Radzenie sobie z depresją i niepełnosprawnością

Depresja i niepełnosprawność mogą iść w parze, w zależności od systemu wsparcia, który dana osoba ma. Przyjaciele, członkowie rodziny i grupy wsparcia są częścią dobrego systemu wsparcia, którego potrzebuje osoba niepełnosprawna. Podczas gdy niektórzy ludzie wydają się bardzo niezależni i nie potrzebują niczego lub nikogo, posiadanie osoby lub grupy osób, na których można polegać, gdy sytuacja staje się trudna, może pomóc osobom niepełnosprawnym w zwalczaniu depresji.

Niedawno wyłączone

W przypadku osób niepełnosprawnych, depresja jest bardzo powszechna. Przeszli od bycia sprawnym do bycia kimś, kto musi polegać na pomocy innych. Mogą borykać się z ich wspomnieniami, że są zdolni do życia i próbują zaakceptować ich obecne fizyczne lub psychiczne ograniczenia. Uznanie nowej niepełnosprawności nie zawsze jest łatwe; dla wielu może upłynąć wiele lat, zanim w pełni zaakceptują fakt, że są niepełnosprawni i nie mogą już wykonywać niektórych lub wielu rzeczy, które sprawiały im przyjemność. To normalne, że czują smutek lub złość, ponieważ zasmucają utratę poprzedniego życia.

Niepełnosprawni w chwili urodzenia

Niektóre osoby są niepełnosprawne od urodzenia. Mogą mieć niepełnosprawność, która jest wynikiem narodzin, lub problem genetyczny, który powoduje ich niepełnosprawność. Podczas gdy niektórzy mogą twierdzić, że niepełnosprawność od urodzenia w jakiś sposób ułatwia życie, takie jak rozwijanie mechanizmów radzenia sobie od najmłodszych lat, inni nie dzielą tego samego widoku. Osoby niepełnosprawne w młodym wieku mogą spędzić wiele lat, próbując znaleźć akceptację u swoich rówieśników i nauczycieli, mają trudności z nawiązywaniem nowych relacji, mają problemy z przejściem do dorosłości i wreszcie wylądowaniem.

Oznaki depresji

Wiele osób ma wspaniałe systemy wsparcia, takie jak przyjaciele i rodzina, które pomagają im poruszać się w trudnych czasach. Tak samo wielu brakuje systemów wsparcia, których potrzebują, zwłaszcza jeśli są nowoutworzonymi, żyjącymi w dobrze zbudowanym świecie. Nierzadko zdarzają się momenty "dlaczego ja?", Kiedy napotykają trudności w życiu, szczególnie gdy niepełnosprawność wydaje się być przyczyną trudności. Jednak, kiedy osoba czuje się jak świat jest przeciwko nim przez cały czas, mogą doświadczać depresji klinicznej, a nie tylko "bluesa".

Oto objawy depresji klinicznej:

1. Trudności z zapamiętywaniem, koncentracją lub podejmowaniem prostych decyzji
2. Czuję się zmęczony przez cały czas, pomimo wystarczającej ilości snu
3. Czujesz się bezradny lub bezwartościowy
4. Czuję pesymizm
5. Bezsenność często lub spanie więcej niż to konieczne
6. Częsta drażliwość i problemy z uspokojeniem
7. Utrata zainteresowania rzeczami, które wcześniej sprawiały ci przyjemność
8. Zwiększony apetyt lub utrata apetytu
9. Często choruje, takich jak bóle głowy, problemy trawienne lub inne niewyjaśnione bóle i bóle
10. Ciągłe uczucie smutku lub niepokoju
11. Częste myśli samobójcze lub próby samobójcze

Otrzymywać pomoc

Często osoby niepełnosprawne traktowane są jako niepełnosprawne, ale nie mają one do czynienia z ich emocjonalnymi lub duchowymi potrzebami. Lekarze zwykle nie są doradcami, a zatem mogą nie być świadomi, że ich pacjent doświadcza problemów emocjonalnych. Z tego powodu pacjenci (którzy są w stanie) muszą być własnymi adwokatami. Oznacza to, że mówienie i pozwolenie lekarzowi lub specjalisty opieki podstawowej wiedzieć, że czujesz się smutny lub przygnębiony i potrzebujesz kogoś, z kim możesz porozmawiać. Opiekunowie muszą także zdawać sobie sprawę z emocjonalnych potrzeb osoby niepełnosprawnej i zwracać uwagę na sygnały ostrzegawcze związane z depresją. Opiekun może być pierwszą linią obrony pomagającą osobie cierpiącej po cichu na depresję.

To normalne, że przez kilka dni odczuwasz smutek, a nawet depresję nad wydarzeniami w naszym życiu, ale smutek lub depresja trwająca dłużej niż kilka dni wymaga pomocy lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub certyfikowanego doradcy. Jeśli masz myśli samobójcze, natychmiast zadzwoń na lokalną linię pomocy dla samobójców lub zadzwoń pod numer 1-800-SUICIDE (1-800-784-2433) lub 1-800-273-TALK (1-800-273-8255) lub głuchy linia specjalna w 1-800-799-4TTY (1-800-799-4889). Ewentualnie od razu poszukaj pomocy w oddziale ratunkowym szpitala lokalnego.