Czy Goldoterapia jest nadal używana w reumatoidalnym zapaleniu stawów?

W przeszłości terapia złotem była standardową terapią dla osób o umiarkowanej lub ciężkiej aktywności. Związki złota stosowano w leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów od 1929 roku. Złoto zostało opracowane jako leczenie gruźlicy. W tamtym czasie błędnie sądzono, że gruźlica i reumatoidalne zapalenie stawów są ze sobą spokrewnione. Chociaż okazało się to nieprawidłowe, złoto wykazało korzystny wpływ na reumatoidalne zapalenie stawów.

Jak to działa

Chociaż mechanizm działania przeciwzapalnego złota nie jest w pełni zrozumiały, dowody sugerują, że złoto jest przechowywane w lizosomach, przez co hamuje przetwarzanie czynników antygenowych (jakiejkolwiek substancji, która stymuluje produkcję przeciwciał) i uwalnianie prozapalnych cytokin. Jest zatem klasyfikowany jako modyfikujący przebieg choroby lek przeciwreumatyczny (DMARD).

Dostępność złota

Pozajelitowe postacie złota są wstrzykiwane i obejmują Myoschrysine (aurotiomalat) i Solganol (aurotioglukoza). Ridaura (auranofin) to doustna terapia złota. Z biegiem lat, gdy pojawiły się nowsze terapie zapewniające lepsze korzyści i mniejsze ryzyko (np. Inne DMARD i leki biologiczne), zastrzyki złota rzadko były przepisywane na reumatoidalne zapalenie stawów. Jego stosowanie zmniejszyło się głównie ze względu na ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, a także potrzebę ścisłego monitorowania klinicznego i laboratoryjnego oraz niedogodności wstrzyknięcia domięśniowego.

W jaki sposób podaje się złoto?

Złote zastrzyki są podawane domięśniowo w gabinecie lekarskim tygodniowo przez pierwsze 20 tygodni leczenia, a następnie częstotliwość zmniejsza się co trzy lub cztery tygodnie. Przed każdym wstrzyknięciem złota zaleca się wykonanie badania krwi i oznaczenie moczu, aby upewnić się, że jest ono bezpieczne.

Początkowo domięśniowy zastrzyk złota jest zwykle podawany w małej dawce 10 miligramów, raz w tygodniu. Druga 25-miligramowa dawka następuje, a następnie 50 miligramów na tydzień, aż do uzyskania odpowiedzi, aż do całkowitej liczby 750 do 1000 miligramów.

Skutki uboczne sprawiają, że wyzwaniem dla złota staje się wyzwanie

Działania niepożądane, najczęstsza przyczyna przerwania terapii złotym, dotyczą około 30 procent osób leczonych pozajelitowo związkami złota. Najczęstsze działania niepożądane związane ze stosowaniem pozajelitowego złota obejmują świąd, zapalenie skóry, zapalenie jamy ustnej i białkomocz. W przypadku doustnego złota luźne stolce są częstym działaniem niepożądanym, natomiast wodnista biegunka występuje rzadziej (u 5% pacjentów). Nefropatia i małopłytkowość mogą również rozwijać się za pomocą terapii złotem, szczególnie u osób z dodatnim genem HLA-DR3.

Chociaż potencjalne skutki uboczne były wadą terapii złotym, należy zauważyć, że zastrzyki złota umieściły niektóre osoby z reumatoidalnym zapaleniem stawów w stałej remisji. Reumatolog Scott J. Zashin, MD, skomentował: "W rezultacie, jeśli pacjent uzyskał dobrą odpowiedź na zastrzyki złota, są one zwykle kontynuowane. Zatrzymanie złota u tych pacjentów może spowodować nawrót zapalenia stawów, który może nie odpowiadać wznowienie terapii złotem."

Jednakże, ponieważ strzały ze złota stały się mniej wykorzystywane, a wraz z rozwojem nowych metod leczenia, firmy przestały przyjmować leki. Podczas gdy były dwie formuły złotych strzałów (Solganol i Myochrysine), tylko Myochrysine jest już dostępna. Często pacjenci rozwijają reakcję na to, co powoduje konieczność przerwania leczenia.

Ustne złoto w porównaniu z iniekcyjnym złotem

Niestety, doustne złoto przyniosło tylko minimalne korzystne efekty, więc zostało przepisane niezbyt często. Ridaura, preparat doustnego złota, może być nadal dostępny, ale jest rzadko stosowany w Stanach Zjednoczonych. Wykazano, że doustne złoto jest umiarkowanie skuteczne w porównaniu do placebo. Uważano, że jest równie skuteczny wobec Plaquenilu (hydroksychlorochiny) i metotreksatu, ale ma większy potencjał toksyczności.

Dolna linia

Złoto to starszy DMARD (modyfikujący chorobę lek przeciwreumatyczny), który prawie we wszystkich przypadkach został zastąpiony nowszymi DMARD i lekami biologicznymi. Wykorzystanie złota jest zarezerwowane głównie dla pacjentów, którzy nie odpowiadają lub nie tolerują metotreksatu, innych starszych DMARD (takich jak Plaquenil i sulfasalazyna) lub blokerów TNF.