Genetyczne szczepy HIV-1 i HIV-2

Jedną z podstawowych barier w leczeniu lub opracowywaniu skutecznej szczepionki przeciw HIV jest wysoka różnorodność genetyczna samego wirusa. Podczas gdy wirusy wykorzystujące dwuniciowe DNA do replikacji są względnie stabilne, retrowirusy, takie jak HIV, cofają się w swoim cyklu replikacji (stosując RNA pojedynczego szczepu) i są znacznie mniej stabilne. W rezultacie HIV jest wysoce podatny na mutację mutacji, w rzeczywistości około milion razy częściej niż komórki wykorzystujące DNA.

Wraz ze wzrostem różnorodności genetycznej wirusa i przekazywaniem różnych podtypów wirusowych z osoby na człowieka, mieszany materiał genetyczny może tworzyć nowe hybrydy HIV. Podczas gdy większość tych hybryd umiera, niektóre z tych, które przeżyły, często wykazują większą oporność na terapię HIV, aw niektórych przypadkach na szybszy postęp choroby.

Zmienność HIV stwarza zatem coś w rodzaju "ruchomego celu" dla naukowców, z nowymi rekombinowanymi (kombinowanymi genetycznymi) szczepami zdolnymi do opierania się lub całkowicie unikania środków neutralizujących. Niektóre, podobnie jak szczep A3 / 02 zidentyfikowany przez szwedzkich badaczy w 2013 r., Są w stanie zubożyć układ odpornościowy osoby znacznie agresywniej niż wcześniej znane szczepy.

Czym są HIV-1 i HIV-2?

Istnieją dwa rodzaje HIV: HIV-1 i HIV-2. HIV-1 jest uważany za dominujący typ, reprezentujący ogromną większość infekcji na całym świecie, podczas gdy HIV-2 jest znacznie mniej powszechny i ​​przede wszystkim skupiony w regionach zachodnich i środkowoafrykańskich. Podczas gdy oba typy wirusa HIV mogą prowadzić do AIDS, HIV-2 jest znacznie trudniejszy do przenoszenia i o wiele mniej zjadliwy niż HIV-1.

W każdym z tych typów HIV znajduje się wiele grup, podtypów ("kladów") i podtypów. Niewątpliwie, inne podtypy i rekombinowane szczepy zostaną odkryte, gdy globalne rozprzestrzenianie się wirusa HIV będzie kontynuowane.

Grupy i podtypy HIV-1

HIV-1 dzieli się na cztery grupy: Grupa M (oznaczająca "główny"); Grupa O (oznaczająca "odstający" lub wykraczający poza miejsce występowania innych grup); i Grupa N (oznacza "nie-M" i "nie-O"); i Grupa P (co oznacza "w toku"). Cztery różne grupy są klasyfikowane przez cztery różne małpskie wirusy niedoboru odporności (SIV), o których wiadomo, że zostały przekazane człowiekowi od małp człekokształtnych lub szympansów.

Grupa HIV-1 M

Grupa HIV-1 M była pierwszą grupą, która została zidentyfikowana i dziś stanowi około 90% przypadków HIV na całym świecie i można ją znaleźć praktycznie w każdej części planety. W ramach tej grupy znajduje się 10 podtypów, które mogą być podzielone, między innymi, na ich rozmieszczenie geograficzne i ich wpływ na różne grupy ryzyka.

• Podtyp A: występuje w Afryce Zachodniej i dotyczy głównie osób heteroseksualnych i osób zażywających narkotyki drogą iniekcji (IDU).
• Podtyp B: dominujący podtyp w Europie, Ameryce, Japonii, Tajlandii i Australii, reprezentujący prawie wszystkie infekcje w Ameryce Północnej i około 80% wszystkich w Europie. Infekcje występują częściej u mężczyzn, którzy uprawiają seks z mężczyznami (MSM) i IDU niż heteroseksualiści.
• Podtyp C: opisany jako najbardziej rozpowszechniony podtyp HIV reprezentujący 48% wszystkich zakażeń na świecie, głównie heteroseksualnych, a przede wszystkim w Afryce Subsaharyjskiej, Indiach i częściach Chin.

• Podtyp D: izolat głównie w Afryce Wschodniej i Środkowej.
• Podtyp E: podtyp widziany tylko w formie rekombinowanej z podtypem A.
• Podtyp F: wśród mniejszego odsetka zakażeń w Afryce Środkowej, Ameryce Południowej i Europie.
• Podtyp G: wśród mniejszego odsetka zakażeń obserwowanych w częściach Afryki i Europy.
• Podtyp H: wśród mniejszego odsetka zakażeń obserwowanych w Afryce Środkowej.
• Podtyp J: obserwowany w Afryce Północnej, Środkowej i Zachodniej oraz na Karaibach
• Podtyp K: ograniczony do Demokratycznej Republiki Konga (DRK) i Kamerunu.

Grupa HIV-1 O.

Grupa HIV-1 O została odkryta w 1990 roku i stanowi tylko 1% zakażeń na całym świecie. Ta grupa HIV jest izolowana w Kamerunie i sąsiednich krajach afrykańskich.

Grupa HIV-1 N

Grupa HIV-1 N została odkryta w 1998 r. I ponownie była obserwowana tylko w Kamerunie z mniej niż 20 udokumentowanymi przypadkami.

Grupa HIV-1 P

Grupa HIV-1 P jest rzadkim typem wirusa HIV, po raz pierwszy zidentyfikowanym u kobiety z Kamerunu w 2009 roku. Może odróżnić się od innej grupy HIV, ponieważ jej początki były związane z formą SIV występującą u zachodnich goryli. Chociaż klasyfikacja "P" miała na celu określenie statusu "oczekującego" (tj. W oczekiwaniu na potwierdzenie dodatkowej infekcji), drugi udokumentowany przypadek został zidentyfikowany w 2011 r. W człowieku kameruńskim.

Grupy HIV-2

Chociaż przypadki HIV-2 zostały zidentyfikowane gdzie indziej, infekcje są prawie wyłącznie obserwowane w Afryce. Obecnie istnieje osiem grup HIV-2, chociaż tylko podtypy A i B są jedynymi uznawanymi za epidemie. Uważa się, że HIV-2 przekroczył gatunek z rodzaju SIV wpływającego na okopcone mangabeys małpa bezpośrednio do ludzi.

Grupa A HIV-2 występuje głównie w Afryce Zachodniej, chociaż podróże międzynarodowe doprowadziły do ​​niewielkiej liczby udokumentowanych przypadków w Stanach Zjednoczonych, Europie, Brazylii i Indiach. Natomiast grupa B HIV-2 została ograniczona do części Afryki Zachodniej.

• Dzielić
• Trzepnięcie
• E-mail
• Tekst

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Źródła:
• Sharp, P. i Hahn, B. "Geneza wirusa HIV i pandemii AIDS". Perspektywy portu Cold Springs w medycynie. Wrzesień 2011; 1 (1): a006841.
• Palm A.; Esbjörnsson, J.; Månsson, F.; et al. "Szybszy postęp w kierunku AIDS i śmierci związanej z AIDS u osób z nadciśnieniem, zakażonych rekombinowanym HIV-1 A3 / CRF02_AG w porównaniu z podtypem A3." Journal of Infectious Diseases. 1 marca 2014 r.; 209 (5): 721-728.
• Vallari, A.; Holzmayer, V.; Harris, B.; et al. "Potwierdzenie punkowej grupy HIV-1 P w Kamerunie." Journal of Virology. Luty 2011; 85 (3): 1403-1407.
• Abecasis, A.; Wensig, A.; Paraskevis, D.; et al. "Dystrybucja podtypu HIV-1 i jej determinanty demograficzne u nowo zdiagnozowanych pacjentów w Europie sugerują wysoce zdyscyplinowane epidemie." Retrovirology. 14 stycznia 2013 r.; 10: 7; doi: 10,1186 / 1742-4690-10-7.