Znaczniki CD w diagnostyce raka i immunoterapii

Markery CD, znane również jako antygeny CD, są swoistymi cząsteczkami znajdującymi się na powierzchni komórek, które pomagają odróżnić jeden rodzaj komórek od innego. Inicjał "CD" oznacza "skupisko różnicowania", którego nomenklatura została po raz pierwszy ustalona w 1982 roku.

Podczas gdy niektórzy ludzie mogą być zaznajomieni z terminami CD4 i CD8, które różnicują obronne komórki odpornościowe znane jako komórki T, istnieje nie mniej niż 371 znanych antygenów CD, które "znakują" praktycznie każdą komórkę ciała, dostarczając każdemu jej własnego unikalnego markera..

Jakie markery CD nam powiedzą

Między innymi markery CD służą do klasyfikowania białych krwinek wytwarzanych przez organizm w celu zwalczania infekcji. Komórki te są centralnym składnikiem układu odpornościowego, który działa w tandemie w celu identyfikacji, celowania i neutralizowania chorobotwórczych patogenów.

Na przykład limfocyty T CD4 są określane jako "komórki pomocnicze", ponieważ ich rolą jest sygnalizowanie "zabójczych" komórek T CD8 w celu zaatakowania i zneutralizowania określonego patogenu.

Rozumiejąc tę ​​dynamikę, naukowcy mogą używać znaczników CD, aby nie tylko ocenić stan infekcji (mierzony wzrostem lub spadkiem liczby komórek), ale także zmierzyć siłę samego układu odpornościowego. Pewne stany, takie jak HIV i przeszczepianie narządów, są związane z supresją immunologiczną, co oznacza, że ​​organizm jest mniej zdolny do wzmocnienia obrony immunologicznej, o czym świadczy brak limfocytów T CD4.

Przed wprowadzeniem nazewnictwa CD ocena funkcji immunologicznej osoby była o wiele trudniejsza i niespecyficzna.

Znaczniki CD w diagnostyce i leczeniu raka

Oprócz monitorowania infekcji i statusu immunologicznego antygeny CD można wykorzystać do wykrywania nieprawidłowego wzrostu komórek znanych jako nowotwór. Nowotwory mogą być łagodne (nienowotworowe), złośliwe (rakowe) lub przednowotworowe, ale, jak każda inna komórka, mają markery CD, które naukowcy mogą wykorzystać do ich identyfikacji.

Markery CD są nie tylko ważne w diagnozowaniu raka, ale mogą pomóc w określeniu, które rodzaje leczenia mogą odnieść największy sukces, i ocenić, jak skuteczne jest leczenie poprzez monitorowanie zmian w odpowiednich markerach CD.

Co więcej, naukowcy są dziś w stanie stworzyć rodzaj białka obronnego, znanego jako przeciwciało monoklonalne (mAb), które jest dopasowane do określonego antygenu CD. Te klonowane przeciwciała naśladują te wytwarzane przez organizm i mogą być stosowane do walki z rakiem w postaci leczenia znanego jako ukierunkowana immunoterapia.

Po wstrzyknięciu do ciała, mAb mogą działać w wyróżniający sposób w zależności od ich projektu:

• Mogą wiązać się ze znacznikiem CD w komórkach rakowych i niszczyć je.
• Mogą wiązać się ze znacznikiem CD na komórkach rakowych i blokować ich zdolność do replikacji, zatrzymywania lub spowalniania ich wzrostu.
• Mogą one wzmacniać naturalną obronę organizmu charakterystyczną dla tego raka.

Poza ciałem, przeciwciała monoklonalne są powszechnie stosowane w diagnostyce do wykrywania specyficznych antygenów CD w próbkach krwi, tkanek lub płynów ustrojowych.

Ukierunkowana immunoterapia na raka

Przeciwciała monoklonalne są obecnie stosowane w leczeniu wielu różnych chorób, w tym niektórych chorób autoimmunologicznych i niektórych rodzajów raka. Ich skuteczność może być różna, a niektóre raki reagują lepiej niż inne.

Mając to na uwadze, postępy w technologii genetycznej doprowadziły do ​​wzrostu liczby zatwierdzonych czynników immunoterapeutycznych. W odróżnieniu od chemioterapii starszej generacji, która jest skierowana przeciwko szybko replikującym się komórkom, zarówno rakowatym, jak i zdrowym, leki te nowej generacji celują tylko w komórki z konkretnym "znacznikiem" CD.

Wśród leków obecnie zatwierdzonych przez Amerykańską Agencję ds. Leków do stosowania w immunoterapii nowotworów:

• Adcetris (brentuksymab vedotin) stosowany w leczeniu chłoniaka Hodgkina i anaplastycznego chłoniaka z dużych komórek
• Arzerra (ofatumumab) stosowana w leczeniu małej białaczki limfatycznej (SLL) i przewlekłej białaczki limfatycznej (CLL)
• Blincyto (blinatumomab) stosowany w leczeniu niektórych typów ostrej białaczki limfatycznej (ALL)
• Campath (alemtuzumab) stosowany w leczeniu CLL
• Gazyva (obinutuzumab) stosowany w leczeniu SLL i CLL
• Herceptin (trastuzumab) stosowany w leczeniu niektórych nowotworów piersi i żołądka
• Kadycla (emtansyna ado-trastuzumab) stosowana w leczeniu niektórych rodzajów raka piersi
• Keytruda (pembrolizumab) stosowany w leczeniu niektórych nowotworów głowy i szyi
• Ontak (difiloks denilukowy) stosowany w leczeniu chłoniaka skóry
• Opdivo (niwolumab) stosowany w leczeniu przerzutowego raka płuca oraz niektórych nowotworów głowy i szyi
• Rituxan (rytuksymab) stosowany w leczeniu niektórych typów chłoniaków nieziarniczych (NHL)
• Zevalin (ibritumomab tiuxetan) stosowany w leczeniu niektórych typów NHL