Jakie są opcje leczenia pierwotnej mielofibrozy?

Pierwotna mielofibraza (PMF) jest jedną z wielu chorób krwi klasyfikowanych jako nowotwory mieloproliferacyjne. Nowotwór określa się jako nieprawidłowy wzrost tkanki spowodowany mutacją i można go sklasyfikować jako łagodny (niezłośliwy), przedzłośliwy lub złośliwy. Nowotwory mieloproliferacyjne są na ogół łagodne, ale z biegiem czasu mogą przekształcić się w złośliwą (rakową) chorobę.

Mutacja w PMF powoduje zwłóknienie szpiku kostnego. Blizna w szpiku kostnym zakłóca prawidłowy rozwój komórek krwi. Niedokrwistość jest najczęstszym stwierdzeniem laboratoryjnym. Leukocytoza (zwiększenie stężenia białych krwinek) i trombocytoza (podwyższona liczba płytek krwi) są częste, ale wraz z postępem choroby może wystąpić małopłytkowość (mała liczba płytek krwi). Powiększenie śledziony (powiększenie śledziony) rozwija się, gdy śledziona staje się drugorzędnym miejscem produkcji krwinek.

Czy każdy potrzebuje leczenia?

Chociaż typowym pierwszym krokiem może być zbadanie potencjalnych możliwości leczenia, pamiętaj, że nie wszystkie osoby z PMF wymagają leczenia. Leczenie PMF jest określane przez ryzyko postępu choroby i przeżycia całkowitego.

System o nazwie Dynamiczny międzynarodowy wynik prognostycznego systemu oceny (DIPSS) Plus wykorzystuje informacje o osobie, takie jak wiek, liczba białych krwinek, hemoglobina, krążące komórki blastyczne, obecność objawów, genetyka, liczba płytek krwi i transfuzja, aby obliczyć wynik. Korzystając z tego systemu, osoby z PMF można podzielić na cztery kategorie prognostyczne: niskie ryzyko, pośrednie-1 ryzyko, pośrednie-2 ryzyko i wysokie ryzyko. Mediana przeżycia wynosi od nieco ponad jednego roku u pacjentów z chorobą o wysokim ryzyku do 15 lat u pacjentów z chorobą niskiego ryzyka. PMF u osób w wieku poniżej 60 lat wiąże się z lepszym rokowaniem i medianą przeżycia trwającą prawie dwa lata do 20 lat.

Hematolodzy wykorzystują wynik DIPPS Plus wraz z mutacją genetyczną osoby w celu ustalenia planu leczenia. Osoby z chorobą niskiego ryzyka, które nie mają objawów, nie są leczone, lecz ściśle monitorowane pod kątem objawów i pogarszania się niedokrwistości i (lub) małopłytkowości. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy (gorączka, utrata masy ciała, nadmierne pocenie się lub ogromne powiększenie śledziony) lub potrzeba transfuzji, należy rozpocząć leczenie. Transfuzje krwinek czerwonych na ogół podaje się, gdy stężenie hemoglobiny jest niższe niż 8 g / dL. Ponieważ wielokrotne transfuzje krwinek czerwonych prowadzą do przeciążenia żelazem, zwykle podejmowane są inne zabiegi.

Leczenie objawów

• Splenomegalia: Jeśli śledziona jest znacznie powiększona i powoduje problemy (takie jak dyskomfort, wiele zawałów śledziony, zwiększone zapotrzebowanie na transfuzję), można zastosować doustny lek hydroksymocznikowy. Dzięki temu zabiegowi około 40 procent osób z PMF ma 50-procentową redukcję rozmiaru śledziony, trwającą około jednego roku. Jeśli śledziona nie reaguje na terapię hydroksymocznikiem, może być wymagana splenektomia (chirurgiczne usunięcie śledziony).
• Niedokrwistość: Niedokrwistość w PMF może być leczona różnymi lekami, takimi jak fluoxymesteron, prednizon lub danazol. Fluoxymesteron i danazol są znane jako androgeny (hormon steroidowy), które wydają się stymulować produkcję szpiku kostnego. Jedną z głównych wad tych leków jest to, że są one związane z męskimi hormonami i mogą powodować rozwój owłosienia na ciele, głęboki głos lub zwiększoną masę mięśniową. Można również stosować talidomid lub lenalidomid (postać chemioterapii) wraz z prednizonem.

Ryzyko wysokie lub pośrednie

Osoby z umiarkowaną i obarczoną wysokim ryzykiem chorobą mogą potrzebować alternatywnej terapii. Zrozumiałe, że trudno jest usłyszeć, że twoja choroba jest bardziej ryzykowna - wiedza na temat opcji leczenia może pomóc złagodzić niektóre obawy i lęki, które możesz odczuwać.

• Hematopoetyczny przeszczep komórek macierzystych (HSCT lub przeszczep szpiku kostnego): Jest to jedyna terapia lecząca PMF, ale ma znaczące ryzyko.Transplantacja powinna nastąpić niedługo po rozpoznaniu przed wystąpieniem innych powikłań w celu zmniejszenia powikłań. Historycznie, przeszczepy były ograniczone do osób w wieku poniżej 60 lat, które dopasowały dawców rodzeństwa (MSD). Ostatnio przeprowadzono transplantacje z dopasowanymi niespokrewnionymi lub niedopasowanymi spokrewnionymi dawcami.
• Ruksolitynib: Osoby z PMF i ciężkimi objawami, które nie są kandydatami do HSCT, mogą stosować ruksolitynib. Ruksolitynib jest lekiem znanym jako inhibitor kinazy tyrozynowej, konkretnie inhibitor JAK2. JAK2 jest powszechną mutacją w PMF, ale można ją również znaleźć w innych nowotworach mieloproliferacyjnych, takich jak czerwienica prawdziwa i nadpłytkowość samoistna. Leczenie ruksolitynibem może zmniejszyć wielkość śledziony, zmniejszyć objawy (takie jak zmęczenie, ból kości) i zmniejszyć anemię. Chociaż ten lek jest ukierunkowany na mutację JAK2, pacjenci z innymi mutacjami również mogą reagować.