Dysdiadochokinesia w stwardnieniu rozsianym

Dysdiadochokinesia odnosi się do niezdolności osoby do wykonywania szybkich, naprzemiennych ruchów. Jest to powszechny objaw stwardnienia rozsianego (SM) wywołanego przez jedną lub więcej zmian w móżdżku.

Jak twój lekarz wykrywa dysdiadochokinesię

Podczas badania neurologicznego obecność lub stopień dysdiadochokinezy można ocenić na kilka sposobów, w tym:

• Mając pacjenta na przemian odwracać prawą rękę na stabilnej powierzchni, takiej jak stolik, własne udo lub lewą rękę pacjenta) tak szybko, jak to możliwe; powtórz dla lewej ręki.
• Poprosić pacjenta o zademonstrowanie ruchu obracania klamki lub wkręcania żarówek.

Osoba z dysdiadochokinesią nie będzie w stanie przeprowadzić powyższych testów w prawidłowy i skoordynowany sposób. Ich ruchy mogą być spowolnione, nietypowe lub niezgrabne.

Inne problemy neurologiczne, które mogą się pojawić

Ataksja: Termin dysdiadochokinesia pasuje do rodziny problemów neurologicznych zwanych ataksją. Ataksja pochodzi od greckiego słowa "taksówki", co oznacza "bez porządku". Tak więc osoba z ataksją związaną z MS ma problemy z koordynacją i równowagą, wynikające z uszkodzenia w obrębie móżdżku.

Ataksja może wpływać na ruchy ciała, takie jak chodzenie, równowaga i delikatne ruchy motoryczne, takie jak pisanie czy jedzenie. Może również powodować spowolnione ruchy gałek ocznych, problemy z połykaniem i trudności z mówieniem, takie jak zeskanowana mowa - forma dyzartrii.

Dysmetria: Dysmetria jest kolejnym neurologicznym znakiem, który może pojawić się, gdy zmiany MS występują w móżdżku, podobnie jak dysdiadochokinesia. Dysmetria odnosi się do niezdolności osoby do oceny odległości. Test "od nosa do palca", w którym pacjent jest proszony o dotknięcie nosa, następnie palec lekarza, w krótkich odstępach czasu, jest używany do zbadania tego znaku.

Leczenie

Leczenie dysdiadochokinezji i ataksji móżdżkowej ogólnie jest wyzwaniem i nie ma konkretnych strategii, które są w tym momencie poparte naukowo. Czasami leki stosowane w leczeniu drżenia są stosowane w leczeniu ataksji, a czasami można rozważyć operację. Ale znowu dowody naukowe są ograniczone.

Biorąc to pod uwagę, jedno badanie w Journal of Neurology odkryli, że fizjoterapia i terapia zajęciowa mogą przynieść pewne korzyści.

Na przykład, konkretne strategie terapeutyczne, które są ukierunkowane na problemy związane z mobilnością i równowagą związane z ataksją, mogą obejmować:

• Nauczyć się, jak zapobiegać upadkom
• Modyfikowanie domu danej osoby (na przykład instalowanie poręczy, usuwanie luźnych dywanów i umieszczanie niepochowanych mat
• Nauka zachowania pionowej, kontrolowanej pozycji
• Chodzenie na bieżni w celu poprawy chodu

Terapia zajęciowa może również poprawić objawy depresji, co jest powszechne u osób cierpiących na ataksję.