Leczenie przewlekłej białaczki limfatycznej (CLL)

Jakie są najlepsze metody leczenia przewlekłej białaczki limfatycznej (CLL)?

Przegląd przewlekłej białaczki limfatycznej (CLL)

Jeśli znasz symptomy i czynniki ryzyka dla CLL, i przeszedłeś diagnozę i inscenizację CLL prawdopodobnie jesteś gotowy, by zrobić następny krok. W końcu słyszałeś o różnych metodach leczenia raka.

Niestety, w tym czasie nie ma terapii, która jest uważana za lekarstwo na przewlekłą białaczkę limfatyczną (CLL). Ale nawet bez wyleczenia niektórzy ludzie mogą żyć przez lata, a nawet dziesiątki lat z tą chorobą. W chwili obecnej leczenie jest ukierunkowane na zapewnienie pacjentom ulgi od ich objawów, z nadzieją na zapewnienie dobrej jakości życia i przedłużonej remisji.

Obserwuj i czekaj

Pacjenci, u których nie występują żadne objawy CLL, takie jak nocne poty, gorączka, utrata masy ciała, niedokrwistość (mała liczba czerwonych krwinek,) małopłytkowość (mała liczba płytek krwi) lub częste infekcje prawdopodobnie nie skorzystają z leczenia. Terapia na tym etapie choroby nie wydłuży twojego życia, ani nie spowolni rozwoju twojej białaczki. Dlatego zwykle stosuje się podejście "czuwaj i czekaj". W sytuacji oczekiwania i wyczekiwania, będziesz śledzony przez hematologa lub onkologa i będziesz musiał wykonywać badania krwi i być postrzegany przez twojego specjalistę co sześć do 12 miesięcy.

Pomiędzy wizytami musisz zwrócić uwagę na oznaki, że twój rak może się rozwijać. Możesz zauważyć:

• Obrzęk węzłów chłonnych
• Dyskomfort lub ból brzucha
• Objawy anemii, takie jak blada skóra i uczucie skrajnego zmęczenia
• Częste infekcje lub infekcja, która po prostu nie zniknie
• Problemy z krwawieniem lub łatwe siniaczenie

Wielu pacjentów może pozostać na warcie i czekać przez wiele lat, zanim będzie wymagało leczenia dla ich CLL. Może być bardzo trudno nauczyć się, że masz raka, a następnie "zaczekać, aż się pogorszy", zanim zaczniesz leczyć. Możesz mieć ochotę walczyć z tą białaczką i skończyć z nią!

Chociaż może być trudno być cierpliwym, bardzo ważne jest, aby zrozumieć, że zegarek i oczekiwanie są standardem, gdy CLL nie wykazuje żadnych objawów. Badania do tego momentu nie wykazały żadnych korzyści w początkowym rozpoczęciu leczenia.

Chemoterapia

Przez wiele lat doustna chemioterapia lekiem Leukeran (chlorambucil) była standardem leczenia CLL, gdy rak zaczął się rozwijać. Podczas gdy większość pacjentów dobrze radziła sobie z tą terapią, bardzo często nie zapewniała pełnej odpowiedzi (CR). Obecnie chlorambucil stosuje się tylko u pacjentów, którzy mają inne problemy zdrowotne, które uniemożliwiają im otrzymanie silniejszej, bardziej toksycznej chemioterapii.

Niedawno wykazano, że chemioterapia Fludara (fludarabiną) jest skuteczna w leczeniu nieleczonych, jak również nawrotowych CLL. W porównaniu z chlorambucilem ma on poprawioną przeżywalność na CR i czas przeżycia wolnego od progresji (PFS), ale nadal nie wykazał przewagi w przeżywalności całkowitej (OS), gdy stosuje się ją samodzielnie. Inny lek z tej samej rodziny, Nipent (pentostatyna,) również był stosowany jako część terapii CLL.

Prawdziwa poprawa w leczeniu CLL nastąpiła, gdy Cytoxan (cyklofosfamid) dodano w połączeniu z terapią fludarabiną. Stosując ten reżim ("FC" lub "Flu / Cy") odpowiedź na leczenie została zwiększona, o czym świadczą CR, PFS i OS. Podczas gdy łączenie tych dwóch leków razem powoduje pewien wzrost toksyczności, wydaje się, że nie powoduje to większej liczby ciężkich infekcji.

Przeciwciała monoklonalne

Wyniki leczenia CLL zostały dodatkowo poprawione przez dodanie leczenia przeciwciałem monoklonalnym. Przeciwciała monoklonalne to w zasadzie sztuczne przeciwciała atakujące raka. Podczas gdy układ odpornościowy rozpoznaje nienormalne białka na powierzchni bakterii lub wirusa, leki te "rozpoznają" nieprawidłowe markery na powierzchni komórek rakowych. Dodanie przeciwciała monoklonalnego Rituxan (rytuksymab) do reżimu (protokół "FCR") zapewniło osobom z CLL współczynnik odpowiedzi 90% i 96% oraz CR 50% ad 70%.

Inne przeciwciało monoklonalne, Campath (alemtuzumab) zostało zatwierdzone przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) do stosowania w leczeniu CLL. Jest ukierunkowany na inny "marker" antygenu powierzchni komórki niż rytuksymab i może być stosowany sam lub w połączeniu z chemioterapią.

Przeszczep komórek macierzystych

W przypadku innych typów nowotworów krwi przeprowadzono wiele badań w celu porównania wyników przeżycia chorych otrzymujących chemioterapię z przeszczepem komórek macierzystych. Ponieważ średni wiek nowo zdiagnozowanej pacjentki z CLL wynosi od 65 do 70 lat, zwykle jest za stary, aby można go było uznać za kandydata do przeszczepu, tego typu badań nie przeprowadzono na tej populacji.

Mimo to 40% pacjentów z CLL ma mniej niż 60 lat, a 12% jest w wieku poniżej 50 lat. Przeszczep komórek macierzystych może dać szansę na wyleczenie młodszym pacjentom z CLL o złym rokowaniu.

Allogeniczny przeszczep komórek macierzystych (przeszczep z wykorzystaniem komórek macierzystych dawcy) używa bardzo wysokich dawek chemioterapii do leczenia białaczki i oddania komórek macierzystych, aby ponownie zaludnić układ odpornościowy pacjenta. Zaletą alogenicznego przeszczepu komórek macierzystych jest to, że chociaż może być bardziej toksyczny, może powodować efekt "przeszczep przeciw białaczce". Oznacza to, że oddane komórki macierzyste rozpoznają komórki białaczkowe jako nienormalne i atakują je.

Chociaż techniki te ulegają radykalnej poprawie, nadal istnieją poważne komplikacje u 15 do 25% pacjentów, z których jednym jest choroba przeszczep przeciwko gospodarzowi, w której tkanka dawcy rozpoznaje komórki jako obce i rozpoczyna atak.

Ze względu na toksyczne efekty uboczne allogenicznego przeszczepu komórek macierzystych nie udowodniono, aby poprawiły one wyniki u pacjentów w podeszłym wieku.

Obecnie trwają badania mające na celu ustalenie roli nie-mieloablacyjnych lub "mini" przeszczepów w CLL. Nie-mieloablacyjne przeszczepy zależą w mniejszym stopniu od toksyczności chemioterapii, a bardziej od efektu "przeszczep przeciw białaczce" w leczeniu raka. Ten rodzaj terapii może zapewnić opcję leczenia starszych osób, które nie byłyby w stanie tolerować standardowego przeszczepu allogenicznego.

Autologiczne przeszczepy komórek macierzystych w leczeniu CLL wykazały słabe wyniki i wysoki wskaźnik nawrotu choroby, czasami nawet lata po transplantacji. O ile może mieć zmniejszoną toksyczność, autologiczny przeszczep nie jest bardziej skuteczny w leczeniu CLL niż w leczeniu niemieloablacyjnym. W rezultacie autologiczny przeszczep nie jest zwykle zalecany u pacjentów z CLL.

Radioterapia

U pacjentów z CLL stosowanie radioterapii ogranicza się do łagodzenia objawów. Może być stosowany do leczenia obszarów obrzęk węzłów chłonnych, które powodują dyskomfort lub zakłócać ruch lub funkcję pobliskich narządów.

Splenektomia

U pacjentów, u których występuje powiększona śledziona w wyniku nagromadzenia komórek CLL, splenektomia lub chirurgiczne usunięcie śledziony, może początkowo pomóc poprawić liczbę krwinek i złagodzić pewien dyskomfort. Podobnie jak w przypadku radioterapii, splenektomię stosuje się w celu kontrolowania objawów choroby i nie zapewnia ona lekarstwa na białaczkę.

Podsumowując

W tym czasie, podczas gdy leczenie CLL może być w stanie zapewnić pacjentom ulgę w objawach i kontrolę ich białaczki, nie może zapewnić wyleczenia, a przebieg choroby jest skrajnie zmienny u różnych osób. Jednak nasze rozumienie tego unikalnego typu białaczki stale się rozwija. Wykorzystanie na przykład przeszczepów komórek macierzystych dla osób z CLL radykalnie poprawiło się w okresie od 2006 r. Do 2016 r. Badania naukowe będą kontynuowane i potencjalnie zapewnią terapie z długoterminową kontrolą lub leczeniem CLL.