Skurcz stawu skokowego - zmodyfikowana procedura zastawki

Zwichnięcia kostki są powszechnym urazem sportowym, który może powodować ból i obrzęk stawu. U zdecydowanej większości pacjentów leczenie niechirurgiczne złagodzi ból i przywróci funkcję do stawu. Istnieją jednak sytuacje, w których operacja może być konieczna do stabilizacji stawu skokowego, aby umożliwić powrót do pełnej aktywności dla pacjenta.

Wskazania do zabiegu po skręceniu kostki

Zasadniczo istnieją dwie sytuacje, w których można rozważyć operację.

• Ostre urazy
  • Pierwsza sytuacja to ostra kontuzja, która niedawno się zdarzyła. W takich sytuacjach zabieg chirurgiczny jest bardzo rzadko stosowany. Tylko przy bardzo poważnych urazach u sportowców wyczynowych bierze się pod uwagę operację. Pacjenci ci zwykle przechodzili skręcenie kostki III stopnia i mają kliniczne i prześwietlone wyniki bardzo niestabilnej kostki. Wczesne naprawy w tych przypadkach mogą pomóc w szybszym odzyskaniu aktywności sportowej.
• Przewlekła niestabilność
  • Częściej operację wykonuje się, gdy zawodnik ma nawracające objawy niestabilności stawu skokowego - kostka często ustępuje i jest ponownie ranna. Ci pacjenci zwykle próbowali prostszych metod leczenia, w tym terapii, wzmacniania, wzmacniania i nadal mają skargi na wyboczenie kostki.

Procedury chirurgiczne - zmodyfikowany Brostrom i więcej

Istnieją dziesiątki różnych procedur chirurgicznych, które zostały opisane w celu stabilizacji kostki w warunkach niestabilności stawu skokowego. Zdecydowanie najczęstszym obecnie stosowanym zabiegiem chirurgicznym jest "zmodyfikowana procedura Brostromu". Dr Brostrom początkowo opisał procedurę chirurgiczną, która została zmodyfikowana i stała się najczęściej stosowaną procedurą chirurgiczną niestabilności stawu skokowego.

Zmodyfikowana procedura Brostrom zasadniczo napina więzadła kostek bocznych. Najczęściej chirurg usunie przyczepność kostną tych więzadeł na kości strzałkowej i ponownie mocuje więzadło w bardziej zaciętej pozycji.

Procedura Brostromu nazywana jest rekonstrukcją anatomiczną, ponieważ próbuje przywrócić prawidłową mechanikę kostek, przywracając prawidłową anatomię. Inne zabiegi chirurgiczne są uznawane za rekonstrukcje nieatomowe, ponieważ polegają na rekonstrukcji ścięgien w celu ograniczenia ruchliwości kostki, zapobiegając w ten sposób niestabilności. Te nieanatomiczne rekonstrukcje są rzadziej wykonywane. Nazwy nieanatomicznych rekonstrukcji obejmują procedury Chrismana-Snook, Watsona-Jonesa i Evansa; ponownie, wszystkie nazwane na cześć chirurgów, którzy opisali tę technikę.

W niektórych sytuacjach więzadła zostały znacznie rozciągnięte, a naprawa więzadeł może prowadzić do trwałej niestabilności, jeśli tkanka nie jest wystarczająco silna. U tych pacjentów niektórzy lekarze preferują rekonstrukcję nieanatomiczną. Inną opcją jest dodanie przeszczepu tkanki do więzadeł w celu zwiększenia wytrzymałości. W takich sytuacjach niektórzy chirurdzy zalecają stosowanie przeszczepu z innej części własnego ciała lub przeszczepu dawcy.

Artroskopia stawu skokowego jest coraz częściej stosowana jako element chirurgii stawu skokowego. Często artroskop stosuje się w celu potwierdzenia rozpoznania i zapewnienia, że ​​chrząstka i staw są w dobrym stanie. Podczas gdy artroskopia stawu skokowego nie jest obecnie stosowana jako procedura naprawy uszkodzonych więzadeł, coraz częściej stosuje się ją w połączeniu z operacją więzadła kostnego.

Chirurgiczne odzyskiwanie

Powrót do zdrowia po zabiegu stabilizacji kostki zależy od wykonanej procedury. Wyniki operacji były dobre, a badania zmodyfikowanej procedury Brostromu wykazały, że ponad 90% pacjentów powróciło do normalnych czynności po operacji.

Komplikacje po zabiegu najczęściej występują w fazie rehabilitacji. Sztywność stawu skokowego lub nawracająca niestabilność są możliwymi powikłaniami po operacji stabilizacji. Inne zagrożenia obejmują zakażenie, problemy z gojeniem się ran i uszkodzenie nerwów.