Leczenie zespołu policystycznych chorób nerek

Zespół policystycznych nerek (PKD) jest chorobą genetyczną charakteryzującą się obecnością i postępującym wzrostem torbieli w nerkach. W przeciwieństwie do tak zwanych prostych torbieli, PKD nie jest chorobą łagodną, ​​a duża część pacjentów z PKD jest zagrożona niewydolnością nerek, wymagającą dializy lub przeszczepu nerki.

Kiedy pacjent dowiaduje się o swojej diagnozie PKD, pierwsze pytanie, które się pojawia, brzmi: czy można go leczyć. Zanim zrozumiemy, jakie leczenie może pomóc w spowolnieniu choroby, konieczne jest krótkie objaśnienie roli hormonu zwanego ADH lub hormonu antydiuretycznego (zwanego również wazopresyną).

Rola ADH w PKD

ADH pomogło życiu ewoluować od oceanów do lądowania, eony temu. Gdyby nie ADH, wiele żywych organizmów nie byłoby w stanie wytrzymać ostrego odwadniającego wpływu cieplejszej powierzchni ziemi pod palącym słońcem!

Wytwarzany przez część mózgu zwaną "podwzgórzem", ADH jest hormonem, który działa na nerki i sprawia, że ​​zatrzymują i oszczędzają wodę. To właśnie sprawia, że ​​mocz jest ciemny i skoncentrowany, gdy nie masz wystarczająco dużo wody do picia lub spędzasz dzień na dworze w gorącym słońcu. Może zatem wpływać na ilość wydalanej wody i ilość "recyklingu" w celu zaspokojenia naszych potrzeb (w zależności od innych czynników, w tym od poboru wody, a nawet od temperatury otoczenia).

W jaki sposób ADH wpisuje się w dyskusję na temat CKD? Badania wykazały, że ADH jest jednym z głównych promotorów wzrostu torbieli (przyczyną niewydolności nerek) w PKD. Innymi słowy, gdybyś mógł obniżyć poziom ADH lub zablokować jego działanie na torbiele, możliwe byłoby spowolnienie wzrostu torbieli i nieunikniony postęp PKD.

Aktualne opcje leczenia

Zrozumienie roli ADH pomaga w zrozumieniu dostępnych opcji leczenia i dlaczego mogą one działać, od zwiększonego spożycia wody po nowatorskie leki.

• Zwiększony pobór wody: Brzmi to tak prosto, jak woda pitna jest skutecznym sposobem na obniżenie poziomu ADH. Poziom ADH rośnie, gdy zaczynasz się odwadniać. Spowoduje to reakcję na pragnienie, powodując, że wypijesz trochę wody, co doprowadzi do obniżenia poziomu ADH. W tym przypadku chodzi o to, aby utrzymać ADH konsekwentnie na niskim poziomie przez zapobieganie wzrostowi ADH. Postuluje się, że może to spowolnić postęp PKD. Jakkolwiek efektywne i sensowne w ujęciu realnym jest nadal dyskusyjne.
• Zarządzanie komplikacjami: Wobec braku innych dostępnych obecnie metod leczenia ograniczamy się do zarządzania komplikacjami związanymi z PKD. Należą do nich wysokie ciśnienie krwi, infekcje nerek, kamienie nerkowe i nieprawidłowe elektrolity. Wysokie ciśnienie krwi jest leczone przy użyciu określonych leków zwanychInhibitory ACE lub ARB. Zwiększone spożycie wody może również pomóc w zmniejszeniu ryzyka wystąpienia dwóch innych poważnych powikłań PKD: infekcji nerek i kamieni nerkowych.

Przyszłe opcje leczenia

Nasze zrozumienie roli ADH w pogarszaniu się PKD doprowadziło do obiecujących badań, które mogłyby zaoferować bardziej konkretne możliwości leczenia poza opisanymi wyżej interwencjami "band-aid". Obecne badania koncentrują się na poszukiwaniu leków, które mogą blokować działanie ADH, a tym samym zapobiegać powiększaniu się torbieli (wzrost wielkości cysty jest przyczyną niewydolności nerek u pacjentów z PKD).

Oto kilka przykładów:

1. Tolwaptan: To jest lek, który został pierwotnie zatwierdzony do leczenia niskich poziomów sodu i działa poprzez blokowanie miejsca (zwanego receptorem V2), do którego ADH normalnie przyłączałby się w nerce (myślę o receptorze V2 jako "dziurce od klucza", do której ADH musi się przyczepić, podczas gdy tolvaptan jest "fałszywym kluczem", który, jeśli jest obecny, zapobiegnie temu zjawisku).
   1. Dobrze nagłośnione badanie TEMPO wykazało potencjalne kliniczne zastosowanie tolwaptanu w spowolnieniu spadku czynności nerek w PKD. Mechanizm wydaje się spowalniać wzrost objętości nerek, co prowadzi do zmniejszenia czynności nerek w ciągu trzech lat. Jednakże tolwaptan nie otrzymał jeszcze w USA aprobaty FDA dla leczenia PKD, częściowo z powodu obaw o jego wpływ na wątrobę. Jest już zatwierdzony do leczenia PKD w niektórych innych częściach świata).
2. Oktreotyd: Jest to długo działająca syntetyczna wersja hormonu zwanego somatostatyną. W badaniu z 2005 r. Po raz pierwszy stwierdzono, że sześciomiesięczne leczenie somatostatyną może spowolnić wzrost torbieli. Chociaż wiemy, że spadek czynności nerek w PKD następuje po wzroście torbielowatości, badanie przestało mówić, że spowolnienie wzrostu torbielki, w tym przypadku, przełożyłoby się na klinicznie znaczącą ochronę nerek.
   1. Następnie w 2013 roku zobaczyliśmy wyniki badania ALADIN opublikowanego w Lancecie. Badanie to miało dłuższy czas obserwacji niż wcześniejsze badania i wykazało istotnie niższą objętość nerki u pacjentów leczonych oktreotydem w rocznej obserwacji, ale nie w ciągu trzech lat.
   2. Biorąc pod uwagę dotychczasowe dane, wydaje się, że oktreotyd może odgrywać potencjalną rolę w leczeniu PKD. Z jakiegoś powodu wydaje się, że oktreotyd spowalnia wzrost objętości nerki w ciągu jednego roku, ale efekty te stają się nieistotne w długim okresie. Oczywiście potrzebne są bardziej wszechstronne badania dotyczące długoterminowych wyników trudnych.

Chociaż oba te środki okazały się obiecujące do tej pory (oprócz innych czynników, takich jak inhibitory mTOR i inne leki w badaniach klinicznych), głównym problemem są koszty. Przy wszystkich innych rzeczach równych, oktreotyd może być tańszą alternatywą niż tolwaptan, ponieważ to może być leczenie przez całe życie. W 2017 r. 30-dniowa dostawa tabletek tolwaptanu (15 mg) kosztuje 11 000 USD do 12 000 USD w USA, a 90 amperów oktreotydu (zastrzyki 100 mcg) kosztuje od 300 do 400 USD!