Naprawa złamań kości z zewnętrznym utrwaleniem

Fiksacja zewnętrzna to chirurgiczna metoda unieruchamiania kości w celu umożliwienia prawidłowego wyleczenia złamania. Jest stosowany w celu zapewnienia stabilności kości i tkanki miękkiej po poważnym złamaniu, ale może być również stosowany jako procedura korekcji niedopasowania kości, przywrócenia długości kończyn lub ochrony tkanki miękkiej po poważnym poparzeniu lub obrażeniu.

Zewnętrzne mocowanie do naprawy złamanej kości

Zewnętrzne mocowanie uzyskuje się poprzez umieszczenie kołków lub śrub w kości po obu stronach złamania. Kołki są mocowane razem poza skórą za pomocą serii zacisków i prętów zwanych ramą zewnętrzną.

Fiksację zewnętrzną wykonuje chirurg ortopeda i zwykle wykonuje się ją w znieczuleniu ogólnym. Procedura zwykle składa się z następujących kroków:

1. Otwory są wiercone w nieuszkodzonych obszarach kości wokół złamania.
2. Specjalne śruby wkręca się w otwory.
3. Poza ciałem, pręty z przegubami kulowymi są łączone za pomocą śrub.
4. Dopasowanie można wykonać w przegubie kulowym, aby upewnić się, że kość jest prawidłowo wyrównana przy minimalnym skróceniu kości.

Obszary skóry przebite zabiegiem należy regularnie czyścić, aby zapobiec zakażeniu. W niektórych przypadkach może być konieczne zastosowanie obsady.

Usunięcie śrub i ramy zewnętrznej można zwykle wykonać w gabinecie lekarskim bez znieczulenia. Znane są pęknięcia w miejscach wiercenia i dlatego po usunięciu urządzenia może być konieczna dodatkowa ochrona.

Zalety i uwarunkowania mocowania zewnętrznego

Główną zaletą zewnętrznej fiksacji jest to, że jest ona szybko i łatwo stosowana. Ryzyko zakażenia w miejscu złamania jest minimalne, chociaż istnieje ryzyko zakażenia, w którym pręty zostały wprowadzone przez skórę

Zewnętrzne stabilizatory są często stosowane w ciężkich urazach pourazowych, ponieważ pozwalają na szybką stabilizację, jednocześnie umożliwiając dostęp do tkanek miękkich, które mogą również wymagać leczenia. Jest to szczególnie ważne w przypadku znacznego uszkodzenia skóry, mięśni, nerwów lub naczyń krwionośnych.

Fiksacja zewnętrzna zapewnia również idealną kompresję, wydłużenie lub neutralizację umieszczenia kości, umożliwiając ruch pobliskich stawów. To nie tylko pomaga prawidłowo ustawić kości, może pomóc zminimalizować atrofię mięśni i obrzęk (nagromadzenie nadmiaru płynu) spowodowało całkowite unieruchomienie kończyny.

Fiksacja zewnętrzna jest przeciwwskazana w następujących okolicznościach:

• Zaburzenia związane z kośćmi lub pogorszenie, które powoduje, że stabilizacja jest mniej pewna
• Osoby, które nie są w stanie lub nie chcą prawidłowo dbać o szpilki i druty
• Osoba z ciężko upośledzonym układem odpornościowym, u których występuje zwiększone ryzyko zakażenia

Inne zastosowania zewnętrznego mocowania

Poza natychmiastową naprawą poważnych lub złożonych złamań, zewnętrzna fiksacja może być stosowana do leczenia lub naprawy innych stanów. Należą do nich operacje mające na celu skorygowanie wad rozwojowych kości, które powodują skrócenie kończyny.

Zewnętrzne mocowanie można również wykorzystać do zachowania integralności struktur kostnych (takich jak dłoń) po poważnym poparzeniu lub urazie. Bez utrwalenia odsłonięta lub uszkodzona tkanka może skurczyć się od nagromadzenia blizny, powodując długotrwałe lub nawet trwałe ograniczenie ruchu.