Przewlekłe funkcjonalne zaparcia bez konkretnej przyczyny

Funkcjonalne zaparcia, znane również jako przewlekłe zaparcie idiopatyczne, diagnozuje się, gdy dana osoba doświadcza objawów zaparcia, ale nie można określić konkretnej przyczyny tego problemu. Ponieważ fizyczną przyczynę można znaleźć w celu wyjaśnienia objawów, funkcjonalne zaparcie jest jednym z funkcjonalnych zaburzeń żołądkowo-jelitowych (FGD).

Objawy

Osoby, u których występuje zaparcie funkcjonalne zgłaszają niektóre lub wszystkie z następujących symptomów:

• Trzy lub mniej ruchów jelit tygodniowo
• Twarde, nierówne stolce
• Poczucie niepełnej ewakuacji
• Wrażenie niedrożności lub niedrożności odbytu i / lub odbytnicy
• Odcedzanie podczas wypróżnień
• Używanie palców do pomagania w podawaniu stolca (ewakuacja cyfrowa)
• Luźne stolce są rzadkie bez użycia środków przeczyszczających

Zgodnie z rzymskimi kryteriami FGD objawy zaparcia muszą występować u co najmniej 25 procent wszystkich wypróżnień. Objawy muszą również występować co najmniej dwa dni w tygodniu, przez co najmniej trzy miesiące w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, w celu ustalenia rozpoznania zaparcia czynnościowego.

Funkcjonalna zaparcie versus IBS

Rozpoznanie czynnościowego zaparcia wymaga, aby twoje objawy nie spełniały kryteriów zespołu jelita drażliwego (IBS). Zazwyczaj brak bólu związanego z ruchami jelit powoduje diagnozę zaparcia czynnościowego w przeciwieństwie do IBS.Chociaż oba zaburzenia mają różne kryteria diagnostyczne, niektórzy badacze uważają, że nie ma wyraźnego rozróżnienia między tymi dwoma. Wielu lekarzy oferuje diagnozę IBS, nawet jeśli surowe kryteria nie są spełnione, dla każdego, kto doświadcza przewlekłych problemów z jelitami bez możliwej do zidentyfikowania przyczyny. Wielu pacjentów zgłasza, że ​​ich obraz objawowy zmienia się z jednego zaburzenia na inny i z powrotem z czasem.

Funkcjonalna zaparcie u dzieci

Kryteria diagnostyczne Rome IV dla czynnościowych zaparć u niemowląt, małych dzieci i dzieci różnią się od kryteriów diagnostycznych dla dorosłych:

• Zaparcie definiuje się jako dwa lub mniej ruchów jelit na tydzień.
• Co najmniej jeden epizod zabrudzenia na tydzień (u osób przeszkolonych w zakresie toalet)
• Historia trzymania taboretu
• Bolesne, ciężkie ruchy jelit
• Oddany stolec w odbytnicy
• Doświadczenie stolca, które są tak duże, że mogą zatykać toaletę

Twoje dziecko może również wykazywać drażliwość i zmniejszony apetyt, ale podnosi nastrój i zwiększa apetyt, gdy są w stanie przejść duży stolec. Podobnie jak w przypadku zaparcia czynnościowego u dorosłych, diagnozę podejmuje się wyłącznie u dzieci, które nie spełniają kryteriów IBS.

Przewlekłe zaparcie jest jednym z dziesięciu problemów, które sprawiają, że dzieci widzą swojego pediatrę. Szacuje się, że od 90 do 95 procent czasu diagnozuje się problem jako funkcjonalny, a jedynie niewielki procent dzieci ma możliwy do zidentyfikowania problem z uwzględnieniem objawów zaparcia. Problem najprawdopodobniej pojawia się w wieku od dwóch do czterech lat i zazwyczaj wiąże się z początkiem treningu toaletowego.

Duży odsetek dzieci z zaparciami czynnościowymi również cierpi na nietrzymanie stolca, ponieważ luźny stolec przecieka wokół twardej masy. Około jedna trzecia dzieci z czynnościowymi zaparciami będzie wykazywać problemy behawioralne związane z ich objawami.

Leczenie

Leczenie funkcjonalnych zaparć jest inne u dorosłych i dzieci. Jeśli Ty lub Twoje dziecko cierpicie na przewlekłe zaparcia, ważne jest, aby zgłosić się do lekarza w celu przeprowadzenia odpowiedniej diagnostyki. Jeśli twój lekarz wystąpi z diagnozą zaparcia, będzie współpracować z tobą w celu opracowania planu leczenia.