Historia implantu ślimakowego

Jeśli widziałeś implant ślimakowy, możesz się zastanawiać, w jaki sposób powstało takie urządzenie. Historia i rozwój implantu ślimakowego, nowoczesnego narzędzia do słuchania, obejmuje w rzeczywistości całe stulecia.

Przed-współczesne czasy

Około 1790 r. Badacz o imieniu Volta umieścił metalowe pręty we własnych uszach i połączył je z obwodem. Jest to pierwsza znana próba użycia elektryczności do usłyszenia.

Później około 1855 r. Podjęto kolejną próbę stymulacji ucha elektronicznie. Były także inne eksperymenty w stosowaniu leczenia elektrycznego w przypadku problemów z uchem.

Silver Age

W latach kryzysu lat trzydziestych naukowcy odkryli, że umieszczanie prądu w pobliżu ucha może wywoływać wrażenia słuchowe.Społeczność naukowa dowiedziała się również więcej o tym, jak działa ślimak. Poczyniono ważne postępy, gdy badacze odkryli, że energia elektryczna może zostać przekształcona w dźwięk przed dotarciem do ucha wewnętrznego.

W 1957 r. Naukowcy Djourno i Eyries przeprowadzili pierwszą stymulację nerwu akustycznego elektrodą. W tym eksperymencie osoba, której stymulator nerwowy mogła słyszeć szum tła.

Badania naprawdę przyspieszyły w latach sześćdziesiątych. Kontynuowano badania nad elektryczną stymulacją nerwu akustycznego. Poczyniono znaczne postępy, gdy badacze dowiedzieli się, że określone nerwy słuchowe muszą być stymulowane za pomocą elektrod w ślimaku, aby odtworzyć dźwięk. Dr William House wszczepił trzem pacjentom w 1961 r. Wszyscy trzej stwierdzili, że mogą uzyskać pewne korzyści z tych implantów. Kilka lat później, w latach 1964 do 1966, szereg elektrod umieszczono w ślimakach z zadowalającymi wynikami. Badacze nauczyli się jeszcze więcej na temat pozycjonowania elektrod i wyników tego pozycjonowania.

Nowoczesne czasy

Technologia implantów przeskoczyła w latach siedemdziesiątych do lat dziewięćdziesiątych. W latach siedemdziesiątych więcej osób zostało wszczepionych, kontynuowano badania i opracowano urządzenie wielokanałowe.

Do grudnia 1984 r. Implant ślimakowy przestał być uważany za eksperymentalny i otrzymał pieczęć zatwierdzenia przez FDA do implantacji u dorosłych.

W latach dziewięćdziesiątych wprowadzono inne udoskonalenia w procesorach mowy i innych technologiach implantów, w szczególności w miniaturyzacji procesora mowy, dzięki czemu można go było włączyć do urządzenia podobnego do aparatu słuchowego BTE.