Jak zdiagnozowana jest śmierć mózgu

Jak żyć, gdy ktoś umiera? (Grudzień 2024)

Więcej jest utraty przytomności niż nieudzenia. Na przykład śpiączka i śpiączka oznaczają utratę przytomności i są w dużej mierze określone przez czas potrzebny do powrotu do świadomości. Nawet osoba w trwałym stanie wegetatywnym (PVS) ma możliwość, aczkolwiek nieznaczną, przebudzenia.

Śmierć mózgu jest inna. Jak sugeruje termin, śmierć mózgu wskazuje, że nie ma aktywności mózgu i jako taka nie ma nadziei na wyzdrowienie. Medycznie rzecz biorąc, śmierć mózgu jest ostateczną diagnozą śmierci.

Zrozumienie śmierci mózgu

W przeciwieństwie do innych form utraty świadomości, śmierć mózgu wiąże się z całkowitą utratą funkcji pnia mózgu. Oznacza to, że siatkowaty system aktywujący - sieć rozlanych nerwów łączących rdzeń kręgowy i mózg - został nieodwracalnie uszkodzony. Wskazuje również, że części mózgu regulujące oddychanie i aktywność serca zostały nieodwracalnie zniszczone.

Śmierć mózgu może być pojęciem, które niektórym trudno jest pojąć.Ponieważ instynktownie kojarzymy śmierć z sercem, które przestało bić, często pomijamy fakt, że to mózg dostarcza impulsy, które "kierują" serce.

Podczas gdy sprzęt podtrzymujący życie może być używany do utrzymania oddychania i krążenia, nie ma takiego urządzenia, które mogłoby utrzymać mózg w ruchu. Ostatecznie, jeśli mózg umrze, reszta ciała na pewno nastąpi.

Diagnozowanie śmierci mózgu

Jest wiele warunków, które muszą zostać spełnione, aby można było ogłosić śmierć mózgu. Chociaż prawo stanowe lub lokalne może wymagać dodatkowych działań, konstrukcja diagnozy jest powszechnie uznawana za definitywną. W skrócie, aby zadeklarować komuś martwego mózgu:

Śpiączka musi być nieodwracalna ze znaną lub bezpośrednią przyczyną.
Osoba nie może mieć odruchów pnia mózgu.
Osoba nie ma funkcji oddechowej.

Wszystkie trzy warunki muszą zostać spełnione, aby można było ogłosić śmierć mózgu.

Ustanowienie nieodwracalności i przyczyny śpiączki

Zanim lekarz zdoła ustalić, czy śpiączka jest nieodwracalna, musi znaleźć, czy istnieje jakakolwiek metoda, aby to odwrócić. Aby to zrobić, zespół medyczny musi najpierw określić przyczynę (lub najprawdopodobniej przyczynę) śpiączki.

Co więcej, zespół musi wykluczyć każdy stan, który mógłby potencjalnie imitować śmierć mózgu, taki jak hipotermia, zatrucie lub zatrucie narkotyków, nieprawidłowości metaboliczne lub czynniki nerwowo-mięśniowe, które mogą powodować "podobny do śmierci" paraliż. Wszystkie z nich, w różnym stopniu, są potencjalnie odwracalne.

Ustalenie nieodwracalności śpiączki wymaga, aby lekarz odczekał odpowiednią ilość czasu w oparciu o znaną lub bezpośrednią przyczynę. Określenie, które musi spełniać standardy medyczne i prawne. Z tej perspektywy termin "najbliższy" wskazuje, że przyczyna musi być wystarczająco ustalona i wspierana, jeżeli nie jest jeszcze znana.

Ustanowienie Odruchów Brainstem

Odruchy mózgu są automatycznymi odpowiedziami, które nie różnią się od testów kolanowych przeprowadzanych w gabinecie lekarskim. Są to działania refleksyjne, które wskazują, czy funkcje neurologiczne danej osoby są prawidłowe, nieprawidłowe czy nieobecne.

Osoba uważana jest za martwą, jeśli nie reaguje na wszystkie następujące bodźce odruchowe:

Brak odruchu źrenic oznacza, że źrenice danej osoby nie reagują w żaden sposób, gdy świeci na nich światło. Jeśli ta osoba by żyła, uczniowie byliby mniejsi.
Brak odruchu rogówkowego oznacza, że dana osoba nie mruga i nie reaguje, gdy lekarz dotyka oka bawełnianym wacikiem lub kroplą wody.
Brak odruchu oczno-czaszkowego (zwany także odruchem "oko lalki") oznacza, że oczy danej osoby nie będą skupiać się na twarzy egzaminatora, gdy jego głowa zostanie przesunięta z boku na bok.
Brak odruchu wymiotnego oznacza, że osoba nie będzie krzyczeć, kaszleć lub reagować, gdy tył gardła zostanie dotknięty bawełnianym wacikiem lub przyssawką.
Brak reakcji na zimne testy kaloryczne oznacza, że dana osoba nie zareaguje, gdy woda lodowa zostanie wessana do ucha. Gdyby ta osoba przeżyła, bodźce powodowałyby, że oczy osoby poruszałyby się w przeciwnym kierunku, ponieważ skutecznie "wyłudzały" ucho wewnętrzne, myśląc, że osoba się kręci.

Ustanowienie braku funkcji oddechowej

Ostatnim krokiem do ustalenia śmierci mózgu jest test bezdechu. Bezdech jest medycznym terminem zawieszenia oddychania i jest używany w tym przypadku do ustalenia, czy zawieszenie jest trwałe.

Aby wykonać badanie bezdechu, lekarz wykona następujące czynności:

Osoba na wentylatorze mechanicznym byłaby podłączona do pulsoksymetru. Jest to urządzenie używane do pomiaru nasycenia tlenu we krwi.
Wentylator zostanie następnie odłączony i do tchawicy pacjenta zostanie wprowadzona rura, aby dostarczyć 100 procent tlenu do płuc. To zapewnia, że osoba nigdy nie jest pozbawiona tlenu, jeśli on lub ona reaguje.
Badania krwi zostaną natychmiast wykonane w celu pomiaru wyjściowych gazów krwi.
Lekarz będzie czekał od ośmiu do dziesięciu minut, aby sprawdzić, czy u pacjenta wystąpiła jakakolwiek odpowiedź.
Po ośmiu do dziesięciu minutach ponownie zbadano gaz we krwi.

Jeśli nie ma ruchu oddechowego, a PaCO2 (ciśnienie dwutlenku węgla w tętnicach) zwiększyło się do ponad 60, co oznacza, że nie było wymiany tlenu i dwutlenku węgla w płucach - osoba zostanie uznana za martwą.

Jeśli natomiast obserwuje się ruch oddechowy, osoba ta nie może być uznana za martwą. Następnie zostaną przeprowadzone dalsze badania w celu określenia, co można zrobić, aby odwrócić ten stan.

Dodatkowe testy

Jeśli przeprowadzone zostanie pełne badanie kliniczne (w tym odruchy pnia mózgu i testy bezdechu) i zostanie zadeklarowana śmierć mózgu, nie są wymagane dodatkowe badania. W związku z tym, ze względu na poważny charakter diagnozy, obecnie większość szpitali wymaga, aby badanie potwierdzające zostało przeprowadzone przez innego wykwalifikowanego lekarza po upływie wyznaczonego czasu.

W niektórych przypadkach można wykonać dodatkowe badania, jeżeli uraz twarzy, uszkodzenie rdzenia kręgowego lub inne czynniki uniemożliwiają wykonanie standardowej oceny. Te dodatkowe testy mogą zapewnić członkom rodziny dalsze zapewnienie prawidłowej diagnozy.