Patologizowanie normalnego, utalentowanego zachowania

Dowiedziałem się o tej koncepcji, gdy mój syn był młody, a nauczyciele powtarzali mi, że ma ADHD. Za pierwszym razem ktoś powiedział mi, że prawdopodobnie miał ADHD, gdy miał około sześciu lat i był w pierwszej klasie. Był czytelnikiem samoukiem i do czasu, gdy był w pierwszej klasie, był już płynnym czytelnikiem, czytającym książki przeznaczone dla dzieci w wieku ośmiu lat i starszych. Chciał rozpaczliwie czytać książki o nauce w szkole, tak jak robił to w domu, ale nauczyciel nie pozwalał na to. Nalegała, aby po raz pierwszy przeczytał wymagany materiał, a następnie zdał testy sprawdzające, zanim będzie mógł otworzyć inne książki. To było jak tortura dla niego, a on miał bardzo ciężki czas, siedząc bez ruchu przez czytania na królikach na podwórku, kiedy wiedział, że ma książki o czarnych dziurach czekające na niego w domu.

Później, kiedy mój syn miał osiem lat, kazałem mu go przetestować przez psychologa. Kiedy wróciłem, aby omówić z nim wyniki testu, odbyliśmy bardzo interesującą dyskusję na temat uzdolnionych dzieci i ADHD. Był pierwszym, który przedstawił mi pomysł, że zaczynamy patologizować normalne zachowanie w dzieciństwie. To było w 1998 roku. Przeszliśmy długą drogę od tego czasu, znajdując więcej sposobów patologizowania normalnych zachowań.

Co to jest patologia i co to znaczy patologizować zachowanie?

Patologia to badanie choroby. To także odchylenie od normy, coś "nienormalnego". Patologizacja zachowania określa całkowicie normalne zachowanie jako problem, zachowanie wymagające interwencji, leczenia lub narkotyków. Niestety, właśnie to czyni wiele osób w naszym społeczeństwie zachowaniem, które jest całkowicie normalne dla dzieci. Na przykład dla małych chłopców jest to normalne, gdy niespokojnie i wiernie są poproszeni o siedzenie w klasie. Dzisiaj każdy mały chłopiec, który wierci się w klasie, jest natychmiast podejrzewany o ADHD. Podczas gdy niektóre dzieci mają ADHD, nie każde dziecko, które wierci się lub nie siedzi spokojnie. W ten sam sposób uważa się, że każde nastrojowe dziecko cierpi na chorobę afektywną dwubiegunową. Ponownie, podczas gdy niektóre dzieci mają haveit, nie każde nastrojone dziecko ma to. Ten rodzaj patologii normalnego zachowania jest bardziej powszechny u uzdolnionych dzieci niż u nieukształtowanych dzieci.

Co to jest zachowanie normalnie obdarowane i jak jest patologizowane?

Trudno jest ogólnie zdefiniować normalne zachowanie; określenie normalnego utalentowanego zachowania może być jeszcze trudniejsze, ponieważ tak wiele zachowań utalentowanych dzieci może pasować do objawów jakiegoś zaburzenia lub innego.ADHD jest prawdopodobnie najczęstszym zaburzeniem, które normalnie obdarowane dzieci są źle zdiagnozowane. Utalentowane dziecko, które jest niekwestionowane w klasie, często będzie się zachowywać, a odgrywanie roli może być fizyczne. Dziecko może się wiercić i zamieszać. Wydaje się, że trudno mu się jest skupić i zwrócić uwagę. Może marzyć. Jednak gdy dziecko otrzyma odpowiednie wyzwanie, zachowania znikają, czasami z dnia na dzień. Niestety, szkoły mogą nie chcieć zapewnić wymagającej pracy, powołując się na powody takie jak "niedojrzałość" lub niezdolność do wykonania pracy już wykonanej.

Inne normalne, ale źle rozumiane zachowania utalentowanych dzieci wiążą się z emocjami. Dzieci obdarowane mogą być emocjonalnie intensywne, w kategoriach Dąbrowskiego, nadwrażliwe emocjonalnie lub nadpobudliwe. Oznacza to, że kiedy są smutni, są bardzo smutni, a kiedy są szczęśliwi, są bardzo szczęśliwi. To prowadzi ludzi do przekonania, że ​​takie dzieci są dwubiegunowe. Nie są. Są po prostu intensywne - głęboko je odczuwają.

Kolejną z nadpobudliwości wspólnych dla wielu utalentowanych dzieci jest nadwrażliwość zmysłowa. Dzieci z tą nadpobudliwością mogą być niepokojone przez głośne dźwięki lub szwy na skarpetkach lub teksturę niektórych pokarmów. Ponieważ mogą silnie reagować na tego rodzaju zmysłowy wkład, często są błędnie diagnozowani jako SPD (Sensorory Processing Disorder). Oświadczenie to zdaje się opisywać utalentowane dzieci zmysłową nadwrażliwością: "Jedna osoba z SPD może nadmiernie reagować na odczucia i znaleźć odzież, kontakt fizyczny, światło, dźwięk, jedzenie lub inne wrażenia sensoryczne, które są nie do zniesienia". Jeśli twoje dziecko ma tę nadpobudliwość, możesz zauważyć, że kładzie ręce na uszach w kinie, albo zdejmuje skarpetki, ponieważ nie znosi szwów, lub naciąga metki z tyłu koszul lub odmawia spożywać określone pokarmy ze względu na fakturę lub zapach.

Wiele uzdolnionych dzieci to także perfekcjoniści. Nie tylko chcą zrobić wszystko doskonale, ale mogą też oczekiwać, że inni będą doskonali. Mogą zatem poprawić nauczyciela, który popełnił błąd. Ich celem nie jest przeciwstawienie się nauczycielowi, ale poprawienie informacji. To nie powstrzymuje niektórych osób od twierdzenia, że ​​takie dziecko ma ODD - Opozycyjne Defiant Disorder. Lub perfekcjonizm uzdolnionego dziecka może sprawić, że będzie chciała wszystko w idealnej kolejności: wszystko zorganizowane według kształtu, koloru lub rozmiaru. Takie zachowanie może sprawić, że niektórzy ludzie uwierzą, że dziecko cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

Dlaczego diagnoza ma znaczenie?

Niektórzy ludzie powiedzieli mi, że diagnoza nie ma znaczenia, ponieważ wierzą, że dziecko dostanie leczenie za "problematyczne" zachowanie. W rzeczywistości niektórzy rodzice szukają tych diagnoz psychologicznych, ponieważ gdy dziecko je ma, kwalifikuje się do IEP (Indywidualny Plan Edukacyjny). Ponieważ program IEP musi być zaprojektowany tak, aby zaspokajać indywidualne potrzeby dziecka, oprócz prac związanych z diagnozą "niepełnosprawności" zostanie uwzględniona potrzeba bardziej wymagających prac.

Takie podejście ma wiele wad. Po pierwsze, leczenie jest często nieskuteczne. Przede wszystkim uzdolnione dzieci potrzebują specjalnych udogodnień zaprojektowanych specjalnie pod kątem ich umiejętności, tak jak każde specjalne dziecko. Wszelkie leczenie mające na celu przystosowanie się do stanu, jakiego dziecko nie ma, ignorując potrzeby w oparciu o jego uzdolnienia, nie może być skuteczne.

Inną wadą jest to, że niektóre diagnozy pochodzą z leczenia, które obejmuje leki. Dotyczy to ADHD, dla której często przepisywany jest Ritalin. Ritalin jest lekiem klasy 2, co oznacza, że ​​jest narkotykiem, podobnie jak kokaina. Nie jest to bez ryzyka, więc po co podawać dziecku ten lek, aby leczyć stan, którego nie ma?

Ostatnim błędem tego podejścia jest to, że mówi dziecku, że to, co jest całkowicie normalnym zachowaniem, nie jest normalne. To tak, jakby traktować dziecko za niebieskie oczy. Zamiast pomagać dziecku zrozumieć samego siebie, mówi dziecku, że coś jest z nim nie tak. Jeśli dziecko naprawdę ma jeden z tych warunków, to zdecydowanie chcemy, aby dostał pomoc. Bycie utalentowanym nie sprawia, że ​​dziecko jest odporne na jedną z tych niepełnosprawności, ale należy przeprowadzić ostrożną diagnozę. Jest to szczególnie ważne, ponieważ diagnoza będzie towarzyszyć dziecku w szkole i przez resztę życia. Po postawieniu diagnozy bardzo trudno jest się jej pozbyć. A to sprawia, że ​​trudno jest poradzić sobie z prawdziwymi problemami, jakie ma utalentowane dziecko, które są związane z jego uzdolnieniami. Wszyscy powinniśmy chcieć tego, co najlepsze dla każdego dziecka, i które obejmuje wszystkie uzdolnione dzieci.