RAEB jest oporną anemią z nadmiernymi wybuchami

Niedokrwistość oporna na nadmiar blastów lub RAEB odnosi się do zaburzenia komórek krwiotwórczych. RAEB jest jednym z siedmiu rodzajów takich zaburzeń lub zespołów mielodysplastycznych (MDS), uznanych przez klasyfikację Światowej Organizacji Zdrowia (WHO), która rozróżnia dwie kategorie RAEB: RAEB-1 i RAEB-2.

Obie formy generalnie mają trudne rokowania: opublikowane średnie czasy przeżycia (obecnie datowane) wahają się od 9-16 miesięcy. RAEB jest również związane ze zwiększonym ryzykiem progresji do ostrej białaczki szpikowej - raka komórek krwiotwórczych szpiku kostnego.

Zrozumienie RAEB, typ MDS

Zespół mielodysplastyczny, czyli MDS, odnosi się do rodziny rzadkich chorób krwi, w których szpik kostny nie wytwarza wystarczającej ilości zdrowych czerwonych krwinek, białych krwinek lub płytek krwi. RAEB jest stosunkowo powszechnym typem MDS i niestety jest to forma MDS o większym ryzyku.

Podobnie jak inne formy MDS, RAEB zwykle dotyczy osób w wieku powyżej 50 lat, ale może również występować u osób młodszych, a jego przyczyna jest obecnie nieznana.

Kiedy dana osoba ma postać MDS, taką jak RAEB, szpik kostny może wytwarzać wiele słabo rozwiniętych lub niedojrzałych komórek, które często mają dziwne kształty, rozmiary lub wygląd, w porównaniu do zdrowych. Te wczesne, nieletnie wersje komórek krwi nazywane są komórkami blastycznymi - termin ten jest często używany w dyskusji na temat białaczki. Rzeczywiście, dzisiaj wielu naukowców postrzega MDS jako formę krwi i raka szpiku kostnego.

Do tych zaburzeń stosowano różne systemy klasyfikacji. System klasyfikacji WHO próbuje uporządkować typy MDS, zwracając uwagę na rokowanie dla danego zaburzenia. WHO obecnie rozpoznaje 7 typów MDS, a łącznie RAEB-1 i RAEB-2 stanowią około 35-40 procent wszystkich przypadków MDS.

• Oporna cytopenia z dysplazją unilineage (RCUD)
• Niedokrwistość oporna z pierścieniem sideroblastów (RARS)
• Oporna cytopenia z dysplazją wieloliniową (RCMD)
• Niedokrwistość oporna z nadmiarem blaszek-1 (RAEB-1)
• Niedokrwistość oporna z nadmiarem blaszek-2 (RAEB-2)
• Zespół mielodysplastyczny, niesklasyfikowany (MDS-U)
• Zespół mielodysplastyczny związany z izolowanym del (5q)

Powyższe nazwy często odnoszą się do sposobu, w jaki pojawiają się krew i komórki szpiku kostnego, gdy są badane pod mikroskopem. Nazwisko na powyższej liście jest jednak określone przez pewną mutację lub zmianę chromosomu w materiale genetycznym krwiotwórczych komórek szpiku kostnego.

W przypadku RAEB (oba typy) nazwa składa się z dwóch części: niedokrwistości opornej; i nadmiar blastów. Niedokrwistość to na ogół brak wystarczającej ilości zdrowych krwinek czerwonych. Niedokrwistość oporna oznacza, że ​​niedokrwistość nie jest spowodowana żadną znaną powszechną przyczyną niedokrwistości i że anemia zwykle jest korygowana jedynie poprzez transfuzję krwi. Kiedy osoba cierpi na niedokrwistość oporną, a testy wykazują większą liczbę niedojrzałych komórek blastycznych niż w normie, jest to niedokrwistość oporna z nadmiarem blastów.

Możliwe jest, że osoba z RAEB ma niską liczbę w innych komórkach utworzonych przez szpik kostny. Ludzie z RAEB mogą mieć oporną na niedokrwistość niedokrwistość (niskie czerwone krwinki), oporną neutropenię (niskie neutrofile), oporną małopłytkowość (niskie płytki krwi) lub kombinację tych trzech.

RAEB jest formą MDS wysokiego ryzyka

Dla pacjentów z rozpoznaniem MDS ważne jest określenie poziomu ryzyka. Niektóre formy MDS są niskiego ryzyka, inne pośredniego ryzyka, a inne wysokiego ryzyka. Zarówno RAEB, jak i RCMD są uważane za formy MDS wysokiego ryzyka. Jednak nie wszyscy pacjenci z RAEB mają takie samo rokowanie. W grę wchodzą inne czynniki, takie jak wiek, ogólny stan zdrowia, cechy choroby i genetyka zaangażowanych komórek tworzących kość.

Diagnoza

W przypadku podejrzenia MDS należy wykonać biopsję szpiku kostnego i aspirować. Obejmuje to pobranie próbek szpiku kostnego i przesłanie ich do laboratorium w celu analizy i interpretacji.

Diagnozę przeprowadza się na podstawie tego, w jaki sposób komórki pojawiają się pod mikroskopem, w jaki sposób zostają wybarwione różnymi zestawami barwników i markerów, które wymagają użycia przeciwciał jako znaczników, a w przypadku bardziej zaawansowanych podtypów MDS - czegoś, co nazywa się cytometrią przepływową.. Cytometria przepływowa jest techniką pozwalającą na identyfikację i sortowanie komórek o szczególnych cechach z większej populacji komórek w danej próbce.

Rodzaje

Obie formy (1 i 2) RAEB są związane z ryzykiem przejścia do ostrej białaczki szpikowej (AML). Dodatkowo, pacjent z MDS wysokiego ryzyka, taki jak RAEB, może ulegać niewydolności szpiku kostnego, bez progresji do AML, a zatem stan często sam zagraża życiu, bez postępu w białaczce.

Terminologia związana z RAEB

Klasyfikacja RAEB zależy od zrozumienia kilku terminów:

• Liczba wysięku szpiku kostnego : Otrzymuje się próbkę szpiku kostnego i mierzy się liczbę nieprawidłowych, niedojrzałych komórek blastycznych.
• Liczba podmuchów krwi obwodowej: Próbka krwi z żyły jest pobierana za pomocą igły, a liczba nienormalnych, niedojrzałych komórek blastycznych jest mierzona.
• Wędki Auer : To jest coś, czego lekarze będą szukać, kiedy zobaczą twoje podmuchy pod mikroskopem. Mimo, że są one nazywane "wędkami Auer", w rzeczywistości mają wiele różnych kształtów i rozmiarów. Są mniejsze niż jądro i znajdują się wewnątrz cytoplazmy. Często mają kształt igieł ze spiczastymi końcami, ale mogą być w kształcie przecinka, w kształcie rombu lub długie i bardziej prostokątne.

Na podstawie obecności lub braku powyższych ustaleń, osoba jest zdeterminowana, aby posiadać RAEB-1 lub RAEB-2 w następujący sposób:

Pacjenci są diagnozowani RAEB-1, jeśli miały one (1) liczbę blasterów szpiku kostnego od 5 do 9 procent z co najmniej 500 komórek zliczonych lub (2) liczbę obwodowych blastów od 2 do 4 procent z co najmniej 200 komórek zliczanych i (3) nieobecne pręty Auer. Obecność kryterium 1 lub 2 plus 3 klasyfikuje przypadek MDS jako RAEB-1.

Szanse na przekształcenie się RAEB-1 w ostrą białaczkę szpikową szacuje się na około 25 procent.

Pacjenci są diagnozowani RAEB-2, jeśli miały one (1) liczbę blasterów szpiku kostnego od 10 do 19 procent co najmniej 500 komórek zliczonych lub (2) liczbę obwodowych blaszek od 5 do 19 procent co najmniej 200 komórek zliczonych lub (3) wykrywalne pręty Auer. Obecność któregokolwiek z kryteriów 1, 2 lub 3 klasyfikuje przypadek MDS jako RAEB-2.

Szacuje się, że szanse na przekształcenie się RAEB-2 w ostrą białaczkę szpikową mogą sięgać nawet 33-50%.

Co to jest RAEB-T?

Możesz napotkać zwrot "niedokrwistość oporna z nadmiarem wybuchów transformacji" lub RAEB-T. Termin ten został porzucony w obecnej klasyfikacji WHO zespołów mielodysplastycznych.

Większość pacjentów, którzy wcześniej należeli do tej kategorii, została teraz sklasyfikowana jako posiadająca ostrą białaczkę szpikową. W innym systemie klasyfikacji, francusko-amerykańsko-brytyjski (klasyfikacja FAB), pacjenci zostali przydzieleni do kategorii RAEB-T, jeśli mieli (1) liczbę blastów ze szpiku kostnego od 20 do 30 procent, (2) obwodowa liczba blastów co najmniej 5 procent, lub (3), wykrywalne pręty Auer, niezależnie od liczby zarazków.

Nadal istnieją pewne kontrowersje dotyczące wartości kategoryzacji RAEB-T jak w systemie FAB, niezależnie od "AML-20-30", jak w systemie WHO. Kilka dużych badań klinicznych w ostatnich latach używało terminu RAEB-T, pomimo zmian w systemie klasyfikacji WHO.Najważniejsze dla pacjentów i pracowników służby zdrowia wydaje się być to, że może być ważne, aby wiedzieć, że istnieje nakładająca się terminologia, aby nie przegapić okazji, aby zapisać się na badanie kliniczne.

Jak traktuje się RAEB?

Leczenie RAEB różni się w zależności od różnych scenariuszy. Wiek i ogólny stan zdrowia danej osoby mogą uwzględniać takie decyzje dotyczące leczenia. Pacjenci z RAEB powinni otrzymywać aktualizacje dotyczące ich szczepień, a palacze z RAEB są zachęcani do rzucenia palenia. Objawy, że RAEB może postępować, obejmują częste infekcje, nieprawidłowe krwawienie, siniaki i konieczność częstszych transfuzji krwi.

Nie wszyscy pacjenci z MDS wymagają natychmiastowego leczenia, ale pacjenci z objawową małą liczbą zliczeń (niedokrwistość, małopłytkowość, neutropenia z nawracającymi infekcjami), i to obejmuje większość pacjentów z MDS o wysokim lub bardzo wysokim ryzyku (w tym RAEB-2, który reprezentuje najwyższy poziom stopień MDS o najgorszym rokowaniu).

Praktyczne Wytyczne National Comprehensive Cancer Network (NCCN) obejmują ogólny stan zdrowia i wydajność jednostki, Międzynarodowy System Oceny Prognostycznej (IPSS) i zmienione kategorie ryzyka MDS IPSS (IPSS-R) oraz inne cechy choroby, które pomagają w podejmowaniu decyzji dotyczących zarządzania. Jednak nie ma uniwersalnego podejścia do leczenia osób z RAEB.

Zasadniczo istnieją trzy kategorie leczenia: opieka wspomagająca, terapia o niskiej intensywności i terapia o wysokiej intensywności. Te zabiegi wyjaśniono poniżej:

• Leczenie podtrzymujące obejmuje antybiotyki do infekcji oraz transfuzję krwinek czerwonych i płytek w celu uzyskania objawowych niskich zliczeń.
• Terapie o niskiej intensywności obejmują czynniki wzrostu komórek krwi, inne czynniki, takie jak azacytydyna i decytabina, terapia immunosupresyjna i chemioterapia o niskiej intensywności. Zabiegi te mogą być dostarczane ambulatoryjnie i mogą poprawić objawy i jakość życia, ale nie leczą stanu.
• Terapie o wysokiej intensywności obejmują intensywny kombinowany chemo i allogeniczny przeszczep szpiku kostnego. Terapie te wymagają hospitalizacji i narażają na ryzyko skutków ubocznych, które mogą zagrażać życiu, ale mogą również poprawić liczbę krwinek szybciej niż w przypadku mniej intensywnej terapii i mogą zmienić sposób, w jaki normalnie przebiegałby taki stan. Tylko niektóre osoby są kandydatami na intensywne terapie.

Badania kliniczne są również opcją dla niektórych pacjentów. Nie tak dawno temu, w rzeczywistości, było badanie kliniczne pokazujące korzyści z decytabiną, w porównaniu z najlepszą opieką wspomagającą, u starszych pacjentów z niedokrwistością z nadmiernymi wybuchami transformacji (RAEBt).

Słowo od DipHealth

Jeśli zdiagnozowano u Ciebie RAEB-1, RAEB-2 lub masz inny typ MDS, który zostałby uznany za ryzykowny, porozmawiaj ze swoim zespołem opieki zdrowotnej o dostępnych opcjach.

W przypadku pacjentów z MDS o podwyższonym ryzyku, azacytydyna (5-AZA, Vidaza) i decytabina (Dacogen) to dwa leki zatwierdzone przez FDA dla MDS, które może rozważyć zespół odpowiedzialny za opiekę nad pacjentem. Leki te są tak zwanymi środkami hipomethylating.

Kilka grup konsensusowych wskazało, że w przypadku MDS o wyższym ryzyku należy natychmiast rozpocząć allogeniczny HSCT (przeszczep szpiku kostnego) lub terapię środkami hypomethylating. Allogeniczny HSCT (przeszczep szpiku kostnego od dawcy) to jedyne potencjalnie lecznicze podejście do MDS, ale, niestety, jest to realistyczna opcja dla zdecydowanie zbyt małej liczby pacjentów, ze względu na starszą grupę wiekową dotkniętą MDS, ze współwystępującymi przewlekłymi schorzeniami warunki i inne czynniki specyficzne dla pacjenta.