Lobotomia przednia i pytania etyczne dotyczące psychochirurgii

Termin "psychochirurgia" opisuje interwencję chirurgiczną w celu zmiany nastroju, myśli lub zachowania innej osoby. Najbardziej znaną (lub niesławną) procedurą jest lobotomia czołowa. Poczęta w 1935 r. Lobotomia polega na cięciu głównych połączeń między korą przedczołową a resztą mózgu.

Lobotomie były częścią fali nowych terapii chorób neurologicznych na początku XX wieku, w tym terapii elektrowstrząsami (terapia szokowa). Chociaż leczenie było ciężkie, było powszechnie postrzegane jako nie bardziej niż inne dostępne terapie w tym czasie. Homotomia była główną procedurą przez dwie dekady, zanim stała się kontrowersyjna. Chociaż obecnie jest to rzadkie, istnieją pewne sytuacje, w których nadal istnieją inne formy psychochirurgii.

Twórca chirurgii

Nagrodę Nobla z 1949 r. W dziedzinie fizjologii lub medycyny otrzymał neurolog Antoni Egas Moniz z Portugalii za stworzenie kontrowersyjnej procedury. Podczas gdy inni przed dr Moniz podejmowali próby takich procedur chirurgicznych, ich sukces był ograniczony i nie został dobrze przyjęty przez społeczność medyczną.

Jak to działa

Teoria naukowa dotycząca lobotomii, opisana przez dr. Moniza, zgadza się dziś z neuronauką. Myśl była taka, że ​​istniał stały obwód, który został utworzony przez komórki nerwowe w mózgach niektórych ludzi i to właśnie ta ścieżka była przyczyną objawów. Ta koncentracja na obwodach nerwowych i łączności, a nie tylko na jednym kawałku mózgu, pozostaje istotna dla neuronauki XXI wieku.

Nie jest jasne, dlaczego dr Moniz skupił się na płatach czołowych, ale w tamtym czasie istniały pewne dowody na to, że płaty czołowe można usunąć bez oczywistych defektów, a niektórzy ludzie wskazali na podobną procedurę, którą wykonywano u małp, z uspokajającymi efektami.. W ciągu ostatniego stulecia naukowcy coraz częściej demonstrują, że płaty czołowe odgrywają rolę w modulacji myśli i zachowań.

Pierwotna procedura, znana również jako leukotomia, polegała na wstrzyknięciu alkoholu do części płatów czołowych w celu zniszczenia tkanki po wywierceniu otworu w czaszce. Późniejsza wersja procedury przecina tkankę mózgową za pomocą pętli drucianej. W pierwszym badaniu tej procedury 20 pacjentów z rozpoznaniem tak różnorodnym jak depresja, schizofrenia, zespół lęku napadowego, maniak i katatonia poddano lobotomii. Wstępne raporty z procedury były dobre: ​​poprawiło się około 70 procent pacjentów leczonych lobotomią. Nie było śmierci.

Lobotomie zaczynają się w Stanach Zjednoczonych

W Stanach Zjednoczonych lobotomie czołowe zyskały na popularności dzięki wysiłkom neurologa Waltera Freemana i neurochirurga Jamesa Wattsa. Pierwsza lobotomia w Ameryce została przeprowadzona przez Freemana i Wattsa w 1936 roku. Pierwszą procedurę musieli wykonać neurochirurdzy na sali operacyjnej, ale dr Freeman uważał, że ograniczy to dostęp do procedury dla tych w instytucjach psychiatrycznych, którzy mogliby potencjalnie skorzystać z tej procedury. lobotomia. Opracował nową procedurę, którą mogliby wykonać lekarze w tych instytucjach bez sali operacyjnej. Wkrótce potem dr Watts przestał współpracować z doktorem Freemanem w proteście przeciwko uproszczeniu procedury.

Homotomia "przezorbitalna", zaprojektowana przez dr Freemana, polegała na uniesieniu górnej powieki i skierowaniu cienkiego narzędzia chirurgicznego zwanego leucotome do górnej części oczodołu. Następnie młotek został użyty do doprowadzenia instrumentu przez kość i pięć centymetrów do mózgu. W podstawowej wersji lobotomii instrument został obrócony w kierunku cięcia w kierunku przeciwległej półkuli, powrócił do położenia neutralnego i pchnął dwa dalsze centymetry do przodu, gdzie został ponownie obrócony w celu dalszego przecięcia tkanki mózgowej. Procedurę następnie powtórzono po drugiej stronie głowy.

Niepożądane i nieprzewidziane skutki uboczne

Ponad 40 000 lobotomii wykonano w Stanach Zjednoczonych. Podano przyczyny przewlekłego lęku, zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych i schizofrenii.Literatura naukowa w tamtym czasie wydaje się sugerować, że procedura była względnie bezpieczna, z niskim wskaźnikiem zgonów. Ale było wiele nieśmiercionośnych efektów ubocznych, w tym apatia i stępienie osobowości.

Kontrowersyjna procedura medyczna

Nawet w latach 40. XX wieku lobotomie czołowe były przedmiotem coraz większej kontrowersji. Aby nieodwracalnie zmienić osobowość innej osoby, wielu uważało przekroczenie granic dobrej praktyki lekarskiej i brak szacunku dla jej autonomii i indywidualności. W 1950 r. Związek Radziecki zakazał tej praktyki, twierdząc, że jest "sprzeczna z zasadami ludzkości".

W Stanach Zjednoczonych lobotomię opisano w wielu popularnych publikacjach literackich, w tym w dziełach Tennessee Williamsa Nagle, zeszłego lata i Ken Kesey's Lot nad kukułczym gniazdem. Procedura ta była coraz częściej postrzegana jako rodzaj dehumanizującego nadużycia medycznego i nadmiernego medycznego pychy. W 1977 r. Specjalna komisja Kongresu Stanów Zjednoczonych zbadała, czy wykorzystano psychochirurgię, taką jak lobotomia, do ograniczania indywidualnych praw. Wniosek był taki, że prawidłowo przeprowadzona psychochirurgia może mieć pozytywne skutki, ale tylko w skrajnie ograniczonych sytuacjach. W tym momencie pytanie było w dużej mierze dyskusyjne, ponieważ procedura została zastąpiona przez wzrost leków psychiatrycznych.

Dolna linia

Burzliwa historia lobotomii służy przypomnieniu współczesnym praktykom medycznym i pacjentom dylematów etycznych, które są unikalne dla medycyny, a szczególnie dla neurologii. W przeważającej części osoby, które wykonywały lobotomię, mogą uzasadnić swoje działania jako będące w najlepszym interesie pacjenta. Ich motywacją była życzliwość, która według dzisiejszych standardów może wydawać się błędna i niewłaściwie usytuowana. Które z dzisiejszych praktyk medycznych kiedyś spojrzymy wstecz i będziemy się trząść?