Diagnozowanie i leczenie złamań tylnych złamań maltańskich

Staw skokowy jest złożonym skrzyżowaniem trzech kości zwanych kości strzałkowej, piszczeli i kości skokowej. Piszczel jest powszechnie określany jako kość piszczelowa, podczas gdy kość strzałkowa jest cieńszą kością nogi sąsiadującą z nią.Tymczasem kości skokowe są kością położoną pomiędzy piszczelami, strzałkami i piętą, która tworzy pierwotne połączenie między podudzia a stopą i jest niezbędna dla mobilności i równowagi.

Ponieważ kostka jest podatna na skręcenia i ściskanie, złamanie tych kości nie jest rzadkie i czasami może być trudne do wyleczenia.

Anatomia złamania stawu skokowego

Kiedy większość ludzi opisuje złamanie kostki, zazwyczaj oznacza to, że obejmuje dolne części kości piszczelowej i / lub strzałkowej. Niektóre złamania dotyczą obu kości; inne dotyczą tylko jednego. Samo złamanie odbędzie się na bulwiastych końcach kości zwanych malleoli, które obejmują:

• Przyśrodkowa kostka na wewnętrznej stronie kostki przy końcu piszczeli
• Kręgosłup boczny po zewnętrznej stronie kostki na końcu kośca strzałkowego
• Kość krzyżowa tylna znajduje się w dolnej części tylnej części piszczeli

Spośród nich, kostka tylna jest strukturą najmniej podatną na złamanie. Pojedyncze przerwy są rzadkie, a kiedy się zdarzają, zwykle trudno je zredukować (zresetować) i utrwalić (ustabilizować).

Złamania tylne

Złamania kości piętowej mogą stanowić wyzwanie dla ortopedy, ponieważ wzór złamania jest często nieregularny. Mogą rozbijać się na wiele fragmentów i często trudno je zdiagnozować. Co więcej, istnieje niewielki konsensus co do tego, jak najlepiej ustabilizować złamanie po zresetowaniu.

Ogólnie rzecz biorąc, urazy te są opisane jako złamania kości piszczelowej plafonu (plafon odnoszące się do części piszczeli, w której występuje stawowa artykulacja). A ponieważ tkanka jest tam stosunkowo cienka, nierzadko występuje złamanie otwarte (takie, w którym skóra jest zerwana).

Wszystko wskazuje na to, że izolacja złamań kości piętowej stanowi niewiele więcej 0,5 procent wszystkich urazów kończyn dolnych.

Częściej występują złamania, gdy zaangażowane są również kostki przyśrodkowe i boczne. Jest to powszechnie nazywane złamaniem trójnawowym, w którym złamane są wszystkie trzy struktury kostne. Jest uważany za poważny uraz, któremu często towarzyszy uszkodzenie więzadeł i przemieszczenie kostki.

Leczenie i diagnoza

Ponieważ izolowane złamanie tego typu jest tak rzadkie, diagnozy czasami są pomijane lub niejednoznaczne. W przypadku podejrzenia, tomografia komputerowa (CT) jest zwykle preferowana w porównaniu z rentgenem lub MRI. Badanie CT pozwala chirurgowi wyraźnie zobaczyć, ile jest fragmentów i pomaga określić, gdzie znajduje się główny fragment. To będzie ten fragment, w którym skupią się wysiłki fiksacyjne.

Często wymagana jest operacja, aby upewnić się, że fragmenty są prawidłowo umieszczone. W związku z tym pozostaje kontrowersja co do tego, kiedy jest to najbardziej odpowiednie. Tradycyjnie chirurdzy od dawna zalecają operację, jeśli w grę wchodzi więcej niż 25 procent malleoli.

Obecnie sytuacja wygląda nieco inaczej, większość chirurgów zgadza się, że rozmiar fragmentu nie jest czynnikiem decydującym. Zamiast tego należy wykonać zabieg chirurgiczny, jeżeli złamanie kości piętowej powoduje niestabilność stawu skokowego, niezależnie od wielkości lub lokalizacji złamania.

Ogólnie rzecz biorąc, najlepszym sposobem na zmianę położenia kości jest nacięcie w tylnej części kostki. To pozwala chirurgowi na zmianę położenia fragmentów i zabezpieczenie ich płytkami i śrubami. W niektórych przypadkach kości nie trzeba zmieniać pozycji, a fragment można zabezpieczyć bez operacji.

Rehabilitacja

Rehabilitacja jest podobna do tej stosowanej w przypadku innych rodzajów złamań kostki. Zazwyczaj chirurdzy unieruchamiają kostkę i umożliwiają leczenie nacięć przed rozpoczęciem terapii fizycznej. Jednakże, w przeciwieństwie do złamań w kościach przyśrodkowych i bocznych, złamania kości piętowej tylnej można łatwo wyprzeć przez proste zginanie kostki. Z tego powodu opieka pooperacyjna często wymaga, aby kostka nie była obciążona przez sześć tygodni.

Pierwsza faza rehabilitacji będzie skupiać się na przywracaniu ruchliwości stawu skokowego, a następnie ćwiczeniom obciążeniowym, gdy złamanie zacznie się leczyć. Całkowity czas rekonwalescencji wynosi od czterech do sześciu miesięcy, chociaż może to potrwać dłużej w przypadku cięższych obrażeń.

W niektórych przypadkach ludzie mogą potrzebować poddać się zabiegowi chirurgicznemu, aby później usunąć sprzęt chirurgiczny.