Odmowa opieki w nagłym wypadku

Podobnie jak w przypadku wszystkich rzeczy, które żyją na przecięciu zawodów prawniczych i medycznych, zgoda może być nieco trudniejsza w praktyce, niż wydaje się w podręcznikach. W koncepcji, pacjenci udzielają zgody (proces aktywny), aby uzyskać pomoc od lekarza lub ratownika medycznego. W rzeczywistości pracownicy służby zdrowia w nagłych wypadkach rzadko proszą o bezpośrednie pozwolenie. Zgoda w sferze ratunkowej jest bardziej pasywnym procesem, co oznacza, że ​​opiekunowie w nagłych wypadkach zaczynają robić to, co musi być zrobione, a pacjent na to pozwala.

Chyba że nie. Tylko dlatego, że dana osoba ma ambulans lub wchodzi na pogotowie, nie oznacza, że ​​musi być leczona przez pracownika służby zdrowia. Nawet jeśli opiekunowie zaczną leczyć pacjenta, może on wycofać swoją zgodę na leczenie w dowolnym momencie procesu … zazwyczaj.

Zgoda nie jest aktywna

Każdy podręcznik klasy podstawowej w dziedzinie medycyny zawiera rozdział dotyczący zgody. Wszyscy sugerują, że bez zgody opiekun nie może dotknąć pacjenta. Przykłady mogą czasami przeszkadzać początkującym uzdrowicielom. Wbić igłę w kogoś, kto nie mówi, że jest w porządku? To bateria. Położyć kogoś w ambulansie i odjechać z nim, zanim otrzymasz ich błogosławieństwo? Porwanie.

Aby przeczytać podręcznik lekarski, brzmi to tak, jakby miało dojść do strasznego rozrachunku, jeśli osoba świadcząca opiekę zdrowotną nie ma odpowiedniego pozwolenia na rozpoczęcie leczenia pacjenta. Teoretycznie to prawda, ale w praktyce nie wymagamy zbyt wiele.

Wyobraźcie sobie: wezwanie pogotowia dla kobiety w centrum handlowym narzekającej na ból w klatce piersiowej. Przyjeżdża karetka i ratownicy wychodzą. Jeden sanitariusz ustawia monitor pracy serca u stóp pacjenta i zaczyna zadawać jej pytania w stylu "Co boli dzisiaj?" i "Czy masz problemy z oddychaniem?" Drugi ratownik pomaga pacjentowi zdjąć kurtkę, aby założyć mankiet do pomiaru ciśnienia krwi. W końcu czyjaś ręka idzie pod bluzkę, by przywiązać przewody monitora serca do jej nagiej piersi. Zwykle najbliższe pozwolenie brzmi: "Przewiążę cię tymi drutami, ok?"

Jeśli pacjent nie protestuje, leczenie trwa.

Pasywna (domniemana) zgoda

Nie ma powodu, aby sanitariuszki i pielęgniarki ratunkowe nie mogły prosić o zgodę na każdą rzecz, którą wykonujemy na pacjenta, chyba że pacjent jest nieprzytomny lub nie mówi tym samym językiem, ale to się nazywa domniemana zgoda i ma inny zestaw zasad. Nie, opiekunowie z pewnością mogliby uzyskać zgodę na każdy etap procesu. Nie robimy tego, ponieważ to nie działa w społeczeństwie.

Komunikacja nie jest wyłącznie mówiona. Komunikujemy się jeszcze bardziej niewerbalnie. Jeśli EMT ściąga mankiet do pomiaru ciśnienia z torby do skakania, a pacjent podnosi rękę, aby umożliwić jej zastosowanie, oznacza to, że wyraził on na to zgodę niewerbalnie. Wszyscy rozumiemy, co się dzieje i kontynuujemy za obopólną zgodą.

Jeśli pacjent nie chce leczenia, a zgoda jest wykonywana biernie, w jaki sposób zostaje to przekazane usługodawcy? Nazywa się to odmową opieki.

Bądź rozsądny

Jest jeszcze jeden powód, dla którego zgoda jest pasywna, podczas gdy odmawia podjęcia działań. W nagłym przypadku zakłada się, że pożądana jest opieka. To cała przesłanka kryjąca się za domniemaną zgodą: jeśli pacjent był w stanie się komunikować, zdecydowanie prosiła o pomoc. Powinien tylko zacząć, kiedy komunikacja jest niemożliwa, ale jest to pozycja domyślna, którą wszyscy przyjmujemy. Oczywiście potrzebujesz pełnego leczenia, jeśli wezwałeś pogotowie, prawda?

Nazywa się to rozsądnym standardem osoby. Rozsądna osoba chciałaby leczenia, gdyby znacząco poprawiła lub uratowała życie tej osoby. Jest to norma prawna i opiera się na tym, co jury uzna za rozsądną osobę. W rzeczywistości nie ma żadnej rozsądnej osoby, która mogłaby posłużyć za wskazówkę, jak należy postępować. Niestety, rozsądny standard osoby powoduje, że wszyscy jesteśmy w marynacie, ponieważ zakłada ona linię bazową i jest to poziom podstawowy, którego nie możemy zmierzyć.

Aktywna odmowa

Jeśli dana osoba nie chce być traktowana, musi powiedzieć "nie". Problem polega na tym, że przyjmujemy pozycję domyślną, czyli taką, w której zakładamy, że wszyscy chcą być zbawieni. Gdy pacjent decyduje się nie być leczonym, wymaga starannego rozważenia motywów. To jest pytanie: dlaczego nie? A to otwiera serię powiązanych pytań. Dlaczego pacjent nie chce być leczony? Czy pacjent rozumie ryzyko nie-leczenia? Czy pacjent jest kompetentny do podejmowania decyzji medycznych? Czy pacjent ma zdolność podejmowania decyzji medycznych?

Pojemność lub kompetencja

Kompetencja jest prawnym rozróżnieniem. Każda osoba dorosła, która nie jest prawnie wykluczona z podejmowania samodzielnych życiowych decyzji, jest uważana za osobę kompetentną. Osoby, które ukończyły 18 lat w Stanach Zjednoczonych i nie są uznane za nieetyczne przez sąd lub jako część określonego prawa, są uznawane za kompetentne. Oznacza to, że podejmujesz własne decyzje medyczne.

Pojemność odnosi się do umiejętności podejmowania decyzji medycznych w danym momencie. Zdolność produkcyjna jest nadal pewnym argumentem prawnym, ale ma na celu pomóc opiekunom ocenić rzeczywistą zdolność pacjenta do zrozumienia i podejmowania racjonalnych decyzji.

Zgodnie z artykułem dotyczącym rozumienia zdolności pracowników służby zdrowia, istnieją trzy etapy podejmowania decyzji, że pacjenci potrzebują zdolności do wykonania:

1. Aby wziąć i zachować informacje
2. Aby w to uwierzyć
3. Aby zważyć te informacje, równoważąc ryzyko i potrzeby

Powikłanie przedstawionych informacji stanowi ogromną różnicę w etapach 1 i 3. Niektórzy pacjenci po prostu nie mają możliwości przetwarzania zindywidualizowanych informacji medycznych na skróconej osi czasu w nagłym przypadku. Poświęcenie czasu niezbędnego do właściwego zrozumienia i przetworzenia informacji może zająć więcej czasu niż pacjent.

Niekompetencja

Rodzaj rzeczy, które sprawiają, że pacjent jest niekompetentny, byłby decyzją sądu, zazwyczaj dlatego, że zdolność danej osoby do podejmowania decyzji została zakwestionowana prawnie, lub psychiatryczny - zwykle na 72 godziny - w którym pacjenci są niebezpieczni dla siebie lub innych, lub którzy są poważnie niepełnosprawni, mogą zostać umieszczeni w areszcie ochronnym dla własnego dobra. Zabezpieczenie psychiatryczne może być funkcją pracownika medycznego lub psychicznego, ale podstawa jest czysto legalna.

Większość pacjentów, którzy odmawiają opieki, nie znajduje się w blokadach. Są to pacjenci, których ratownicy i lekarze ratunkowi widzą codziennie w szerokim spektrum potrzeb. Niektóre z nich są stosunkowo niewielkimi przypadkami. Zderzenia samochodów o niskiej prędkości są dobrym przykładem rodzaju pacjenta, który prawdopodobnie nie potrzebuje pomocy. Gdy pacjent w tej sytuacji, nawet z łagodnym widocznym urazem, chce odmówić opieki, wskaźnik podejrzenia nie jest zbyt wysoki. Ilość potrzebna pacjentowi do pełnego zrozumienia sytuacji jest niska, ponieważ ryzyko jest niskie. Pacjent z bardzo małym obrażeniem, który nie chce leczenia, prawdopodobnie nie będzie miał wyniku negatywnego.

Jest to pacjent o naprawdę znaczącym potencjał choroba lub uraz, który jest trudny. W takich sytuacjach najważniejsza jest zdolność pacjenta do pełnego zrozumienia sytuacji i podjęcia świadomej decyzji. Wielkość mocy naprawdę musi odpowiadać ryzyku związanemu z nieprawidłową decyzją. W przypadku pacjenta z bólem w klatce piersiowej, na przykład, możliwość śmierci z powodu nagłego zatrzymania krążenia może nie odpowiadać dyskomfortowi odczuwanemu przez pacjenta. Może być skłonny odmówić, ponieważ po prostu nie ma poczucia, że ​​jest chory.