Diagnostyka dysleksji i leczenie

Dysautonomy są rodziną stanów medycznych charakteryzujących się brakiem równowagi w autonomicznym układzie nerwowym. Objawy są często skrajnie zmienne w zależności od osoby, z czasem u tej samej osoby i mogą obejmować różne bóle, zmęczenie, osłabienie, objawy żołądkowo-jelitowe, zawroty głowy i omdlenia (zanikające). Oczywiście takie objawy mogą być dość nieprzyjemne i często wyłączają.

Co gorsza, uzyskanie prawidłowej diagnozy w przypadku dysautonomii może być bardzo trudne. Ponieważ objawy dysautonomii są często nieproporcjonalne do jakichkolwiek obiektywnych wyników badań fizycznych lub laboratoryjnych, może być dość trudno uzyskać lekarza, który poważnie potraktuje objawy.

Leczenie dysautonomii może być również wyzwaniem i może zająć trochę czasu i dużo cierpliwości, zarówno ze strony lekarza, jak i lekarza, aby znaleźć odpowiednią kombinację terapii, aby uzyskać objawy do zaakceptowania.

Diagnozowanie Dysautonomii

W nowoczesnej praktyce medycznej, kiedy pacjenci mają odwagę narzekania na objawy bez podawania obiektywnych ustaleń medycznych, aby je poprzeć, są często spisywani jako histeryczni.

Jeśli uważasz, że możesz mieć dysautonomię, wszelkimi sposobami zasugeruj tę możliwość swojemu lekarzowi. Możesz po prostu zobaczyć, jak gasną żarówka i odkryć, że twój lekarz nagle skupia się na swoich wysiłkach w kierunku bardziej owocnym. Kiedy lekarz koncentruje się na tej możliwości, wzięcie dokładnej historii medycznej i wykonanie dokładnego badania lekarskiego często prowadzi do prawidłowej diagnozy. Jeśli twój lekarz nie chce poważnie traktować możliwości dysautonomii, pomyśl o kolejnym lekarzu.

Pacjenci, którzy są na tyle szczerzy, że zostaną poważnie potraktowani przez lekarzy rodzinnych, prawdopodobnie zostaną skierowani do specjalisty.

Rodzaj specjalisty zwykle zależy od przeważającego objawu, którego doświadczają, lub od objawów, które najbardziej wywierają wrażenie na lekarzu rodzinnym. I konkretna diagnoza, którą ostatecznie otrzymają, zależy od ich dominujących symptomów i specjalisty, który widzą.

Na przykład: Ci, których głównym zarzutem jest łatwość męczenia, mogą być zdiagnozowani z syndromem chronicznego zmęczenia.

Ci, którzy się poddają, są oznaczani jako omdlenie wazowagalne. Uważa się, że osoby, których impulsy spoczynkowe są zauważalnie wysokie, mają nieprawidłowy tachykardię zatokową. Jeśli głównym problemem są zawroty głowy podczas wstawania, diagnoza to postawa zespołu tachykardii ortostatycznej (POTS). Biegunka lub ból brzucha kupuje zespół jelita drażliwego. Ból w innym miejscu kończy się fibromialgią. Niezależnie od diagnozy, dysfunkcjonalny autonomiczny układ nerwowy prawie zawsze odgrywa główną rolę w wywoływaniu objawów.

Należy pamiętać, że zespoły dysautonomii są prawdziwymi, uczciwymi do dobroci zaburzeniami fizjologicznymi (w przeciwieństwie do psychologicznych). Chociaż mogą sprawić, że ktokolwiek oszalał, nie są spowodowane szaleństwem. Więc jeśli uważasz, że masz dysautonomię, wszelkimi sposobami zasugeruj diagnozę swojemu lekarzowi. Jeśli twój lekarz nie chce przynajmniej wziąć cię na tyle poważnie, aby wziąć pod uwagę tę diagnozę, znajdź innego lekarza.

Traktowanie Dysautonomii

Prawdopodobnie najważniejszym krokiem w leczeniu dysautonomii jest znalezienie lekarza, który rozumie naturę problemu, jest do niego sympatyczny (tj. Nie uważa cię za szaloną osobę) i który jest skłonny podjąć długotrwały proces i podejście oparte na błędach, które jest często konieczne w zmniejszaniu objawów do dopuszczalnego poziomu.

Ponieważ podstawowa przyczyna dysautonomii nie jest dobrze poznana, leczenie ma na celu głównie kontrolowanie objawów, a nie "leczenie" problemu.

Terapie nielekowe

Aktywność fizyczna: Utrzymywanie odpowiedniego dziennego poziomu aktywności fizycznej jest prawdopodobnie najważniejszą rzeczą, jaką mogą zrobić osoby z dysautonomią.Regularna aktywność fizyczna pomaga stabilizować autonomiczny układ nerwowy, a na dłuższą metę powoduje, że "nawroty" objawów są rzadsze i krótsze. Aktywność fizyczna może nawet przyspieszyć dzień, w którym objawy ustąpią same. Fizyczna terapia i podobne "alternatywne" terapie, takie jak joga, tai-chi, terapia masująca i terapia rozciągająca również pomogły.

Suplementy diety: Za każdym razem, gdy istnieje choroba, którą lekarze źle traktują, dostawcy suplementów diety mają otwarte pole do popychania swoich produktów.

Pacjenci nie tylko uważają, że nie mają lepszej alternatywy, ale także zawód lekarza, zawstydzony brakiem skutecznego leczenia, ma niewielkie podstawy do skargi. W konsekwencji tysiące niepotwierdzonych twierdzeń dotyczyło zdolności różnych witamin, koenzymów i preparatów ziołowych do łagodzenia różnych postaci dysautonomii. Naprawdę nie ma dowodów, że którykolwiek z tych rzeczy działa. Jednak jako członek zawstydzonego zakładu medycznego mogę tylko powiedzieć, że to twoje pieniądze; staraj się nie wydawać go na nic, co cię skrzywdzi. Zanim spróbujesz alternatywnej terapii, powinieneś przeczytać wszystkie obiektywne informacje na jej temat.

Terapie lekowe

Przeprowadzono testy wielu środków farmaceutycznych u pacjentów z dysautonomią. Te najczęściej uważane za przydatne obejmują:

• Trójcykliczne leki przeciwdepresyjne takie jak Elavil, Norpramin i Pamelor zostały użyte w niskich dawkach do leczenia kilku zespołów dysautonomii.
• Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) takie jak Prozac, Zoloft i Paxil również zostały użyte do leczenia tych zespołów. Gdy są skuteczne, leki trójpierścieniowe i leki z grupy SSRI wydają się nie tylko kontrolować wszelkie depresje, które mogą towarzyszyć dysautonomiom. Istnieją pewne dowody, że mogą one pomóc w "przywróceniu równowagi" autonomicznym układom nerwowym u niektórych pacjentów.
• Leki przeciwlękowe takie jak Xanax i Ativan pomagają kontrolować objawy lęku, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami lękowymi.
• Leki przeciwnadciśnieniowe takie jak Florinef pomagają w zapobieganiu objawom spowodowanym spadkiem ciśnienia krwi, gdy pacjent jest w pozycji pionowej (stan zwany niedociśnieniem ortostatycznym), wyraźnym objawem w omdlenia wazowagalnym iw POTS.
• Niesteroidowe leki przeciwzapalne takie jak Advil i Aleve mogą pomóc kontrolować bóle związane z dysautonomiami, zwłaszcza fibromialgią.

Słowo od DipHealth

Warto jeszcze raz podkreślić, że podejście próbne i błędne, wymagające cierpliwości zarówno lekarza, jak i pacjenta, jest prawie zawsze konieczne w leczeniu dysautonomii. W międzyczasie osoby z dysautonomią mogą próbować uspokoić się, pamiętając o dwóch faktach. Po pierwsze, dysautonomia zwykle poprawia się wraz z upływem czasu. Po drugie, akademicka społeczność medyczna (i firmy farmaceutyczne) zaakceptowały teraz, że zespoły dysautonomii są prawdziwymi, fizjologicznymi stanami medycznymi. W związku z tym prowadzone są badania mające na celu określenie dokładnych przyczyn i mechanizmów tych stanów oraz opracowanie metod leczenia, które są skuteczniejsze w większym stopniu niż w przypadku wielu terapii stosowanych obecnie.