Zespół wyniszczenia HIV, stan określający AIDS

Zespół wyniszczenia HIV jest definiowany jako postępująca, mimowolna utrata masy ciała obserwowana u pacjentów z HIV. Amerykańskie Centra Kontroli i Zapobiegania Chorób (CDC) zaklasyfikowały zanik wirusa HIV jako stan definiujący AIDS w 1987 r. I scharakteryzowały go według następujących kryteriów:

• Utrata masy ciała co najmniej 10%;
• występujące w obecności biegunki lub przewlekłej słabości;
• z udokumentowaną gorączką;
• przez okres co najmniej 30 dni;
• który nie jest spowodowany współistniejącym stanem innym niż sama infekcja HIV.

Marnowanie (kacheksja) nie powinno być mylone z utratą wagi, a ta ostatnia z nich oznacza utratę masy ciała. Natomiast marnowanie odnosi się do utraty masy ciała i masy ciała, w szczególności beztłuszczowej masy mięśniowej. Możliwe jest na przykład, że osoba zarażona wirusem HIV straci znaczną masę mięśniową i doświadczy wzrostu tkanki tłuszczowej.

Co powoduje marnowanie się na HIV?

Podczas zakażenia wirusem HIV organizm może zużywać dużo zasobów energii. W rzeczywistości badania wykazały, że osoby zakażone wirusem HIV, nawet te, które są zdrowe i bezobjawowe, spalą średnio o 10% więcej kalorii niż osoby bez zakażenia. Ponieważ białko jest łatwiej przekształcane w tłuszcz niż w tłuszcz, organizm zazwyczaj najpierw metabolizuje białko mięśniowe, gdy zapasy są wyczerpane lub niedostępne we krwi.

Zubożenie białka w surowicy może być wynikiem niedożywienia lub zaburzeń złego wchłaniania, w których organizm po prostu nie jest w stanie wchłonąć składników odżywczych. W przypadkach zanikania HIV przewlekła biegunka najczęściej wiąże się z nieprawidłowym wchłanianiem pokarmu i może być wynikiem samego wirusa HIV, ponieważ wirus powoduje uszkodzenia tkanek błony śluzowej jelita.

Ta stopniowa (a czasami głęboka) utrata masy mięśniowej jest najczęściej obserwowana u osób z AIDS, chociaż może wystąpić na dowolnym etapie zakażenia HIV.

Wasting HIV i terapia antyretrowirusowa

Przed pojawieniem się złożonej terapii przeciwretrowirusowej (ART) częstość wyniszczania szacowano na aż 37%. Jednak pomimo skuteczności ART, marnowanie nadal pozostaje poważnym problemem, a niektóre badania sugerują, że od 20% do 34% pacjentów będzie odczuwać pewien stopień marnowania, chociaż nie na poziomie katastrofalnym, jaki wcześniej obserwowano.

O ile wiadomo, że ART poprawia utratę wagi i niedożywienie u osób żyjących z HIV, niekoniecznie musi zapobiegać utracie masy mięśniowej lub zastąpić ją po przywróceniu masy ciała. Jeszcze więcej dotyczy faktu, że utrata zaledwie 3% masy mięśniowej może zwiększyć ryzyko zgonu u pacjentów z HIV, podczas gdy utrata ponad 10% wiąże się z cztero- do sześciokrotnie większym ryzykiem.

Leczenie i zapobieganie wyniszczeniu HIV

Obecnie nie ma znormalizowanego podejścia do leczenia wyniszczenia HIV, ponieważ często występują nakładające się czynniki przyczyniające się do stanu (np. Współistniejące choroby, efekty leczenia lekami, niedożywienie). Istnieją jednak ogólne wytyczne, których należy przestrzegać, aby skuteczniej przeciwdziałać utracie wagi i marnowaniu masy ciała u osób z HIV:

• Inicjacja ART w celu zmniejszenia ryzyka zakażenia oportunistycznego, w tym przewodu pokarmowego.
• Dostosowanie diety w celu zwiększenia spożycia kalorii o 10% (i do 30% u osób po wyleczeniu z choroby). Bilans diety tłuszczów, węglowodanów i białka powinien pozostać taki sam. Edukacja żywieniowa i poradnictwo powinny być badane dla osób, które mają problemy z wagą (w tym małą wagę lub zespół metaboliczny) lub brak dostępu do zdrowej żywności.
• Zapewnij regularne ćwiczenia, koncentrując się na treningu oporowym, aby zbudować lub utrzymać masę mięśniową.
• Podczas gdy skuteczność terapii zastępczej testosteronem pozostaje niejasna w przypadku wyniszczenia HIV, może być wymagana w przypadkach, gdy notowany jest niedobór testosteronu (hipogonadyzm).
• Płynne produkty odżywcze (takie jak Boost VHC, Zapewnienie Plus lub Nestlé Nutren) mogą być pomocne u osób, które mają trudności w spożywaniu pokarmów stałych lub tych, które jedzą, ale nie są w stanie przytyć. Jednak, podobnie jak wszystkie suplementy diety, nie mają one na celu zastąpienia odpowiedniej, zrównoważonej diety.
• Chociaż zaleca się codzienne przyjmowanie multiwitaminy w celu zapewnienia idealnego spożycia, niewiele jest dowodów sugerujących, że indywidualna suplementacja mikroelementami ma jakiekolwiek skutki lub korzyści w przypadku wyniszczenia wirusa HIV (i może w rzeczywistości zaostrzyć biegunkę i nieprawidłowe wchłanianie, jeśli zostanie zażyta w nadmiarze).
• W przypadku uporczywej lub przewlekłej biegunki zaleca się badanie kliniczne i diagnostyczne w celu zidentyfikowania możliwych przyczyn. Leki przeciwbiegunkowe należy przepisać w celu złagodzenia lub zmniejszenia nasilenia biegunki i zaburzeń jelitowych. Lek Mytesi (Crofelemer) został zatwierdzony przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków w 2012 r. W leczeniu biegunki u osób zakażonych wirusem HIV.
• W przypadku poważnego wyniszczenia, użycie ludzkiego hormonu wzrostu (HGH) może w niektórych przypadkach pomóc w przywróceniu masy mięśniowej, chociaż leczenie jest niezwykle kosztowne, a skutki ustępują po zaprzestaniu leczenia.