Rekonstrukcja stawowa AC: Naprawa oddzielonego ramienia

Oddzielone ramię jest stanem, który powoduje, że obojczyk (obojczyk) oddziela się od normalnego mocowania od łopatki. Często zdezorientowany z powodu zwichnięcia barku, oddzielenie barku jest innym urazem. Zwykle spowodowane upadkiem na zewnątrz ramienia lub barku, ludzie, którzy mają oddzielenie barku zauważą guz i ból na ramieniu. Guz w rzeczywistości jest spowodowany przez koniec obojczyka naciskając na skórę.

Wiele osób z oddzielonym ramieniem może poradzić sobie z urazem za pomocą nieinwazyjnych metod leczenia. W rzeczywistości większość chirurgów ortopedów zgadza się, że wszystkie rodzaje separacji typu I i typu II mogą być zarządzane bez operacji. Oddzielenia barku typu I i II są zdecydowanie najczęstsze, dlatego interwencja chirurgiczna jest rozważana tylko w niewielkiej części tych urazów.

Istnieją kontrowersje dotyczące zarządzania rozerwaniem barku typu III, podczas gdy większość rozszczepień barku typu IV, V i VI jest lepsza w przypadku zabiegów chirurgicznych. Najważniejsze jest to, że większość ludzi dobrze sobie poradzi bez operacji; to tylko najcięższe rodzaje oddzielnych ramion, które kończą się wymaganiem operacji na leczenie.

Opcje leczenia chirurgicznego

Celem wszystkich zabiegów chirurgicznych w celu oddzielenia barku jest przywrócenie normalnego wyrównania końca obojczyka z zewnętrzną krawędzią łopatki (acromion). Ostatecznie, nadzieja polega na przywróceniu wyrównania tych kości, utrzymaniu ich w stabilnej pozycji i złagodzeniu bólu stawu obojczykowo-obojczykowego.

Podstawowe opcje chirurgiczne obejmują:

Naprawianie złącza prądu przemiennego: Naprawa stawu obojczykowo-obojczykowego ma wiele sensu. Najbardziej zauważalnym aspektem tego urazu jest rozerwanie stawu, a ustawienie i przytrzymanie stawu w prawidłowej pozycji ma wiele sensu. Złącze AC zwykle jest utrzymywane w miejscu z metalowymi płytkami lub pinami zwanymi drutami Kirschnera (k-przewody). Minusem tego zabiegu jest to, że nie radzi sobie z uszkodzeniem wiązadła z silnymi więzadłami, które utrzymują koniec obojczyka w dół. Ponadto, te metalowe implanty używane do utrzymywania stawu w pozycji mogą powodować ból, mogą wymagać usunięcia, a jeszcze bardziej dotyczy to możliwości, że te implanty mogą migrować. Oznacza to, że mogą poruszać się w ciele, a z czasem pojawiają się przerażające raporty o k-drutach umieszczonych w obojczyku kończącym się w jamie klatki piersiowej.

Trzymając kołnierz w dół: Istnieje kilka technik radzenia sobie z obrażeniami stawów AC, które utrzymują obojczyk w dole, niektóre używają metalu, inne używają ciężkich szwów. Najczęściej obojczyk jest trzymany w procesie krukowatości, haczyk kości w przedniej części barku, który znajduje się tuż poniżej obojczyka. Albo śruba może być umieszczona z obojczyka w koronie, albo dwie kości mogą być owinięte ciasno za pomocą szwów. Wadą tych technik jest to, że śruby zazwyczaj muszą być usunięte, a szwy mogą przecinać i łamać kość.

Rekonstrukcja więzadeł: Ostatnią kategorią opcji jest rekonstrukcja więzadeł, które utrzymują koniec obojczyka we właściwej pozycji. Istnieje wiele opcji tej procedury, przy użyciu własnej tkanki pacjenta lub tkanki dawcy. Jedna z najczęściej wykonywanych procedur, zwana operacją Weavera-Dunna, przesuwa jedno z głównych więzadeł, które przywiązuje się do akromii, aż do końca obojczyka.To utrzymuje obojczyk w normalnej pozycji. Inne opcje obejmują rekonstrukcję więzadeł zatokowo-obojczykowych (które zostały rozdarte, gdy doszło do uszkodzenia przy rozcięciu barku) z ścięgienami od nogi lub ścięgna od dawcy. Przeszczep ścięgna jest owinięty wokół zahaczonego skorupiaka, a następnie w obojczyku.

Moje preferowane leczenie

W większości przypadków wolę rekonstruować uszkodzone więzadła. Migracja implantu metalowego (ruch) z obojczyka dotyczy, a większość pacjentów nie chce drugiej operacji w celu rutynowego usunięcia implantu. Co więcej, procedura rekonstrukcyjna jest jedyną, która rozwiązuje główny problem - rozdarte więzadła, które przytrzymują koniec obojczyka. Używam tkanki dawcy, która owija się wokół jelita grubego i jest trzymana w obojczyku za pomocą śrub, które są z czasem pochłaniane przez ciało. Chociaż możliwe jest również stosowanie własnej tkanki, a nie tkanki dawcy, większość ludzi nie chce jednocześnie wykonywać operacji na ramieniu i jednej z nóg! W związku z tym ścięgna dawcy są dobrym rozwiązaniem i sprawdziły się w moim doświadczeniu.

Wszystko to powiedziawszy, inni chirurdzy odnoszą sukces z innymi opcjami leczenia. Tylko dlatego, że jeden chirurg preferuje określone leczenie, nie oznacza, że ​​jest najlepszy. Bardzo dobrze oceniani chirurdzy spierają się o te same problemy i mogą nie zgadzać się co do tego, która opcja jest najlepsza. Upewnij się, że znajdziesz chirurga, który ma doświadczenie w chirurgicznym leczeniu oddzielonego barku, kiedy podejmiesz decyzję.