Zrozumienie typów szpiczaka

Szpiczak i szpiczak mnogi odnoszą się do tej samej choroby. Istnieją różne rodzaje szpiczaka i te typy szpiczaków są określane na podstawie aktywności choroby, a także typów przeciwciał lub białek immunoglobulin, które są nieprawidłowo wytwarzane.

W momencie rozpoznania szpiczaka po raz pierwszy mogą wystąpić lub nie wystąpić żadne objawy: ludzie nie mają żadnych objawów, a ich objawy są ciężkie, a powikłania wymagają natychmiastowego leczenia.

Jeden szczególny rodzaj gammapatii szpiczaka mnogiego o nieokreślonym znaczeniu (MGUS) - wytwarza dodatkowe przeciwciała na niskich poziomach, ale robi to bez istotne problemy w narządach. Może przekształcić się w szpiczaka aktywnego, ale kiedy to robi, zwykle robi to powoli. Nie każdy z MGUS przejdzie do rozwoju szpiczaka, ale niektórzy mogą, dlatego coroczne monitorowanie jest konieczne. MGUS, mimo że jest łagodnym stanem, ryzykuje przekształcenie w szpiczaka mnogiego w tempie ~ 1,5 procent rocznie.

MGUS

Istnieją 2 główne różnice między MGUS i szpiczakiem:

1. Kiedy rak lub inna choroba powoduje produkcję nieprawidłowych poziomów białka przeciwciała, białko to nazywa się paraproteiną. MGUS różni się od szpiczaka tym, że ilość tego paraproteiny jest mniejsza niż 30 g / L (<3 g / dL) w MGUS.

2. W MGUS problematyczne komórki lub komórki plazmatyczne nie są tak rozpowszechnione w szpiku kostnym, jak w szpiczaku; w komórkach plazmatycznych MUGUS jest l ess niż 10 procent całkowitej liczby na badanie szpiku kostnego.

SMELLERING MYELOMA

Szpiczak często wykrywa się poprzez rutynowe badania krwi, gdy pacjenci są oceniani pod kątem czegoś niezwiązanego. Tlący się lub leniwy szpiczak jest powoli postępującą, wczesną postacią choroby. Chociaż poziomy komórek plazmatycznych wytwarzających przeciwciała w szpiku kostnym i / lub wysokie poziomy białka M mogą być obecne, nadal nie ma znaczącego uszkodzenia kości lub nerek.

W tlącym się bezobjawowym szpiczaku:

1. Ilość paraproteiny jest większa niż 30 g / L (<3 g / dL).

2. Komórki plazmatyczne są więcej niż 10 procent w badaniu szpiku kostnego.

Główną różnicą między tlącym się szpiczakiem a pełnokopnym szpiczakiem mnogim jest brak uszkodzenia narządu lub tkanki związanej ze szpiczakiem.

SZPICZAK MNOGI

Objawowy lub aktywny szpiczak ma zwiększoną liczbę komórek plazmatycznych w szpiku kostnym, białko M wykryte we krwi lub w moczu, a także powstałe uszkodzenie narządu. Szpiczak mnogi wymaga leczenia.W niektórych przypadkach szpiczaka mnogiego komórki nowotworowe gromadzą się w pojedynczej kości i tworzą guz zwany plazmacytomą.

Objawy i szpiczaka mnogiego mogą się różnić i mogą obejmować:

• Ból kości, szczególnie w kręgosłupie lub klatce piersiowej
• Nudności, zaparcia, utrata apetytu, utrata masy ciała
• Psychiczna mglistość, zamęt, zmęczenie
• Częste infekcje i gorączki
• Osłabienie lub drętwienie nóg
• Nadmierne pragnienie, częste oddawanie moczu

Objawowe szpiczaki są następnie klasyfikowane według typów białek immunoglobulin znajdujących się we krwi. Immunoglobuliny zawierają różne części - zwane ciężkimi łańcuchami i lekkimi łańcuchami. Przeciwciała są nazywane typem części łańcucha ciężkiego, którą zawierają (G, A, M, D lub E).

• Najpowszechniejszym białkiem M w szpiczaku jest typ IgG.
• Mniej powszechne są szpiczaki IgA.
• Szpiczaki IgD i IgE są niezwykle niezwykłe.
• Nadprodukcja IgM jest rzadkim stanem zwanym makroglobulinemią Waldenstroma.

Niektóre typy szpiczaków produkują tylko niepełną immunoglobulinę lekkich łańcuchów. Są to tak zwane szpiczaki łańcucha lekkiego. Białka łańcucha lekkiego są również określane jako białka Bence-Jonesa. Kiedy białka Bence-Jones są w moczu, gromadzą się w nerkach i powodują uszkodzenia.

Występują także rzadkie choroby, w których komórki rakowe nadprodukują tylko ciężkie łańcuchy. Są one nazywane ciężkimi łańcuchami i mogą, ale nie muszą, cechować się szpiczakiem. Około 1 procent szpiczaków jest nazywany szpiczak niewydzielający. U tych pacjentów wytwarzanie białek M lub łańcuchów lekkich nie wystarcza do wykrycia we krwi lub moczu. Aby zidentyfikować chorobę u tych pacjentów wymagane są specjalne badania.

• Dzielić
• Trzepnięcie
• E-mail
• Tekst

Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Źródła
• Sonneveld P., Broijl A. Leczenie nawrotowego i opornego szpiczaka mnogiego. Haematologica. 2016;101(4):396-406.
• Palumbo A, Anderson K. Szpiczak mnogi. N Engl J Med. 2011;364(11):1046–1060.
• Kyle RA, Rajkumar SV. Szpiczak mnogi. Krew. 2008;111:2962-2972.
• Lin P. Szpiczak plazmocytowy. Hematol Oncol Clin North Am. 2009;23(4):709-27.
• Kumar SK, Rajkumar V, Kyle RA, i in. Szpiczak mnogi. Nat Rev Dis Primers. 2017;3:17046.