Wścieklizna: przyczyny i czynniki ryzyka

Wścieklizna ludzka jest niezwykle rzadka w Stanach Zjednoczonych. Jak podaje Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC), tylko jeden do trzech przypadków zgłaszanych jest każdego roku. Mimo to ważne jest, aby zrozumieć przyczyny i czynniki ryzyka wścieklizny, aby chronić siebie i swoją rodzinę przed tą potencjalnie zagrażającą życiu chorobą.

Wścieklizna jest infekcją spowodowaną przez wirus z rodzaju Lyssavirus. Przeważnie przenoszone przez ślinę wirus wścieklizny zwykle wchodzi do organizmu przez ukąszenie przez zarażone zwierzę. Chociaż wścieklizna była niegdyś najczęściej związana z ugryzieniem psa, więcej przypadków w Stanach Zjednoczonych kojarzy się teraz z ukąszeniami nietoperzy i innych zwierząt.

Typowe czynniki ryzyka

Dzięki rozpowszechnionym szczepionkom na zwierzętach (podawanym osobom wysokiego ryzyka i narażonym na wściekliznę) liczba zgonów z powodu wścieklizny w Stanach Zjednoczonych stale spada od lat 70. XX wieku.

Według badań opublikowanych w Journal of American Veterinary Medical Association z 4910 przypadków wścieklizny u zwierząt zgłoszonych w USA w 2016 r. podział wyniósł:

• nietoperze (33,5 procent)
• szopy (28,6 proc.)
• skunksy (21,0 procent)
• lisy (6,4 procent)
• koty (5,2 procent)
• bydło (1,4 procent)
• psy (1,2 procent)

Po ugryzieniu u zwierzęcia ryzyko rozwoju wścieklizny jest szczególnie wysokie, gdy:

• ukąszenie ma miejsce na obszarze geograficznym, gdzie nadal występuje wścieklizna
• zwierzę wygląda na chore lub wykazuje nienormalne zachowanie
• ślina zwierzęcia wchodzi w kontakt z raną lub błoną śluzową

W niektórych przypadkach wścieklizna jest spowodowana przez zadrapanie zainfekowanego zwierzęcia.

Istnieją również doniesienia o przenoszeniu wścieklizny przez zakażoną ślinę, która dostała się do powietrza, zwykle w jaskiniach nietoperzy. Te przypadki są bardzo rzadkie.

Teoretycznie możliwe jest, że przenoszenie wścieklizny z człowieka na człowieka może nastąpić przez ukąszenia. Jednak ta teoria nigdy nie została potwierdzona.

Poza Stanami Zjednoczonymi

Wścieklizna występuje znacznie częściej w krajach rozwijających się, gdzie ugryzienia psów pozostają wspólną przyczyną. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), kraje w Afryce i Azji stanowią 95 procent zgonów na wściekliznę na całym świecie. WHO szacuje, że infekcja wścieklizną powoduje dziesiątki tysięcy zgonów rocznie.

W Australii i Europie Zachodniej wściekliaki nietoperzy stanowią rosnące zagrożenie dla zdrowia publicznego.

Podczas gdy wścieklizna może wpływać zarówno na zwierzęta domowe, jak i dzikie, ukąszenia z psów domowych są odpowiedzialne za przenoszenie wirusa w 99 procentach przypadków wścieklizny u ludzi. Dzikie zwierzęta, takie jak szakale i mangusty, mogą również rozprzestrzeniać wirusa wścieklizny.

Chociaż rzadkie są doniesienia o przypadkach wścieklizny przenoszonych drogą przeszczepu narządu.

Obniżenie ryzyka

Strategie behawioralne

Mimo, że wścieklizna jest zwykle przenoszona przez niesprowokowane ukąszenia zwierząt, dobrym pomysłem jest odciąć się od zachowania, które może spowodować ukąszenie. W tym celu nigdy nie powinieneś zbliżać się do nieznanego psa. Rozsądnie jest także umieścić bezpieczną odległość między tobą a psem, wyświetlając takie sygnały, jak napięte ciało, sztywny ogon, odciągnięta głowa i / lub uszy lub intensywne spojrzenie.

Powinieneś również utrzymywać swojego zwierzaka w kontakcie z dzikimi zwierzętami.

Szczepienia

Chociaż wścieklizna u psów domowych jest obecnie pod kontrolą w Stanach Zjednoczonych, CDC szacuje, że co roku do 70 wściekłych psów i ponad 250 kotów. Większość tych zwierząt nie była zaszczepiona i została zainfekowana przez wściekłe nietoperze, szopy, skunksy i inne formy dzikiej przyrody.

Biorąc pod uwagę te statystyki, ważne jest, aby szczepić swoje zwierzęta w celu zmniejszenia ryzyka wścieklizny dla siebie, swojej rodziny i osób w Twojej społeczności. Jeśli nie masz pewności, czy twój zwierzak otrzymał odpowiednie szczepienia, natychmiast skontaktuj się ze swoim lekarzem weterynarii.

Ponadto można zmniejszyć ryzyko zachorowania na wściekliznę, zaszczepiając się, szczególnie jeśli pracujesz ze zwierzętami domowymi lub w innym zawodzie o wysokim ryzyku lub podróżujesz do krajów o wysokim wskaźniku wścieklizny.

Jak diagnozuje się wściekliznę Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Centra kontroli i zapobiegania chorobom. "Ludzkie wścieklizny." 23 sierpnia 2017 r.
• Ludzkie społeczeństwo Stanów Zjednoczonych. "Jak uniknąć ugryzienia psa." Ostatni dostęp kwiecień 2018.
• Ma X, Monroe BP, Cleaton JM, i in. Wścieklizna inwigilowana w Stanach Zjednoczonych w 2016 r. J Am Vet Med Assoc. 2018 kwietnia 15; 252 (8): 945-957.
• Rupprecht C, Kuzmin I, Meslin F. "Lyssawirusy i wściekliźnie: obecne problemy, niepokoje, sprzeczności i kontrowersje." F1000Res. 2017 23 lutego; 6: 184.
• Światowa Organizacja Zdrowia. "Arkusz faktów na temat wścieklizny". Wrzesień 2017.