Jak diagnozowana jest hipotermia

Hipotermia jest zarówno stanem chorobowym, jak i opisem nieprawidłowego sygnału życiowego (niskiej temperatury ciała). Teoretycznie diagnozowanie hipotermii powinno być dość proste: przyjąć temperaturę i jeśli jest ona poniżej określonego progu, pacjent ma hipotermię.

W rzeczywistości nie wszystkie termometry są takie same, a pobieranie temperatury w różnych częściach ciała będzie dawało różne wartości.

Dlaczego diagnoza jest ważna

Większość ludzi nie myśli o łagodnej hipotermii jako o stanie medycznym, który wymaga diagnozy. Zazwyczaj uważamy to za po prostu zbyt zimne, w tym przypadku podejmujemy kroki, aby uniknąć dyskomfortu z tym związanego - wchodzimy do środka i podkręcamy ciepło, lub zakładamy sweter i dostajemy gorącą filiżankę kakao.

Coraz ważniejsze staje się zdiagnozowanie hipotermii, gdy istnieje presja, aby pozostać w zimnym środowisku - na przykład ktoś, kto pracuje na zewnątrz lub jest ranny, nie może uciec przed zimnem.

Jednak zdolność do wyraźnego rozpoznawania hipotermii oznacza, że ​​mechanizmy organizmu, aby się rozgrzać, nie są wystarczające. Diagnoza daje pacjentowi możliwość leczenia hipotermii przed jej pogorszeniem.

Gradacja

Temperatura ciała będzie decydować o nasileniu hipotermii.

Łagodna hipotermia

Jest to najmniej niebezpieczny etap hipotermii i definiowany jest jako temperatura ciała poniżej 95 stopni. Chodzi o dreszcze, kłopoty z koncentracją, grzebanie palców i dyskomfort.

Umiarkowana hipotermia

Ten etap nie jest tak dobrze zdefiniowany jak łagodna hipotermia, ale zwykle jest diagnozowany jako temperatura ciała poniżej 90 stopni i obejmuje rozszerzone źrenice, splątanie, zmęczenie i ostatecznie utratę przytomności.

Ciężka hipotermia

Ten etap obejmuje s temperaturę ciała poniżej 83 stopni, a pacjent może być nieprzytomny i zupełnie nie reaguje.

Uzyskiwanie dokładnych wyników

Aby naprawdę zdiagnozować hipotermię, niezbędny jest dokładny odczyt temperatury ciała. Istnieje wiele sposobów na zajęcie temperatury. W przeciwieństwie do epoki przed-cyfrowej, gdy jedynymi termometrami były szklane rurki zawierające toksyczną rtęć, nowoczesne termometry mogą pobierać temperatury wewnątrz i na zewnątrz ciała. Niektórzy mogą przyjmować temperaturę ledwie dotykając pacjenta.

• Termometry na czole zapewnić najprostszą, dokładną opcję. Ich największą wadą jest to, że są drogie.
• Termometry rektalne są nieco szybsze i uważane za najdokładniejsze w domu opcje termometru. Są o wiele bardziej ekonomiczne niż termometr na czoło.
• Termometry doustne w zasadzie używa tego samego termometru co temperatura w odbycie, ale musi być używany prawidłowo, aby uzyskać dokładny odczyt. Dokładność temperatury w jamie ustnej nie jest tak dobra, jak temperatura w odbycie. Używanie termometru doustnego i pobieranie temperatury pod pachą (pachowej) jest wyjątkowo niedokładne i nie jest zalecane.
• Termometry tympanonowe (w uchu), które można uzyskać bez recepty są szybkie, ale notorycznie niedokładne. Nie powodują one kontaktu z błoną bębenkową, tak jak robią to profesjonalne wersje i wymagają prawidłowego użytkowania, aby działały poprawnie.

Diagnozy różnicowe

Hipotermia może naśladować inne schorzenia, a te są najlepiej wykluczone przez dostawcę opieki zdrowotnej. Nawet drżenie niekoniecznie musi być objawem hipotermii. Gorączka i dreszcze mogą powodować dreszcze, podobnie jak wycofanie się z opiatów.

Złotym standardem dla diagnozy hipotermii jest wykorzystanie temperatury ciała. Jeśli pacjent drży i ma trudności z dobrą sprawnością motoryczną, ale nie ma temperatury ciała poniżej 95 stopni, to nie jest to hipotermia.

Podobnie, jeśli pacjent jest hipotermiczny z tempem ciała poniżej 95 stopni i jest nieprzytomny, diagnozą jest hipotermia, ale pacjent może również bardzo łatwo mieć inne warunki.

Co zrobić, jeśli uważasz, że to hipotermia Czy ta strona była pomocna? Dziekuję za odpowiedź! Jakie są twoje obawy? Źródła artykułu

• Aléx, J., Karlsson, S. i Saveman, B. (2013). Doświadczenia pacjentów z zimną ekspozycją podczas opieki pogotowia ratunkowego. Scandinavian Journal Of Trauma, Resuscitation and Emergency Medicine, 21 (1), 44. doi: 10.1186 / 1757-7241-21-44
• Brandt, S., Mühlsteff, J. i Imhoff, M. (2012). Diagnostyka, zapobieganie i leczenie hipotermii przypadkowej i okołooperacyjnej. Biomedizinische Technik / Inżynieria biomedyczna, 57 (5). doi: 10.1515 / bmt-2012-0016
• Buajordet I, Naess AC, Jacobsen D, Brørs O. Zdarzenia niepożądane po naloksonowym leczeniu epizodów podejrzewanego ostrego przedawkowania opioidów. Eur J Emerg Med. 2004 luty; 11 (1): 19-23.
• Niven, D., Laupland, K., Tabah, A., Vesin, A., Rello, J. i Koulenti, D. i in. (2013). Diagnoza i zarządzanie zaburzeniami temperatury na OIOM: badanie ankietowe EUROBACT. Critical Care, 17 (6), R289. doi: 10.1186 / cc13153
• Parker, J., Wall, B., Miller, R. i Littmann, L. (2010). Ekstremalna hipotermia. Kardiologia kliniczna, 33 (12), E87-E88. doi: 10.1002 / clc.20380