Badanie ostrzega przed powszechnym, wielolekoopornym HIV

W ciągu ostatnich 10 lat światowe autorytety w dziedzinie zdrowia osiągnęły imponujące wyniki w dostarczaniu ratujących życie leków na HIV ludziom żyjącym na całym świecie.Zgodnie ze wspólnym programem ONZ dotyczącym HIV / AIDS (UNAIDS) prawie 21 milionów osób zostało poddanych terapii antyretrowirusowej do końca 2017 r., Co odpowiada zdumiewającemu 43-procentowemu spadkowi liczby zgonów związanych z HIV od 2003 r.

Jednak nawet gdy UNAIDS i inne globalne władze zajmujące się zdrowiem naciskają na koniec epidemii do 2030 r., Niepokojąca tendencja może zagrozić tym wysiłkom: wzrost wielolekoopornego wirusa HIV, uważanego wcześniej przez naukowców za rzadki.

Jest to problem, który dotyczy nie tylko krajów o ograniczonych zasobach (takich jak te w Afryce, które ponoszą największy ciężar zakażeń wirusem HIV), ale także krajów o wysokim dochodzie, w których rośnie współczynnik przenoszenia odporności.

Przyczyny wielolekoopornego HIV

Odporność na wiele leków jest zjawiskiem obserwowanym w innych stanach medycznych, takich jak gruźlica (TB) i infekcje gronkowcowe, w których zarażony osobnik nie reaguje na szeroki zakres terapii lekowych. W niektórych przypadkach oporność może być ekstremalna, na przykład w przypadku gruźlicy o dużej oporności na leki (XDR TB) obserwowanej w niektórych częściach południowej Afryki, dla której wskaźniki śmiertelności są wysokie, a opcje leczenia uzależnienia od narkotyków nieliczne.

Podobnie jak w przypadku innych form oporności, pojawienie się wielolekoopornego wirusa HIV jest w dużej mierze spowodowane niezdolnością osoby do przyjmowania swoich leków konsekwentnie lub zgodnie z zaleceniami. Przy prawidłowym przyjmowaniu leki będą tłumić aktywność wirusa do punktu, w którym HIV jest uważany za "niewykrywalny". Nieprawidłowe działanie wirusa może utrzymywać się na poziomie, na którym mutacje lekooporne mogą nie tylko się rozwinąć, ale i rozwijać.

Z biegiem czasu, gdy występuje niepowodzenie leczenia i osoba jest narażona na coraz więcej leków, dodatkowe mutacje mogą się rozwijać, budując jeden na następny. Jeśli ta osoba zaraża inną, opór wielolekowy przejdzie, rozprzestrzenia się dalej na populację poprzez sieci seksualne lub wstrzykiwanie narkotyków.

Skala kryzysu

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), która dokonała przeglądu danych z 12 000 klinik w 59 krajach, średnio 20 procent osób przepisujących leki antyretrowirusowe wycofało się z leczenia bez jednego roku. Spośród tych, którzy pozostali na terapii, aż 73 procent dawkowało niekonsekwentnie, podczas gdy prawie jedna trzecia nie osiągnęła niewykrywalnego obciążenia wirusem, odpowiadającego sukcesowi leczenia.

Ten poziom aktywności wirusowej w populacji zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia oporności wielolekowej, szczególnie w krajach o wysokim rozpowszechnieniu, w których zakaża się aż jedną na pięć osób. Pogarszająca się sytuacja to częste zapasy leków, które pozostawiają pacjentów bez leków i dotykają prawie 36% klinik w krajach rozwijających się.

Nawet w krajach takich jak USA wysoki odsetek niezdiagnozowanych zakażeń (20 procent) i niski odsetek zatrzymania pacjenta (40 procent) przełożyły się na równie niski poziom supresji wirusa (28 procent).

"Niemożliwe" Odporność na wiele leków wywołuje obawy

Badanie przeprowadzone w 2016 roku przez University College of London (UCL) ujawniło rosnący niepokój wśród naukowców, którzy obawiają się, że rozwój oporności wielolekowej może odwrócić wiele korzyści osiągniętych w globalnej walce z HIV.

W swoich badaniach naukowcy UCL przeprowadzili retrospektywne badanie 712 pacjentów, którzy otrzymali leczenie przeciwretrowirusowe w latach 2003-2013 i nie zdali egzaminu z terapii pierwszego rzutu.

Spośród nich 115 pacjentów (16%) miało szczep HIV z opornością na analog tymidyny, typem związanym z lekami wczesnej generacji, takimi jak AZT i 3TC. Co zaskakujące, 80% tych pacjentów miało również oporność na tenofowir, lek nowej generacji przepisywany szeroko na całym świecie.

Było to szokujące dla wielu badaczy, którzy uważali ten rodzaj oporności wielolekowej za rzadki, jeśli nie niemożliwy. O ile od pewnego czasu wiadomo było, że wskaźnik odporności na tenofowir wzrastał - z 20% w Europie i w USA do ponad 50% w części Afryki - wielu uważało, że te dwa typy opornych mutacji nie mogą współistnieć.

Jeśli trend się utrzyma, jak wielu podejrzewa, konsekwencje mogą być ogromne. Niektóre badania sugerują, że szczepy HIV oporne na leki mogą spowodować aż 425,000 zgonów i 300 000 nowych infekcji w ciągu następnych pięciu lat.

Obecnie ponad 10 procent osób rozpoczynających terapię HIV w środkowej i południowej Afryce jest opornych na leki pierwszego rzutu, a 40 procent będzie miało podobną odporność na terapie wtórne i kolejne leki. Połączenie oporności na tenofowir i analog tymidyny tylko pogłębia tę kwestię, ograniczając wrażliwość człowieka na nie tylko jeden lub dwa leki, ale całe klasy leków.

Odwracanie trendu

Podczas gdy ekspansja terapii HIV - zgodnie ze strategią Narodów Zjednoczonych 90-90-90 - jest niezbędna do zakończenia epidemii, równie ważna jest nasza potrzeba inwestowania w technologie i identyfikowania rozwiązań w celu pokonania systematycznych barier dla leków na bazie indywidualnej przyczepność. Jest to ostrzeżenie powtarzane przez urzędników WHO, którzy twierdzą, że bez środków zapewniających utrzymanie pacjenta w opiece, szybka ekspansja programów narkotykowych nigdy nie wystarczy, aby powstrzymać epidemię.

W międzyczasie nadzieje wiążą się z eksperymentalnym lekiem o nazwie ibalizumab, który uzyskał status przełomowy od amerykańskiej Agencji ds. Żywności i Leków w 2015 r. Wstrzykiwany lek zapobiega przedostawaniu się wirusa HIV do komórki i wykazano, że przezwycięża wiele leków oporne szczepy w badaniach na ludziach. Choć nie została jeszcze oficjalnie licencjonowana przez FDA, przełomowy status tradycyjnie przyspiesza zatwierdzanie z dowolnego miejsca od sześciu miesięcy do roku.

Niektóre badania sugerują również, że nowsza forma tenofowiru (nazywana tenofowirem AF) może być w stanie pokonać oporność związaną ze "starszą" postacią leku (zwaną tenofowirem DF).

Z indywidualnego punktu widzenia profilaktyka pozostaje kluczem do uniknięcia dalszego rozprzestrzeniania się oporności wielolekowej. Wymaga zarówno wysokiego poziomu przestrzegania zaleceń terapeutycznych dla osób żyjących z HIV, jak i holistycznej strategii redukcji szkód, aby zapobiec zarówno przejęciu, jak i przeniesieniu wirusa lekoopornego.