Diagnozowanie padaczki

Aby zdiagnozować epilepsję, twój lekarz będzie musiał zweryfikować, czy masz napady, a następnie dowiedzieć się, jakie są napady padaczkowe. Może to obejmować badanie neurologiczne i różne testy, z których najczęstszym jest elektroencefalogram (EEG). Inne testy mogą obejmować badania krwi, tomografię komputerową (CT), obrazowanie rezonansu magnetycznego (MRI) i pozytonową tomografię emisyjną (PET).

Ważne jest, aby lekarz prowadzący dokładnie zdiagnozował rodzaj napadów, które masz i gdzie zaczynają, aby znaleźć najbardziej skuteczny sposób leczenia.

Egzamin lekarski / Historia medyczna

Lekarz rozpocznie od przeglądu historii medycznej i rodzinnej, aby sprawdzić, czy napady padaczkowe przebiegają w twojej rodzinie i porozmawiać z tobą o objawach, których doświadczyłeś.

Diagnozowanie padaczki może być trudne, ponieważ twój lekarz prawdopodobnie nigdy nie będzie świadkiem ataku, więc trzymaj szczegółową historię o tym, co robiłeś przed rozpoczęciem ataku, jak czułeś się przed, w trakcie i po (o ile możesz pamiętać), jak długo trwał napad, a wszystko, co mogło go uruchomić, może być niezwykle pomocne. Zwróć także uwagę na wszelkie odczucia, odczucia, smaki, dźwięki. Przynieś ze sobą lub uzyskaj szczegółowy opis od każdego, kto był świadkiem twojego ataku; relacje świadków naocznych są nieocenione w diagnozowaniu epilepsji.

Najprawdopodobniej będziesz także mieć fizyczny egzamin, aby lekarz mógł sprawdzić, czy istnieje podstawowy stan chorobowy powodujący napady. Jeśli masz już przewlekły stan chorobowy, poinformuj o tym swojego lekarza, ponieważ może to powodować napady padaczkowe. Nawet jeśli twój podstawowy stan nie jest przyczyną, może on nadal zakłócać lek przeciwpadaczkowy przepisywany przez twojego lekarza, powodując słabe wchłanianie lub negatywne interakcje.

Laboratoria i testy

Istnieje wiele laboratoriów i testów, które lekarz może wykorzystać do diagnozowania padaczki.

Testy neurologiczne

W celu ustalenia, w jaki sposób twoje napady mogą mieć na ciebie wpływ, twój lekarz może wykonać pewne testy neurologiczne, aby ocenić twoje zachowanie, a także zdolności intelektualne i motoryczne. Może to również pomóc w określeniu, jaki typ padaczki masz.

Badanie neurologiczne może obejmować testowanie odruchów, równowagę, siłę mięśni, koordynację i zdolność odczuwania. Jeśli zdiagnozujesz epilepsję, Twój lekarz przeprowadzi najprawdopodobniej krótki test neurologiczny za każdym razem, gdy przeprowadzisz badanie kontrolne, aby zobaczyć, jak wpływa na ciebie twój lek.

Testy krwi

Prawdopodobnie będziesz mieć kilka badań krwi, takich jak pełny panel metaboliczny, aby upewnić się, że twoje nerki, tarczyca i inne narządy działają prawidłowo i nie są przyczyną twoich napadów. Możesz również mieć pełną morfologię krwi (CBC), aby sprawdzić, czy nie występują infekcje odpowiedzialne za napady padaczkowe. Badanie krwi może również sprawdzić twoje DNA pod kątem warunków genetycznych, które mogą wyjaśnić twoje napady.

Elektrokardiogram (EKG)

Ponieważ możliwe jest zdiagnozowanie epilepsji, gdy faktycznie możesz mieć schorzenie zwane omdleniem (patrz "Diagnostyka różnicowa" poniżej), lekarz może chcieć wykonać elektrokardiogram (EKG), aby sprawdzić swoje serce.

EKG może również wykluczyć arytmię serca (nieprawidłowe tętno), które mogło spowodować omdlenie.

EKG to szybki i bezbolesny test, który mierzy i rejestruje aktywność elektryczną w twoim sercu przez kilka minut za pomocą elektrod przymocowanych do klatki piersiowej. Twój lekarz może wtedy stwierdzić, czy twoje serce bije regularnie i czy jest ono zbyt ciężkie.

Elektroencefalogram (EEG)

Elektroencefalogram (EEG) jest najczęstszym narzędziem diagnostycznym używanym przez lekarzy do leczenia epilepsji, ponieważ odbiera on nieprawidłowe fale mózgowe. To powiedziawszy, nieprawidłowy EEG tylko wspiera diagnozę napadów; nie może ich wykluczyć, ponieważ niektórzy ludzie po napadach mają normalne fale mózgowe.

Inni mają nienormalną aktywność mózgu, nawet gdy nie mają napadów. Nieprawidłowe fale mózgowe mogą być również widoczne po udarze, urazie głowy lub gdy masz guza.

Pomocne może być uzyskanie EEG w ciągu 24 godzin od pierwszego napadu, o ile to możliwe. Twój lekarz może poprosić Cię o podanie EEG bardzo wcześnie rano, kiedy nadal jesteś senny lub nie spałeś późno w nocy, aby zwiększyć szansę zarejestrowania napadów.

W tej procedurze elektrody są przymocowane do skóry głowy za pomocą zmywalnego kleju. Elektrody mają druty łączące je z maszyną EEG, która rejestruje aktywność elektryczną twojego mózgu, zazwyczaj gdy nie śpisz. Elektrody są po prostu przeznaczone do wykrywania i nie przewodzą elektryczności, więc jest to całkowicie bezbolesna procedura. EEG może trwać od 20 minut do 2 godzin, w zależności od zleceń lekarza.

Fale mózgowe są rejestrowane jako faliste linie zwane śladami, a każdy ślad reprezentuje inny obszar w mózgu. Twój neurolog szuka wzorców, zwanych epilepsiform, które wykazują skłonność do padaczki. Mogą one objawiać się skokami, falami lub wyładowaniami fali i fali.

Jeśli na EEG pojawi się nienormalna aktywność, ślad może pokazać, w którym miejscu mózgu pojawił się atak. Na przykład, jeśli masz uogólnione napady padaczkowe, co oznacza, że ​​obejmują obie strony twojego mózgu, najprawdopodobniej w twoim mózgu pojawią się wyładowania z kolcami i falami. Jeśli masz napady ogniskowe, co oznacza, że ​​obejmują tylko jeden obszar mózgu, w tym konkretnym miejscu będą pojawiać się ostre i ostre fale.

Twój lekarz może chcieć, abyś miał EEG o wysokiej gęstości zamiast klasycznego EEG. Oznacza to po prostu, że elektrody są umieszczone bliżej siebie, co może pomóc dokładniej zlokalizować miejsce w mózgu, w którym zaczynają się drgawki.

Magnetoencephalography (MEG)

Neurony w twoim mózgu wytwarzają prądy elektryczne, które z kolei wytwarzają małe pola magnetyczne, które można zmierzyć za pomocą magnetoencefalografii (MEG). MEG jest często wykonywany w tym samym czasie co EEG lub używany z obrazowaniem metodą rezonansu magnetycznego (MRI) i może być szczególnie pomocny w określeniu obszaru mózgu, z którego pochodzą napady padaczkowe.

Podobnie jak EEG, MEG jest nieinwazyjny i bezbolesny, wykorzystując metalowe cewki i czujniki do mierzenia funkcji mózgu. Może być bardziej dokładny niż EEG w wykrywaniu lokalizacji napadów, ponieważ czaszka i tkanka otaczająca mózg nie zakłócają odczytów, natomiast mają wpływ na odczyty EEG. Jednak oba testy uzupełniają się wzajemnie, ponieważ każdy może wykryć nieprawidłowości, a drugi nie.

Obrazowanie

Twój lekarz może chcieć wykonać jeden lub więcej testów obrazowania mózgu, aby sprawdzić nieprawidłowości i wskazać miejsce, z którego pochodzą drgawki.

Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI)

MRI wykorzystuje pole magnetyczne i fale radiowe, aby uzyskać szczegółowy obraz mózgu i jest uważany za najlepszą metodę obrazowania padaczki, ponieważ jest szczególnie wrażliwy na wykrywanie różnych przyczyn napadów. Może wykluczyć strukturalne nieprawidłowości mózgu i zmiany chorobowe, które mogą powodować napady padaczkowe, a także obszary, które rozwinęły się nienormalnie i zmiany w istocie białej mózgu.

Tomografia komputerowa (CT)

Skan tomografii komputerowej (CT) wykorzystuje promieniowanie rentgenowskie i może być wykorzystany do wykrycia oczywistych problemów w mózgu, takich jak krwotok, torbiele, duże guzy lub wyraźne nieprawidłowości strukturalne. W oddziale ratunkowym można zastosować tomografię komputerową, aby wykluczyć wszelkie stany wymagające natychmiastowego leczenia, ale badanie MRI jest uważane za bardziej czułe i zwykle stosowane w sytuacjach nie awaryjnych.

Pozytonowa tomografia emisyjna (PET)

Kiedy masz skan PET, niska dawka radioaktywnego materiału jest wstrzykiwana do twojej żyły, aby zarejestrować, jak twój mózg używa cukru. Ten skan zwykle wykonuje się pomiędzy napadami w celu zidentyfikowania obszarów mózgu, które nie są dobrze metabolizowane, co jest wskaźnikiem pochodzenia tego napadu. Ten test jest szczególnie przydatny, gdy masz napady ogniskowe.

Tomografia komputerowa z emisją pojedynczych fotonów (SPECT)

Test tomografii komputerowej z emisją pojedynczych fotonów (SPECT) jest specjalistycznym testem, który jest zwykle stosowany tylko wtedy, gdy inne testy nie były w stanie zlokalizować miejsca, w których rozpoczynają się napady. Kiedy masz napad, więcej krwi przepływa do obszaru mózgu, z którego pochodzi.

Test SPECT jest taki sam jak skan CT, z tym wyjątkiem, że podobnie jak skan PET, wstrzyknięta jest niewielka dawka materiału radioaktywnego tuż przed wykonaniem samego skanowania. Radioaktywny materiał pokazuje aktywność przepływu krwi w twoim mózgu, pomagając określić pochodzenie twoich napadów.

Diagnozy różnicowe

Istnieją inne stany, które mogą wyglądać jak napad drgawkowy, który może być konieczne, aby lekarz wykluczył Cię przed rozpoznaniem padaczki.

Omdlenie

Omdlenie występuje, gdy utracisz świadomość z powodu braku dopływu krwi do mózgu, co może spowodować szarpnięcie lub usztywnienie mięśni, podobnie jak napad drgawkowy. Może być błędnie zdiagnozowana jako epilepsja, szczególnie jeśli nikt nie był świadkiem zdarzenia. Najczęstszą przyczyną omdlenia są omdlenia wazowagalne, ale istnieją również inne przyczyny, w tym długi zespół QT.

Omdlenie wazowagalne, zwane także zwykłym omdlenia lub omdlenia refleks, pojawia się z powodu odruchu neurologicznego, który często jest wywoływany przez czynniki takie jak ból, strach, niepokojąca sytuacja, stres lub widok krwi. Czasami wyzwalacz jest nieznany, ale zwykle dzieje się, gdy stoisz. Twoje ciało nadmiernie reaguje, a ciśnienie krwi i tętno spadają, powodując omdlenie.Kiedy już się położysz, grawitacja pozwala krwi powrócić do twojego serca i szybko odzyskasz przytomność.

Zespół długiego QT jest dziedzicznym zaburzeniem układu elektrycznego serca, który kontroluje bicie serca. U osób z długimi zespołami QT może dojść do nagłych, nieoczekiwanych epizodów swoistej odmiany częstoskurczu komorowego, potencjalnie niebezpiecznego szybkiego rytmu serca, który często prowadzi do nagłego omdlenia, a nawet może prowadzić do nagłego zatrzymania krążenia. Zespół długiego QT można skutecznie leczyć po jego zdiagnozowaniu.

Jedna różnica między napadami a omdleniem polega na tym, że kiedy budzisz się po omdleniu, jesteś natychmiast czujny, podczas gdy z napadami jesteś często śpiący i zdezorientowany przez kilka minut lub dłużej. Bardzo rzadko zdarza się jednocześnie omdlenie i atak.

Jeśli twój lekarz podejrzewa, że ​​omdlenie wazowagalne jest przyczyną tego, co wydawało się być napadem, możesz mieć test tabeli przechyłu, aby pomóc zdiagnozować go. W teście tabeli pochylenia kładziesz się na stole, który jest powoli przechylony w górę do pozycji stojącej, podczas gdy twoje ciśnienie krwi i częstość akcji serca są monitorowane, aby zobaczyć, jak reagują na grawitację. Może to spowodować, że zemdlejesz.

Niektórzy ludzie z omdleniami wazowagalnymi mają znaki ostrzegawcze, że są bliscy omdlenia, takie jak pocenie się, mdłości, niewyraźne widzenie lub słabość, ale niektórzy nie.

Przejściowy atak niedokrwienny (TIA)

Przejściowy atak niedokrwienny (TIA) jest często nazywany mini-udarem i jest znacznie bardziej prawdopodobny u osób starszych. Podczas TIA przepływ krwi do mózgu jest tymczasowo zablokowany, a twoje objawy mogą być podobne do udaru. Jednak w przeciwieństwie do udaru zwykle ustępuje po kilku minutach bez trwałego uszkodzenia. TIA może być sygnałem ostrzegawczym, że w przyszłości wystąpi udar mózgu i zawsze wymaga pomocy medycznej.

TIA można pomylić z napadem. Czasami ludzie mają chwiejne kończyny podczas TIA, choć nie jest to częste. Zarówno TIA, jak i rodzaj napadów znanych jako napady afazji mogą powodować afazję (niezdolność do mówienia lub rozumienia innych). Jedna różnica polega na tym, że w przypadku TIA dzieje się to nagle i nie pogarsza się, podczas gdy w napadzie afazji zwykle postępuje. Zarówno TIA, jak i napady drgawek mogą również spowodować, że nagle spadniesz na ziemię, co nazywa się atakiem upuszczania.

Jeśli jesteś starszą osobą dorosłą i nigdy wcześniej nie miałeś napadu, Twój lekarz prawdopodobnie sprawdzi, czy nie wykluczyć TIA.

Migrena

Zarówno migrena, jak i padaczka obejmują epizody zaburzeń czynności mózgu i mają pewne objawy, takie jak ból głowy, nudności, wymioty, aura wzrokowa, mrowienie i drętwienie. Posiadanie osobistej lub rodzinnej historii migreny może być dużą wskazówką, która pomaga lekarzowi rozróżnić te dwie kwestie.

Podczas gdy ból głowy jest znakiem rozpoznawczym migreny, 40 procent do 45 procent osób z padaczką dostają je również po napadzie padaczki, a ból może wydawać się podobny do migreny. Dodatkowo, do jednej trzeciej osób z migreną nie odczuwa bólu głowy z przynajmniej niektórymi migrenami.

Wiele osób z migreną ma wizualną aurę, która pozwala im zorientować się, że nadchodzi migrena. Wizualna aura może wystąpić z epilepsją, która również pochodzi z płata potylicznego mózgu. Epileptyczne wizualne aury mają tendencję do utrzymywania się jedynie przez kilka minut, podczas gdy wzrokowa aura migrenowa może trwać nawet godzinę.

Objawy somatosensoryczne, takie jak odrętwienie, mrowienie, ból i uczucie jednej lub więcej kończyn, "śpią" mogą również występować zarówno w epilepsji, jak i migrenie. Podobnie jak wizualne aury, rozprzestrzeniają się powoli i mogą trwać do godziny w migrenie, natomiast pojawiają się szybko i trwają tylko kilka minut z epilepsją.

Utrata przytomności i aktywność ruchowa, takie jak sztywnienie lub szarpanie mięśni, są bardzo rzadkie w migrenie, więc objawy te są o wiele bardziej prawdopodobne w przypadku epilepsji. Zamęt lub senność, która utrzymuje się przez jakiś czas po epizodzie, jest częstsza w epilepsji, ale może występować również w niektórych rodzajach migreny.

Atak paniki

Jeśli masz skłonność do ataków paniki, najprawdopodobniej masz ukryte zaburzenie lękowe. Objawy ataku paniki to pocenie się, przyspieszone bicie serca, poczucie zbliżającego się zguby, ból w klatce piersiowej, zawroty głowy i duszność. Atak paniki może również spowodować drżenie i drżenie. Rzadko, hiperwentylacja, która często towarzyszy atakowi, może spowodować krótkotrwałe utratę przytomności. Wszystkie te mogą zostać wzięte za objawy napadu.

Ataki paniki są szczególnie często mylone z napadami, gdy nie odczuwasz niepokoju lub stresu przed atakiem. Ataki mogą być również mylone z atakami paniki, ponieważ zaburzenia lękowe często współwystępują z epilepsją, a lęk może wystąpić po napadzie padaczki, szczególnie w padaczce skroniowej.

Jednym ze sposobów odróżnienia ataku paniki od ataku jest to, że atak paniki może potrwać od minut do godzin, podczas gdy drgawki pojawiają się nagle i zwykle trwają mniej niż dwie minuty. Automatyczne automatyzmy, takie jak uderzanie w wargi lub mruganie, brak reakcji i senność po epizodzie są również mało prawdopodobne w przypadku ataku paniki, ale są powszechne w przypadku napadów padaczkowych.

Psychogenne napady nieepileptyczne

Podczas gdy psychogenne napady nieepileptyczne (PNES) wyglądają jak zwykłe napady padaczkowe, nie ma nieprawidłowej elektrycznej aktywności mózgu, która wiąże je z epilepsją. Przyczyna tych drgawek wydaje się raczej psychologiczna niż fizyczna, i są one sklasyfikowane jako podtyp zaburzeń konwersyjnych pod objawami somatycznymi i pokrewnymi zaburzeniami w Diagnostycznym i Statystycznym Podręczniku Zaburzeń Psychicznych, wydanie 5 (DSM-5). Monitoring wideo EEG jest zwykle używany do diagnozy PNES.

Istnieje kilka różnic między napadami padaczkowymi a napadami psychogennymi nieepileptycznymi:

Objaw / Znak	Napady padaczkowe	PNES
Czas trwania napadu	1 do 2 minut	Może być dłuższy niż 2 minuty
Oczy	Zwykle otwarte	Często zamknięte
Aktywność silnika	Konkretny	Zmienna
Wokalizacja	Rzadki	Pospolity
Szybkie bicie serca	Pospolity	Rzadko spotykany
Blue Tinge to the Skin	Pospolity	Rzadko spotykany
Objawy pourazowe	Senność, zamęt, ból głowy	Zazwyczaj szybko wraca do normy

Narkolepsja z katapleksją

Narkolepsja to zaburzenie snu, które powoduje epizody skrajnej senności, podczas których możesz zasnąć przez kilka sekund do kilku minut w ciągu dnia. Może się to zdarzyć w dowolnym momencie, w tym podczas chodzenia, rozmowy lub jazdy samochodem. Jest to rzadkie zjawisko, które dotyczy około 135 000 do 200 000 osób w Stanach Zjednoczonych.

Kiedy masz narkolepsję z katapleksją, zwaną narkolepsją typu 1, również odczuwasz nagłą częściową lub całkowitą utratę napięcia mięśniowego, która może powodować niewyraźną mowę, ugięte kolana, a nawet upadki. Można go pomylić z atonicznym atakiem, który również powoduje utratę napięcia mięśniowego.

Jednym ze sposobów rozróżnienia tych dwóch czynników jest to, że katapleksja zwykle występuje po silnych emocjach, takich jak śmiech, strach, niespodzianka, gniew, stres lub podniecenie. Twój lekarz może przeprowadzić badanie snu i test opóźnienia snu (MSLT) w celu zdiagnozowania narkolepsji.

Zaburzenia ruchów napadowych

Istnieje kilka napadowych zaburzeń ruchowych, które mogą wyglądać na epilepsję z powodu mimowolnych ruchów drgających, wijących się lub powtarzających się, które mogą wystąpić w różnym czasie. Przyczyny tych zaburzeń nie są zrozumiałe, ale mogą się zdarzyć bez powodu, w rodzinie, lub gdy pojawiają się inne schorzenia, takie jak stwardnienie rozsiane (MS), udar lub uraz mózgu. Leki przeciwwstrząsowe mogą być pomocne w przypadku niektórych rodzajów tych zaburzeń i często są diagnozowane na podstawie historii choroby i ewentualnie monitorowanego wideo EEG.

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Haider HA, Hirsch LJ. Neuroobrazowanie w ocenie napadów padaczkowych i padaczki. Aktualny. Zaktualizowano 24 kwietnia 2018 r.
• Personel kliniki Mayo. Padaczka. Klinika majonezu. Zaktualizowano 13 czerwca 2018 r.
• Nguyen TT, Kaplan PW. Nieepileptyczne zaburzenia napadowe u młodzieży i dorosłych. Aktualny. Zaktualizowano 23 stycznia 2018. https://www.uptodate.com/contents/nonepileptic-paroxysmal-disorders-in- adolescents-and-adults.
• Schachter SC, Shafer PO, Sirven JI. Diagnozowanie padaczki. Fundacja Padaczki. Zaktualizowano 22 sierpnia 2013 r.
• Schachter SC. Ocena i zarządzanie pierwszym zajęciem u dorosłych. Aktualny. Zaktualizowano 7 czerwca 2018 r.