowodować długotrwałe uszkodzenie układu limfatycznego. Jest to podobne do tego, w jaki sposób nieleczona chlamydia może prowadzić do zapalenia narządów miednicy mniejszej. Problemy zaczynają się zwykle pojawiać około pięć do dziesięciu lat po początkowej infekcji.

Diagnoza i leczenie

Limfogranuloma venereum może być niezwykle trudny do przetestowania. Aby uzyskać prawidłową diagnozę, lekarze muszą być obeznani z chorobą i mieć bardzo staranną historię medyczną. Po prostu badanie materiału od rany może nie dać wyraźnego wyniku. Bakterie mogą nie zawsze być widoczne, w zależności od stadium choroby.

Limfogranuloma venereum wywoływana jest przez rodzaj chlamydii. Dlatego badanie rany i stanów zapalnych węzłów chłonnych pod kątem obecności chlamydii może prowadzić do prawidłowej diagnozy. Większość laboratoriów nie jest w stanie odróżnić standardowej infekcji chlamydią narządów płciowych od wenerogii lymphogranuloma. Oznacza to, że infekcja może zostać błędnie zdiagnozowana. Na szczęście schemat leczenia antybiotykami jest podobny. Ponadto, w obecności pęcherzyków zawierających chlamydię, jest to całkiem bezpieczny zakład, że Lymphogranuloma venereum jest winowajcą, a nie standardowym szczepem narządów płciowych.

• Dzielić
• Trzepnięcie
• E-mail
• Tekst

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• McLean CA, Stoner BP, Workowski KA. "Leczenie limfogranuloma venereum." Clin Infect Dis. 2007 kwietnia 1; 44 Suppl 3: S147-52.