Nauka emocji

W laboratorium w Berkeley w Kalifornii siwy mężczyzna siedzi przed ekranem telewizora. Seria filmów jest dla niego rozgrywana: trochę komedii Charlie Chaplina, nagranie operacji brzucha, płaczące dziecko. *

Tymczasem w przeciwległym pokoju oglądamy także ekran telewizyjny. Na tym jednak jest twarz mężczyzny z sąsiedztwa, pokazująca każdą reakcję na filmy. Co godne uwagi, wszystkie jego reakcje są takie same. Odpowiedział każdemu z lekkim śmiechem. Scena miłosna, komedia lub scena morderstwa są równie zabawne. Po każdym z nich pewnie stwierdza, że ​​czuje się wspaniale. Dżentelmen ma wariant behawioralny demencji przedniej części pleców. Jego emocje nie różnią się już odpowiednio od otaczającego go świata.

Myślenie o emocjach

Nie musisz być neurobiologiem, aby zrozumieć znaczenie emocji w naszym codziennym życiu. Wiele z naszego codziennego życia jest napędzanych emocjami - dążymy do tego, co uważamy za satysfakcjonujące i staramy się unikać tego, co sprawi, że będziemy nieszczęśliwi. Jednak w porównaniu z ruchem, zdolnościami sensorycznymi i poznawczymi, emocje są stosunkowo mało widoczne w neurologii, być może częściowo z powodu większych trudności w wiarygodnym pomiarze.

Dr Robert Levenson określił kiedyś emocje jako "krótkotrwałe zjawiska psychologiczno-fizjologiczne, które reprezentują wydajne sposoby adaptacji do zmieniających się wymagań środowiskowych". Emocje organizują różnorodne reakcje cielesne i neurologiczne, w tym odczucia narządów wewnętrznych (lub "jelit"), wyrażenia na twarzy i ciele oraz zmienioną uwagę i myśl. Odpowiedzi te są zazwyczaj bardzo pomocnymi i natychmiastowymi sposobami koordynacji umysłu i ciała dla pojawiających się sytuacji.

Mózg przetwarza emocje w serii kroków. Po pierwsze, informacje przychodzące muszą zostać ocenione i przypisane wartości emocjonalnej. Proces ten jest często bardzo szybki i może wykraczać poza naszą świadomą świadomość. Mimo to nasza początkowa reakcja emocjonalna zależy od wielu indywidualnych uprzedzeń i kontekstów. Możemy wtedy zidentyfikować i poczuć emocje. W zależności od sytuacji społecznej możemy wtedy regulować ekspresję emocji. Na przykład są chwile, w których możemy chcieć wyrazić wściekłość lub obrzydzenie, ale musimy zachować spokój, niezależnie od tego.

Emocjonalna neuroanatomia

Początkowa refleksyjna reakcja emocjonalna na coś w naszym otoczeniu następuje bardzo szybko i często wymyka się świadomej kontroli. Odpowiedzi te występują w starożytnej części naszego mózgu znanej jako układ limbiczny.W przeciwieństwie do ostatnio opracowanej kory, układ limbiczny ma mniej warstw neuronów do przetwarzania informacji. Wynik jest szybki, ale jak pokazuje nasze doświadczenie, nie zawsze zawiera on również wszystkie istotne informacje.

Granice układu limbicznego są niespójnie opisane w literaturze i wydają się rozszerzać lub kurczyć, aby najlepiej odpowiadały interesom pisarza. Funkcje układu limbicznego wykraczają poza emocje i obejmują pamięć, węch i funkcję autonomiczną. Najważniejszymi składnikami układu limbicznego dla emocji są jądro migdałowate, podwzgórze, kora obręczy oraz brzuszny obszar nakrywowy. Struktury te mają zwykle prostszy typ struktury korowej (mniej warstw neuronów niż sześć) i wszystkie znajdują się bliżej centrum i podstawy mózgu. Chociaż podkreśla się znaczenie układu limbicznego w emocjach, na struktury te wpływają również inne obszary mózgu, szczególnie kora przedczołowa.

Ocena

Istnieje kilka różnych systemów w mózgu, które łączą bodziec z wartością emocjonalną. Systemy te są również silnie związane z motywacją, ponieważ emocje często prowadzą nas do działania. Systemy emocjonalne nie istnieją w izolacji, ale raczej komunikują się i wpływają na siebie nawzajem.

Pierwszy system związany z oceną to układ dopaminergiczny, obejmujący brzuszny obszar nakrywowy i jądro półleżowe. Struktury te znajdują się w centrum i na dole mózgu, na wysokości oczu i aż do skroni. Ten system reaguje na nagrody i motywuje nas do powtarzania czegoś, co wydaje się "dobre".

Drugi system obejmuje obwody ciała migdałowatego. Są to dwa skupiska nerwów o wielkości migdałów, które znajdują się w każdym płatku skroniowym. Te głównie pośredniczące reakcje gniewu, strachu i agresji.

Inne struktury, takie jak wyspa, są również związane z emocjami. Insula (czyli jaskinia) to obszar mózgu schowany za fałdkiem płata czołowego i skroniowego po stronie mózgu. Przednia część pomaga w reakcji na odrazę.

Rozpoznanie emocji

Kiedy te struktury wiążą bodziec z określoną wartością emocjonalną, zaczyna się stereotypowa reakcja. Na przykład ciało migdałowate jest połączone z podwzgórzem i może stymulować przyspieszone tętno i podwyższone ciśnienie krwi, które są ważną częścią strachu lub gniewu. Wyspa jest połączona z nerwowymi drogami trzewnymi, które mogą wywoływać mdłości. Nasz organizm może wykryć te objawy i rozpoznać emocje.

Oprócz odnotowywania zmian w ciele, odbywają się centra emocji skierowane na obszary kory mózgowej, które pozwalają nam rozpoznać emocje. Na przykład, obwody nagrody skierowane są do kręgu przyśrodkowo-czołowo-czołowego, co pomaga nam określić przyszłe działania oparte na informacji emocjonalnej.

Regulacja emocji

Są chwile, w których emocja musi być uregulowana. Na przykład, nie powinniśmy śmiać się z pogrzebu, nawet jeśli ktoś ma na sobie śmieszną sukienkę. Gdy pojawi się emocja, możemy regulować ekspresję tej emocji. Możemy próbować stłumić emocje, nie pozwalając, aby nasza twarz lub ciało w naturalny sposób pokazywały, co czujemy. Na przykład, jeśli zobaczymy tygrysa, możemy nadal próbować zachowywać się odważnie. Możemy ponownie ocenić, co oznacza świadomie przeformułowanie kontekstu bodźca, który po raz pierwszy uczynił nas emocjonalnymi. Na przykład, możemy sobie przypomnieć, że jest to właściwie tylko zdjęcie tygrysa, a nie prawdziwe.

Kora orbitalno-czołowa aktywuje się w przypadku regulacji emocjonalnej, a uszkodzenie tego regionu może wywołać impulsywność i niezdolność do regulacji emocji początkowych. Najbardziej znanym przykładem jest Phineas Gage, brygadzista kolejowy, który poniósł wypadek, który wysłał duży żelazny pręt przez tę część mózg. Według doniesień swojego lekarza, był on bardziej emocjonalny i impulsywny wkrótce po wypadku. Inne badania wykazały, że pacjenci nie są w stanie ponownie ocenić wartości emocjonalnej, gdy zmieniają się warunki. Na przykład w eksperymencie, w którym tacy pacjenci zmieniają się z zadania związanego z hazardem, częściej wybierają duże nagrody w krótkim czasie, pomimo świadomości, że nie leży to w ich długoterminowych interesach.

Ogólnie rzecz biorąc, wiele osób zasugerowało, że prawa strona naszego mózgu jest bardziej zaangażowana w przetwarzanie emocji, takich jak strach, smutek i obrzydzenie. Sugeruje się, że lewa półkula jest bardziej związana ze szczęściem i może z gniewem. Są to prawdopodobnie uproszczenia, chociaż kilka badań wspierających podstawową koncepcję.

Wniosek

Emocje nie są generowane tylko z jednej części naszego mózgu, ale opierają się na kilku powiązanych ze sobą sieciach obejmujących jądro migdałowate, brzuszny obszar nakrywki, korę orbitalną i wiele innych, które wszystkie służą do oceny zewnętrznych bodźców, generują początkową reakcję emocjonalną, a następnie regulują tę odpowiedź. Jeśli potrzebne. Zakłócenia w tym systemie mogą prowadzić do braku emocji lub zbyt wiele, w zależności od charakteru i lokalizacji zakłócenia.

* Niektóre szczegóły zostały zmienione w celu ochrony poufności.