Leczenie niewydolności serca z powodu kardiomiopatii rozstrzeniowej

Leczenie kardiomiopatii rozstrzeniowej (DCM) - najczęstszej postaci niewydolności serca - uległo radykalnej poprawie w ciągu ostatnich kilku lat.

Niestety, badania pokazują, że wielu pacjentów z DCM nie otrzymuje leczenia, które powinni otrzymywać. Z tego powodu ważne jest, aby być świadomym zabiegów zalecanych dla DCM - jeśli tylko upewnisz się, że twój lekarz obejmuje wszystkie podstawy.

Traktuj przyczynę leżącą u podstaw problemu

Pierwsza zasada w leczeniu DCM polega na identyfikacji i leczeniu przyczyny. Traktowanie przyczyny może często spowalniać, zatrzymywać lub nawet odwracać postęp DCM.

Leczenie leku DCM

Beta-adrenolityki. Beta-adrenolityki zmniejszają nadmierny stres w wadliwym sercu i udowodniono, że znacznie poprawiają ogólną funkcję serca, objawy i przeżycie pacjentów z DCM. Beta-blokery są obecnie uważane za podstawę leczenia DCM. Coreg (karwedilol), Toprol (metoprolol) i Ziac (bisoprolol) są beta-blokerami najczęściej stosowanymi w DCM, ale kilka innych jest również dostępnych.

Diuretyki. Diuretyki lub "pigułki na wodę" są podstawą terapii dla osób z niewydolnością serca. Leki te zwiększają wydalanie wody przez nerki i zmniejszają retencję płynów i obrzęki, które często występują w DCM. Powszechnie stosowane leki moczopędne obejmują Lasix (furosemid) i Bumex (bumetanid). Ich głównym skutkiem ubocznym jest to, że mogą powodować niski poziom potasu, co może prowadzić do arytmii serca.

Inhibitory ACE. Inhibitory ACE (leki blokujące enzym konwertujący angiotensynę) okazały się bardzo skuteczne w poprawie zarówno objawów, jak i przeżycia u pacjentów z niewydolnością serca. Główne działania niepożądane to kaszel lub niskie ciśnienie krwi, ale większość osób z DCM dobrze toleruje inhibitory ACE. Powszechnie stosowane inhibitory ACE obejmują Vasotec (enalapril), Altace (ramipril), Accupril (chinapril), Lotensin (benazepril) i Prinivil (lizynopryl).

Blokery receptora angiotensyny II (ARBS). ARBS to leki działające podobnie do inhibitorów ACE. Można ich używać u osób z DCM, które nie mogą przyjmować inhibitorów ACE. ARBS, które zostały zatwierdzone do niewydolności serca to Atacand (kandesartan) i Diovan (walsartan).

Antagoniści aldosteronu. Aldakton (spironolakton) i Inspra (eplerenon) są antagonistami aldosteronu, inną klasą leków przekonująco wykazano, aby poprawić przeżywalność u niektórych osób z niewydolnością serca. Kiedy można je bezpiecznie stosować, zaleca się jeden z tych leków, oprócz inhibitorów ACE (lub leków ARB) i beta-blokerów, u osób z DCM. Jednakże, jeśli pacjent ma zmniejszoną czynność nerek, leki te mogą powodować znaczną hiperkaliemię (wysoki poziom potasu). Antagoniści aldosteronu należy stosować z dużą ostrożnością, jeśli w ogóle, gdy czynność nerek nie jest normalna.

Hydralazine plus azotany. U osób z DCM, u których występują trwałe objawy pomimo beta-blokerów, inhibitorów ACE i leków moczopędnych, połączenie hydralazyny i doustnego azotanu (takiego jak izosorbid) może znacznie poprawić wyniki.

Inhibitor neprylizyny. Pierwszy z inhibitorów neprylizyny (nowej klasy leków) został zatwierdzony do leczenia niewydolności serca przez FDA w 2015 roku. Lek ten, Entresto, jest w rzeczywistości kombinacją ARB (walsartanu) z inhibitorem neprylizyny (sacubitril). Wczesne badania z Entresto były dość obiecujące, a niektórzy eksperci uważają, że powinien on być stosowany zamiast inhibitora ACE lub ARB. Jednak doświadczenia związane z lekiem są ograniczone, a długotrwałe działania niepożądane pozostają nadal znakiem zapytania. Ponadto lek jest bardzo drogi. Zasadniczo jego stosowanie jest obecnie głównie u pacjentów, którzy nie tolerują lub nie reagują odpowiednio na inhibitory ACE lub ARB. Im więcej doświadczeń z Entresto zostanie zgromadzonych, najpewniej wzrośnie jego użycie.

Iwabradyna. Iwabradyna jest lekiem stosowanym w celu spowolnienia częstości akcji serca. Jest stosowany w warunkach takich jak niestrawny tachykardia zatok, gdzie częstość akcji serca jest nieodpowiednio podwyższona. Osoby z DCM mogą mieć spoczynkowe rytmy serca, które są znacznie wyższe niż uważane za prawidłowe, i istnieją dowody, że zmniejszenie tego podwyższonego rytmu serca przy użyciu iwabradyny może poprawić wyniki. Większość kardiologów rozważa stosowanie iwabradyny u osób, które są w maksymalnej terapii z innymi lekami (w tym beta-blokerem) i które nadal mają spoczynkowe tętno powyżej 70 uderzeń na minutę.

Digoksyna. Podczas gdy w ostatnich dziesięcioleciach digoksyna była uważana za ostoję w leczeniu niewydolności serca, jej rzeczywiste zalety w leczeniu DCM wydają się obecnie marginalne. Większość lekarzy przepisuje go tylko wtedy, gdy bardziej skuteczne leki nie wydają się odpowiednie.

Leki inotropowe. Leki inotropowe to leki dożylne, które zmuszają mięsień sercowy do cięższej pracy, a tym samym do pompowania większej ilości krwi. Wiele lat temu było dużo entuzjazmu dla tych leków, ponieważ prawie zawsze dają natychmiastową poprawę czynności serca. W szczególności dwa leki inotropowe (milrinon i dobutamina) znalazły dość powszechne zastosowanie w stabilizowaniu osób z ostrą niewydolnością serca i były również stosowane w długotrwałej terapii niektórych osób z ciężką niewydolnością serca. Jednak kolejne badania wykazały, że osoby leczone lekami inotropowymi - pomimo objawowej poprawy, której często doświadczali - znacznie zwiększyły śmiertelność. Leki te są obecnie stosowane bardzo rzadko i tylko u osób z bardzo ciężką niewydolnością serca, u których nie wystąpiła odpowiedź na wiele innych terapii.

Terapia z resynchronizacją serca

Terapia resynchronizująca serca (CRT) jest formą stymulacji serca, która jednocześnie stymuluje obie komory (prawą i lewą). (Standardowe stymulatory stymulują tylko prawą komorę.) Celem CRT jest koordynacja skurczu komór w celu poprawy sprawności serca. Badania z CRT pokazują, że terapia ta, u odpowiednio wyselekcjonowanych pacjentów, powoduje znaczną poprawę czynności serca i objawów, zmniejsza hospitalizację i przedłuża życie. Każdy pacjent z DCM i znaczącym blokiem odnogi pęczka powinien być wzięty pod uwagę w przypadku CRT.

Wszczepialna terapia defibrylatora

Niestety, osoby z umiarkowanym lub ciężkim DCM mają podwyższone ryzyko nagłej śmierci sercowej z komorowych zaburzeń rytmu serca. Wykazano, że wszczepialny defibrylator kardiowerterowy (ICD) znacząco zmniejsza śmiertelność u niektórych osób z DCM, u których znacznie zmniejszono frakcję wyrzutową lewej komory. Jeśli masz DCM, powinieneś porozmawiać z lekarzem, czy ICD jest czymś, co powinno być brane pod uwagę w twoim przypadku.

Transplantacja serca

Sukces w transplantacji serca znacznie się poprawił w ciągu ostatnich kilku dekad. Jednak ze względu na drastyczny charakter terapii oraz fakt, że serca dawców są bardzo mało dostępne, przeszczep serca jest zarezerwowany dla bardzo chorych pacjentów z niewydolnością serca. Warto jednak zauważyć, że większość ośrodków zajmujących się transplantacją serca odkryła, że ​​wielu pacjentów, którzy określali je jako "schyłkową niewydolność serca", nigdy nie otrzymało agresywnej terapii niewydolności serca, której potrzebują - i gdy agresywna terapia zostanie wprowadzona, znacznie się poprawiają i nie ma dłużej wymagają transplantacji serca.

Terapia eksperymentalna

Przeprowadzono wiele badań w celu ustalenia, czy terapia genowa lub terapia komórkami macierzystymi może być korzystna u osób z DCM. Chociaż obie te eksperymentalne metody leczenia dają pewne obiekcje, są one bardzo wczesne w procesie oceny i nie są ogólnie dostępne dla pacjentów z DCM.

Słowo od DipHealth

Badania nadal pokazują, że większość osób z niewydolnością serca z powodu DCM nie otrzymuje całej terapii, którą powinna otrzymywać. Z tego powodu, jeśli ty lub ktoś bliski ma taki stan, powinieneś upewnić się, że znasz wszystkie zalecane metody leczenia i omówić je z lekarzem.