Biceps Tendon Tear at the Elbow Joint

Mięsień dwugłowy jest dużym mięśniem nad przedramieniem, które rozciąga się od łokcia do stawu barkowego. Mięśnie bicepsa są szczególnie ważne zarówno podczas zginania łokcia, jak i obracania przedramienia tak, aby dłoń była skierowana do góry. Ten ruch, zwany supinacją, może nie wydawać się szczególnie ważny, ale kiedy idzie się otworzyć klamkę lub przekręcając śrubokręt, znaczenie staje się oczywiste!

The Biceps Tendon

Mięsień bicepsa jest przyczepiony zarówno od góry, jak i od dołu do kości poprzez struktury zwane ścięgnami. Sam mięsień jest grubą, kurczliwą tkanką, która umożliwia ciału ciągnięcie siłą. Natomiast ścięgna są bardzo mocnymi, ale małymi i niepraktycznymi strukturami łączącymi mięsień z kością. Są ścięgna na górze mięśnia dwugłowego i na dole mięśnia dwugłowego. Ścięgna na górze mięśnia dwugłowego nazywane są ścięgnami proksymalnego bicepsa, a są dwa z nich. Ścięgna na spodzie mięśnia nazywane są dystalnym ścięgnem mięśnia dwugłowego, a jest tylko jeden z nich. Dystalne ścięgno mięśnia dwugłowego znajduje się na zagięciu łokcia i może być odczuwane i często widoczne, gdy ciągnie przedramię do ciężkiego przedmiotu. Łzy mogą występować zarówno w proksymalnym, jak i dystalnym ścięgnie mięśnia dwugłowego, a zabiegi mogą się znacznie różnić w zależności od tego, jakie szkody wystąpiły.

Distal Biceps Tendon Tears

Urazy dystalnego ścięgna mięśnia dwugłowego nie należą do rzadkości. Najczęściej występujące u mężczyzn w średnim wieku, urazy te często występują podczas podnoszenia ciężkich przedmiotów. Ponad 90 procent dalszego rozdarcia ścięgien bicepsa występuje u mężczyzn. Są one bardziej powszechne w dominującym ramieniu, a ponad 80 procent urazów występuje po stronie dominującej. Podczas gdy percepcja jest taka, że ​​te urazy często wiążą się z ćwiczeniami sportowymi lub bardzo wysokimi wymaganiami zawodowymi, rzeczywistość jest taka, że ​​najczęściej występują one nieoczekiwanie podczas pozornie normalnej czynności podnoszenia.

Mechanizm powstawania łez nazywany jest skurczem mimośrodowym. Oznacza to, że mięśnie bicepsa kurczyły się, na przykład próbując podnieść ciężki przedmiot, ale siła działająca na mięsień ciągnęła w przeciwnym kierunku.

Jak stwierdzono, biceps łez dystalnej ścięgna biceps występują niemal wyłącznie u mężczyzn. Podczas gdy w literaturze medycznej opisywano przypadki tych urazów u kobiet, zdecydowana większość występuje u mężczyzn. Ponadto ludzie, którzy palą wyroby tytoniowe, mają znacznie większe szanse na utrzymanie dystalnej ścięgna mięśnia dwugłowego. W rzeczywistości prawdopodobieństwo utrzymania łez jest ponad 7 razy większe niż w przypadku osób niepalących.

Oznaki rozdarty Biceps

Najczęściej opisywany przez ludzi, którzy rozdzierają ścięgno bicepsa na łokciu, słyszy głośny "pop", gdy podnoszą ciężki przedmiot. Typowe objawy rozdarty biceps to:

• Ból wokół zgięcia łokcia
• Obrzęk okolicy łokcia
• Siniak nad łokciem i przedramieniem
• Odkształcenie mięśnia dwugłowego

Wykwalifikowany egzaminator jest w stanie wyczuć ścięgno bicepsa i powinien być w stanie określić, czy podczas badania występuje pęknięcie ścięgna. W rzeczywistości istnieje test zwany "testem na haczyk", w którym egzaminator próbuje zahaczyć palcem wskazującym ścięgno mięśnia dwugłowego, gdy mięsień jest skurczony. Jeśli ścięgno zostanie zerwane, nie będzie w stanie zaczepić palca o ścięgno. Ten test został określony jako wyjątkowo dokładny w wykrywaniu rozdartego ścięgna mięśnia dwugłowego.

Podczas gdy badania obrazowe mogą nie być konieczne w każdej sytuacji, są często stosowane w celu wykluczenia innych potencjalnych przyczyn bólu łokcia i potwierdzenia podejrzenia. Badanie rentgenowskie jest pomocnym testem, aby upewnić się, że nie ma śladów złamania wokół stawu łokciowego i że kości są ustawione w linii normalnie. Łza ścięgna bicepsa nie pojawi się w teście rentgenowskim, ale może być użyta do wykluczenia innych potencjalnych przyczyn dyskomfortu.

MRI jest testem zwykle używanym do identyfikacji rozdartego ścięgna mięśnia dwugłowego. Jeśli pojawi się pytanie o diagnozę, MRI może być pomocne. Ponadto, MRI mogą być pomocne w identyfikacji innych uszkodzeń tkanek miękkich. Niektórzy dostawcy ortopedów stają się coraz bardziej wykwalifikowani dzięki zastosowaniu ultradźwięków w celu szybkiego potwierdzenia tego typu diagnozy. Twój ortopeda może zdecydować się na wykonanie USG w celu potwierdzenia podejrzenia.

Najczęściej urazami dalszego ścięgna mięśnia dwugłowego są pełne łzy.Zazwyczaj ścięgno odrywa się bezpośrednio od kości w przedramieniu. Szarpanie dalej w górę ścięgna jest niezbyt częste, ale może wystąpić w przypadku bezpośredniego uszkodzenia ścięgna, na przykład za pomocą ostrza noża. Częściowe uszkodzenie przywiązania ścięgna bicepsa może również wystąpić. W takich sytuacjach ścięgno będzie czuć się nienaruszone, ale ból może nie zostać rozwiązany za pomocą prostych zabiegów. U osób z częściowymi łzami, jeśli proste kroki leczenia nie złagodzą objawów dyskomfortu, operację można uznać za całkowicie odłączającą ścięgno, a następnie solidnie naprawiając go z powrotem do kości.

Opcje leczenia niechirurgicznego

Leczenie niechirurgiczne jest opcją do leczenia dystalnego zerwania ścięgna mięśnia dwugłowego. Podczas gdy wiele osób, w tym chirurdzy, ma przekonanie, że wszystkie pęknięcia ścięgien bicepsa wymagają leczenia chirurgicznego, w rzeczywistości niektórzy ludzie radzą sobie bardzo dobrze z leczeniem nieleczniczym. Dotyczy to szczególnie pacjentów o niższych wymaganiach, na przykład osób starszych. Ponadto, gdy uraz nie występuje na ramieniu niedominującym, ludzie lepiej tolerują przewlekłe ścięgno bicepsa.

Przeprowadzono szeroko zakrojone badania nad deficytami doświadczanymi przez ludzi z przewlekłym ścięgnem bicepsa. Zwykle występują trzy deficyty funkcjonalne:

1. Zmniejszona siła zginania: Siła łokcia na zginanie zmniejszy się o około jedną trzecią z chronicznie rozdartym ścięgnem mięśnia dwugłowego.
2. Zmniejszona siła supinacji: Siła przedramienia, która zamieni się w położenie dłoni do góry, takie jak otwarcie klamki lub przekręcenie śrubokręta, zmniejszy się o około połowę.
3. Zmniejszona wytrzymałość: Wytrzymałość kończyny zmniejsza się ogólnie, sprawiając, że powtarzalne czynności są nieco trudniejsze.

Oprócz tych zmian, osoby z przewlekłym dystalnym ścięgnem mięśnia dwugłowego zazwyczaj zauważają nieprawidłowy kształt mięśnia dwugłowego. U niektórych osób może to prowadzić do skurczów lub skurczów mięśni, chociaż objawy te zwykle zanikają z czasem.

Opcje chirurgiczne

Dla większości osób, które podtrzymują dystalne urazy ścięgien bicepsa, operacja zostanie omówiona jako opcja leczenia. Istnieje szereg zabiegów chirurgicznych i technik, które można zastosować do naprawy dystalnego ścięgna mięśnia dwugłowego. Zwykła odmiana techniki chirurgicznej polega na wykonaniu operacji chirurgicznej poprzez pojedyncze nacięcie lub technikę dwóch nacięć. Różni chirurdzy mają różne preferencje dotyczące najlepszego sposobu naprawy uszkodzenia ścięgna bicepsa.

Ponadto niektórzy chirurdzy badają możliwości wykonania zabiegu chirurgicznego za pomocą podejścia endoskopowego, chociaż jest to znacznie mniej powszechne. Istnieje wiele badań w celu ustalenia, która z tych technik jest najlepsza, a każda technika będzie miała swoje zalety i wady, a żadna przejrzysta technika nie jest "najlepsza".

Istnieje również wiele różnych sposobów mocowania uszkodzonego ścięgna do kości. Ścięgno prawie zawsze zrywa się bezpośrednio z kości. Różne rodzaje kotew i urządzeń mogą być używane do mocowania rozdartego ścięgna do kości, lub można je naprawiać w małych otworach w kości. Każdy chirurg ma preferowaną technikę w celu naprawy uszkodzonego ścięgna. Moja najlepsza rada to omówienie tych opcji z chirurgiem, ale poproś ich o wykonanie najbardziej wygodnej techniki.

Rehabilitacja i komplikacje

Protokoły rehabilitacji po leczeniu chirurgicznym różnią się znacznie między poszczególnymi chirurgami. Ogólnie rzecz biorąc, większość chirurgów zaleci unieruchomienie w szynie po zabiegu przez kilka tygodni, aby nadążyć za obrzękiem i stanem zapalnym. Rozpocznie się delikatny zakres ruchów, ale należy unikać wzmacniania przez pierwsze 6-8 tygodni. Powrót do aktywności pełnych sił jest zazwyczaj niedozwolony do minimum 3 miesięcy, a czasem dłużej.

Powikłania leczenia chirurgicznego są rzadkie, ale mogą wystąpić. Najczęstszym powikłaniem jest podrażnienie lub uszkodzenie nerwów czuciowych przedramienia. Nerw ten, zwany bocznym nerwem tarczy przedniej, zapewnia odczucie z przodu przedramienia. Gdy nerw ten zostanie uszkodzony podczas operacji, może wystąpić drętwienie lub mrowienie na przedramieniu. Bardziej znaczące uszkodzenia nerwów są możliwe, ale bardzo rzadkie.

Innym powikłaniem, charakterystycznym dla dystalnej operacji ścięgna mięśnia dwugłowego, jest rozwój czegoś, co nazywa się heterotopowym tworzeniem kości. Oznacza to, że kość może rozwijać się w tkankach miękkich między kościami przedramienia. To niezwykłe powikłanie może ograniczyć mobilność przedramienia. Zakażenie zawsze stanowi potencjalne powikłanie leczenia chirurgicznego. Zazwyczaj infekcjom można zapobiegać za pomocą kroków podjętych w czasie zabiegu chirurgicznego i odpowiedniej opieki nad nacięciem chirurgicznym w okresie pooperacyjnym.

Chirurgię najlepiej wykonywać w ciągu kilku tygodni po początkowym urazie, który spowodował rozdarcie ścięgna mięśnia dwugłowego. Przewlekłe urazy ścięgien bicepsów, które są nierozpoznane lub nieleczone od miesięcy, mogą być trudniejsze do naprawienia chirurgicznie. W niektórych sytuacjach te chroniczne łzy mogą wymagać zastosowania przeszczepu ścięgna w celu przywrócenia normalnej długości ścięgna mięśnia dwugłowego. Po początkowym urazie ścięgno bicepsa zostaje odciągnięte od normalnego zajęcia. Z biegiem czasu ścięgno i mięśnie tracą swoją elastyczność i blizną, co sprawia, że ​​trudniej jest wydłużyć normalną długość. Jeśli długość jest niewystarczająca, aby umożliwić przywiązanie, może być konieczne przeszczepienie ścięgna w celu wypełnienia luki. Może to wydłużyć czas potrzebny na rehabilitację i ograniczyć przywracanie oczekiwanej funkcji.

Słowo od DipHealth

Dystalne uszkodzenia ścięgien bicepsa są potencjalnym źródłem znacznego bólu i osłabienia kończyny górnej. O ile rozpoznanie tych urazów jest zwykle jasne, decyzja o leczeniu może być trudna dla niektórych osób. Chirurgia wydaje się być bezpiecznym i skutecznym sposobem na odzyskanie funkcji, ale istnieje ryzyko operacji. Decydowanie o najlepszym leczeniu zależy od wielu czynników, w tym od czasu urazu, dominującej i niedominującej kończyny oraz oczekiwań dotyczących użycia kończyny. Rozmowa z lekarzem może pomóc w podjęciu najlepszej decyzji w danej sytuacji.