Powszechne ubezpieczenie zdrowotne a system jednopłatowy

Reforma systemu opieki zdrowotnej jest od wielu dziesięcioleci przedmiotem debaty w Stanach Zjednoczonych. Dwa terminy, które są często używane w dyskusji, obejmują powszechny system opieki zdrowotnej i system jednego płatnika. To nie to samo, mimo że ludzie czasami używają ich zamiennie.

Podczas gdy systemy jednopłatowe zazwyczaj obejmują powszechny zasięg, wiele krajów osiągnęło powszechny zasięg bez korzystania z systemu jednego płatnika.Rzućmy okiem na to, co te dwa terminy oznaczają, i kilka przykładów, w jaki sposób są one realizowane na całym świecie.

Uniwersalny zasięg

Powszechny zasięg odnosi się do systemu opieki zdrowotnej, w którym każda osoba ma ubezpieczenie zdrowotne. Do tej pory nie ma aż 32 krajów z niektórymi rodzajami powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, z których pierwszą była Norwegia w 1912 roku.

Według US Census Bureau, w 2016 roku było 28,1 milionów Amerykanów bez ubezpieczenia zdrowotnego, gwałtowny spadek z 46,6 milionów, którzy byli nieubezpieczeni przed wprowadzeniem ustawy Affordable Care Act (ACA).

Natomiast nie ma nieubezpieczonych obywateli Kanady; ich rządowy system zapewnia powszechny zasięg. W związku z tym Kanada ma zasięg powszechnej opieki zdrowotnej, podczas gdy Stany Zjednoczone nie.

Należy jednak zauważyć, że 28,1 miliona nieubezpieczonych w USA zawiera około 4,7 miliona nieudokumentowanych imigrantów. System rządowy prowadzony w Kanadzie nie zapewnia pokrycia nielegalnym imigrantom.

System jednego płatnika

Z drugiej strony, a system jednego płatnika to taki, w którym istnieje jeden podmiot - zazwyczaj rząd - odpowiedzialny za wypłacanie roszczeń zdrowotnych.

W Stanach Zjednoczonych Medicare i Veterans Health Administration są przykładami systemów jednego płatnika.

Medicaid jest czasami określany jako system jednego płatnika, ale w rzeczywistości jest finansowany wspólnie przez rząd federalny i każdy rząd stanowy. Mimo że jest to forma finansowanego przez rząd ubezpieczenia zdrowotnego, finansowanie pochodzi z dwóch źródeł, a nie z jednego.

Osoby objęte planami zdrowotnymi sponsorowanymi przez pracodawcę lub indywidualnymi rynkowymi planami zdrowotnymi w USA (w tym plany zgodne z ACA) nie są częścią systemu jednego płatnika, a ich ubezpieczenie zdrowotne nie jest zarządzane przez rząd. Na tych rynkach tysiące odrębnych, prywatnych firm ubezpieczeniowych jest odpowiedzialnych za wypłacanie członkom roszczeń.

Obecnie istnieje 17 krajów oferujących system jednego płatnika, w tym Norwegię, Japonię, Wielką Brytanię, Kuwejt, Szwecję, Bahrajn, Brunei, Kanadę, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Finlandię, Słowenię, Włochy, Portugalię, Cypr, Hiszpanię i Islandię..

Dwustopniowa opieka zdrowotna

W większości przypadków powszechny zasięg i system jednego płatnika idą w parze, ponieważ rząd federalny kraju jest najbardziej prawdopodobnym kandydatem do administrowania i płacenia za system opieki zdrowotnej obejmujący miliony ludzi.

Trudno sobie wyobrazić prywatny podmiot, taki jak firma ubezpieczeniowa dysponująca zasobami, a nawet ogólną skłonnością do ustanowienia ogólnokrajowego systemu ochrony zdrowia.

Jednak możliwe jest posiadanie uniwersalnego zasięgu bez systemu jednego płatnika, a wiele krajów na całym świecie zrobiło to.

Niektóre kraje działają dwupoziomowy system w którym rząd zapewnia podstawową opiekę zdrowotną z pokryciem wtórnym dostępnym dla tych, którzy mogą sobie pozwolić na wyższy standard opieki.

Dania, Francja, Australia, Irlandia, Hongkong, Singapur i Izrael mają systemy dwupoziomowe.

Podczas gdy Medicare działa podobnie w Stanach Zjednoczonych, dodatek Medicap jest oferowany i zarządzany przez prywatnego ubezpieczyciela, a nie przez rząd.

Wyzwania w Stanach Zjednoczonych

Niektórzy eksperci sugerują, że Stany Zjednoczone powinny stopniowo reformować obecny system opieki zdrowotnej, aby zapewnić finansowaną przez rząd sieć bezpieczeństwa dla chorych i ubogich (coś w rodzaju rozszerzonej wersji rozszerzenia Medicaid ACA), jednocześnie wymagając tych, którzy mają więcej szczęścia -nowy i finansowy na zakup własnych polis.

Jednak polityczny impas, jaki pojawił się w związku z ustawą o przystępnej cenie w ciągu ostatnich kilku lat, sprawia, że ​​trudno jest sobie wyobrazić taką propozycję, która pozwoliłaby na uzyskanie wystarczającej trakcji. Ale jest technicznie możliwe zbudowanie takiego systemu, który zapewniałby powszechne pokrycie, a jednocześnie miałby wielu płatników.

Chociaż teoretycznie możliwe jest posiadanie krajowego systemu jednego płatnika bez powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, jest bardzo mało prawdopodobne, aby kiedykolwiek wystąpił, ponieważ jedynym płatnikiem w takim systemie byłby niewątpliwie rząd federalny. Jeśli rząd federalny USA miałby przyjąć taki system, nie byłoby politycznie możliwe, aby wykluczyć z ubezpieczenia indywidualnego każdego obywatela.

Mimo to, coraz więcej przedstawicieli Kongresu wezwało do ustanowienia "Medicare for All", propozycji popularnie popieranej przez zwolenników senatora Vermonta Bernie Sandera w jego wyborach prezydenckich w 2016 r. (I jednego błędnie oznaczonego "socjalistą" przez większość w Partia Republikańska.)

Uzdolniona medycyna

Uzdolniona medycyna to kolejna fraza, o której często mówi się w rozmowach na temat powszechnego pokrycia, ale ten model faktycznie idzie o krok dalej w systemie jednego płatnika.

W systemie medycyny uspołecznionej rząd nie tylko płaci za opiekę zdrowotną, ale także zarządza szpitalami i zatrudnia personel medyczny. W Stanach Zjednoczonych Veterans Administration (VA) jest przykładem uspołecznionej medycyny.

National Health Service (NHS) w Wielkiej Brytanii jest przykładem systemu, w którym rząd płaci za usługi, a także jest właścicielem szpitali i zatrudnia lekarzy.

Ale w Kanadzie, która ma również system jednego płatnika o powszechnym zasięgu, szpitale są obsługiwane prywatnie, a lekarze nie są zatrudnieni przez rząd. oni po prostu płacą rządowi za usługi, które świadczą.

Główną przeszkodą dla systemu uspołecznionej medycyny jest zdolność rządu do skutecznego finansowania, zarządzania i aktualizowania standardów, wyposażenia i praktyk w celu oferowania optymalnej opieki zdrowotnej.Jest to wyzwanie stojące przed VA, a także rządy takie jak Republika Południowej Afryki, które borykają się z rozpadającą się infrastrukturą opieki zdrowotnej w obliczu skrajnego ubóstwa i wysokiego wskaźnika zatrudnienia.

Ochrona zdrowia na całym świecie

Zgodnie z danymi Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, kilka krajów rzeczywiście osiągnęło powszechny zasięg obejmując swoim zasięgiem 100 procent populacji.

Obecnie 18 krajów oferuje prawdziwe uniwersalne ubezpieczenie zdrowotne: Australia, Kanada, Finlandia, Francja, Niemcy, Węgry, Islandia, Irlandia, Izrael, Holandia, Nowa Zelandia, Norwegia, Portugalia, Słowacja, Słowenia, Szwecja, Szwajcaria oraz Zjednoczone Królestwo.

Ponadto kilka innych krajów osiągnęło niemal powszechny zasięg, obejmując ponad 98% ludności, w tym Austrię, Belgię, Japonię i Hiszpanię.

Natomiast tylko nieco ponad 91 procent populacji USA było ubezpieczone w 2016 r., A śledzenie Gallupa wykazało, że odsetek Amerykanów objętych ubezpieczeniem spadł do 88 procent pod koniec 2017 r.

Przyjrzyjmy się różnym sposobom, w jaki niektóre kraje osiągnęły uniwersalny lub prawie uniwersalny zasięg:

Niemcy

Niemcy mają powszechny zasięg, ale nie działają w systemie jednego płatnika. Zamiast tego wszyscy mieszkańcy Niemiec są zobowiązani do utrzymywania opieki zdrowotnej. Większość pracowników w Niemczech jest automatycznie zapisana do jednego z ponad 100 "funduszy chorobowych" typu non-profit, opłacanych przez połączenie składek pracowniczych i pracowniczych.

Alternatywnie istnieją prywatne plany ubezpieczeń zdrowotnych, ale tylko około 11 procent niemieckich mieszkańców wybiera prywatne ubezpieczenie zdrowotne.

Singapur

Singapur ma uniwersalny zasięg, a duże koszty opieki zdrowotnej są pokrywane (po odliczeniu) przez rządowy system ubezpieczeniowy o nazwie MediShield. Ale Singapur wymaga również od każdego z uczestników, by przekazali na konto MediSave od 7 do 9,5 procent swoich dochodów.

Kiedy pacjenci potrzebują rutynowej opieki medycznej, mogą pobrać pieniądze ze swoich rachunków MediSave, aby zapłacić za to, ale pieniądze mogą być wykorzystane tylko na określone wydatki, takie jak leki na liście zatwierdzonej przez rząd.

W Singapurze rząd bezpośrednio subsydiuje koszty opieki zdrowotnej, a nie koszty ubezpieczenia (jak ma to miejsce w przypadku planów ubezpieczeniowych zakupionych przez giełdy zdrowia ACA w Stanach Zjednoczonych).

W rezultacie kwota, jaką ludzie muszą płacić za opiekę zdrowotną w Singapurze, jest znacznie niższa niż w przypadku modelu w USA.

Japonia

Japonia ma powszechny zasięg, ale nie korzysta z systemu jednego płatnika. Pokrycie jest dostarczane głównie za pośrednictwem tysięcy konkurencyjnych planów ubezpieczeń zdrowotnych w ustawowym systemie ubezpieczeń zdrowotnych (SHIS). Mieszkańcy są zobowiązani do zapisania się na ubezpieczenie i płacenia stałych składek za ubezpieczenie SHIS, ale istnieje również możliwość wykupienia prywatnego, uzupełniającego ubezpieczenia zdrowotnego.

Wprowadzając mniej uciążliwy model dla pojedynczego płatnika (zamiast oddzielnych rządowych, prywatnych i powiązanych z rządem prywatnych mechanizmów ubezpieczenia zdrowotnego, które mamy w Stanach Zjednoczonych), rządy takie jak Japonia są w stanie lepiej usprawnić świadczenie swojej opieki zdrowotnej w kraju.

Zjednoczone Królestwo

Wielka Brytania jest przykładem kraju o powszechnym zasięgu i systemu jednego płatnika. Z technicznego punktu widzenia model Wielkiej Brytanii można również zaliczyć do medycyny uspołecznionej, ponieważ rząd jest właścicielem większości szpitali i zatrudnia lekarzy.

Finansowanie National Health Service (NHS) w Wielkiej Brytanii pochodzi z wpływów podatkowych. Mieszkańcy mogą wykupić prywatne ubezpieczenie zdrowotne, jeśli chcą. Może być stosowany do zabiegów planowych w prywatnych szpitalach lub w celu uzyskania szybszego dostępu do opieki bez okresu oczekiwania, który w przeciwnym razie mógłby zostać nałożony w sytuacjach nie awaryjnych.

Różnica między Medicaid i Obamacare