Jak korzystać z Narzędzia Nauczania Łańcucha

Łańcuchowanie jest metodą nauczania, w której pod-umiejętności są wzmacniane w sekwencji, aby umożliwić uczniowi wykonywanie bardziej złożonych zachowań. Na przykład, ucząc dziecko wiązania obuwia, każdy krok, od dokręcania sznurowadeł do robienia części węzła, byłby nauczany i wzmacniany, dopóki dziecko nie wykona całego zadania.

Przykłady dla wszystkich uczniów

Łańcuchowanie stosuje się w wielu sytuacjach, zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Chociaż jest on uważany za narzędzie do nauczania osób o specjalnych potrzebach, jest to właściwie znany sposób nauczania każdego zadania każdemu. Łańcuchowanie jest szczególnie przydatne w przypadku zadań, które mają wiele elementów dyskretnych, których należy przestrzegać w określonej sekwencji.

Wyobraź sobie, że próbujesz nauczyć kogoś, jak rozprowadzać jajko. Załóżmy, że uczeń nie ma wiedzy o podstawowym gotowaniu. Nie rozumieją, jak złamać jajo, jak korzystać z pieca lub jak podawać jedzenie - dlatego każdy krok zadania musi być opisany:

1. Wyjmij jajko i masło z lodówki.
2. Weź z szuflady kuchennej nóż, widelec i drewnianą łyżkę.
3. Wyjmij miskę z szafki.
4. Weź małą, płaską patelnię spod kuchenki.
5. Za pomocą noża wyciąć jedną łyżkę masła.
6. Umieść masło na patelni.
7. Umieść patelnię na piecu.
8. Włącz piec, obracając pokrętło na średnim poziomie.

…i tak dalej.

Takie instrukcje, które zapewniają sekwencję - lub "łańcuch" - prawidłowych działań, mogą być bardzo przydatne dla kogoś, kto gotuje dla siebie po raz pierwszy. Nawet książki kucharskie, które dostarczają instrukcji krok po kroku do pewnego poziomu, nie " • podać podstawowe informacje o tym, gdzie znaleźć niezbędne przedmioty i jak prawidłowo korzystać z każdego narzędzia.

Przykłady dla uczniów ze specjalnymi potrzebami

Specjalne potrzeby dzieci i dorośli mogą potrzebować łańcucha, aby nauczyć się zadań, których inni mogą się uczyć, obserwując i naśladując. Może się również zdarzyć, że uczniowie ze specjalnymi potrzebami nie mają wrodzonego pragnienia uczenia się pewnych zadań. Podczas gdy typowy pięciolatek może chcieć uzyskać większą niezależność, ucząc się zapinania zatrzasków i suwaków na swoim płaszczu, pięcioletnie dziecko w specjalnej potrzebie może nie odczuwać żadnej szczególnej potrzeby "zrobienia tego samodzielnie".

Aby nauczyć umiejętności dla uczniów o szczególnych potrzebach, nauczyciel często musi zapewnić "wzmacniacze", aby zakończyć każde "połączenie" w "łańcuchu". Reinforcers mogą być pochwałami lub nagrodami, które uczeń aktywnie pragnie. Tak więc, na przykład, w przypadku zapinania płaszcza, nauczyciel może planować nauczenie umiejętności w czasie - i nagradzać każdy krok po drodze:

1. Znajdź swój płaszcz (świetna robota!)
2. Włóż płaszcz niezależnie (złota gwiazda)
3. Włącz zamek błyskawiczny i wyciągnij go (specjalna uczta)
4. Ukończ całą sekwencję bez wsparcia (ostateczna nagroda)

Korzystanie z Chaining w domu i szkole

Jeśli łańcuchowanie działa dobrze dla osób uczących się specjalnych potrzeb, może być zaimplementowane w wielu różnych ustawieniach. Często dobrym pomysłem dla rodziców i nauczycieli jest przekazywanie informacji o tym, w jaki sposób łańcuchy są używane w różnych ustawieniach. Kiedy dziecko korzysta z tych samych technik uczenia się w domu i szkole, może stać się bardziej biegły w wykonywaniu instrukcji i szybko zdobywać nowe umiejętności.

Łańcuch powrotny

Czasami łańcuch może być zbyt zaangażowany dla ucznia, który może stać się sfrustrowany lub gubić się, przechodząc przez łańcuch kroków. W takiej sytuacji dobrym rozwiązaniem może być łańcuchowanie wsteczne. W łańcuchu wstecznym rodzic lub nauczyciele wypełniają większość zadań w łańcuchu, umożliwiając dziecku ukończenie końcowego zadania. W miarę jak to ostatnie zadanie staje się łatwiejsze, osoba dorosła może następnie powoli wycofać się i sprawić, że dziecko uzupełni kolejne elementy w łańcuchu.

Na przykład przy robieniu łóżka osoba dorosła może wykonać prawie wszystkie czynności, pozostawiając ostatni krok - kładąc poduszkę na łóżku - dla dziecka. W miarę, jak dziecko staje się zdolne do ukończenia tego kroku, dziecko może zostać poproszone o dodanie do następnego kroku - podciągnięcia kołdry - i tak dalej.

Psychologia łączenia

Łańcuchowanie polega na metodzie uczenia się w psychologii zwanej warunkowaniem czynnika. Uwarunkowanie działania, pomysł B.F. Skinnera działa pod założeniem, że zrozumienie wewnętrznych myśli i motywacji nie jest konieczne do zrozumienia zachowania. Zamiast tego możemy spojrzeć na zewnętrzne przyczyny zachowań.

Metoda uczenia warunkowania operacyjnego stwierdza, że ​​uczenie się jest wzmacniane (lub hamowane) w odpowiedzi na nagrody i kary. Na przykład, działania, które następują po pozytywnym wzmocnieniu (jak w słowie pochwały lub złotej gwiazdzie), najprawdopodobniej się powtórzą. Innymi słowy, to konsekwencja zachowania determinuje, czy dziecko uczy się, a nie motywuje wewnętrznie.