Rola zastępczej terapii testosteronem w HIV

Niedobór testosteronu często obserwuje się zarówno u mężczyzn, jak iu kobiet z wirusem HIV. Nieprawidłowości hormonalne, które mogą wpływać na produkcję testosteronu, od dawna są uznawane za powikłania HIV od najwcześniejszych dni pandemii (chociaż na ogół wiązało się to z chorobą późnego stadium).

Jednak ostatnie badania wykazały, że prawie co piąty mężczyzna z HIV udokumentował niedobór testosteronu, niezależnie od liczby CD4, miana wirusa lub stanu leczenia. Podobnie, niedobór testosteronu obserwuje się u jednej na cztery kobiety zakażonej HIV, najczęściej w kontekście ciężkiej, niewyjaśnionej utraty masy ciała (zanik wirusa HIV).

Rola testosteronu

Testosteron jest hormonem steroidowym, który ma zasadnicze znaczenie dla rozwoju jąder (jąder) i prostaty u mężczyzn, jak również promowania drugorzędnych męskich cech płciowych (np. Beztłuszczowej masy mięśniowej, masy kostnej, wzrostu włosów). Testosteron jest również ważny dla kobiet w utrzymaniu prawidłowej masy mięśniowej i kostnej, chociaż na poziomach około 10% mniej niż u mężczyzn.

Zarówno u mężczyzn jak i kobiet testosteron jest niezbędny dla ogólnego stanu zdrowia i samopoczucia danej osoby, przyczyniając się do wzmocnienia siły, poziomu energii i libido.

Natomiast wyczerpanie testosteronu wiąże się z:

• Utrata beztłuszczowej masy mięśniowej
• Niedokrwistość
• Osteoporoza
• Insulinooporność
• Zwiększone lipidy (tłuszcz i / lub cholesterol) we krwi
• Zwiększony podskórny tłuszcz w jamie brzusznej

Niedobór testosteronu

Niedobór testosteronu u mężczyzn z HIV jest w dużej mierze związany z zaburzeniem hormonalnym męski hipogonadyzm w którym upośledzona jest funkcja męskich gonad (jąder), co skutkuje zmniejszeniem produkcji hormonów płciowych poza tym, czego można by się spodziewać po określonym wieku mężczyzny.

W populacji ogólnej hipogonadyzm występuje u około 1 na 25 mężczyzn w wieku od 30 do 50 lat, wzrastając do 1 na 14 w wieku od 50 do 79 lat. Natomiast częstość występowania HIV u mężczyzn jest tak duża, jak pięć razy większa.

Hipogonadyzm może być spowodowany przez defekt w samych jądrach (pierwotny) lub dysfunkcję występującą poza jądrami (wtórne). U dorosłych mężczyzn z HIV:

• Pierwotny hipogonadyzm stanowi około 25% przypadków. Może to być spowodowane uszkodzeniem jąder z powodu infekcji (w tym niektórych oportunistycznych infekcji), raka jąder, lub fizycznego urazu jąder (chociaż uszkodzenie pojedynczego jądra niekoniecznie koreluje ze zmniejszoną produkcją testosteronu).
• Wtórny hipogonadyzm stanowi pozostałe 75% i jest najczęściej związany z zaburzeniami neuroendokrynnymi, w których interakcje między układem nerwowym a układem hormonalnym są znacząco upośledzone. Chociaż rzadkie przypadki HIV powodują uszkodzenie przysadki mózgowej, sam wirus nie powoduje upośledzenia. Przeciwnie, hipogonadyzm obserwuje się w obecności wielu chorób przewlekłych, z utrzymującym się stanem zapalnym i nieswoistą utratą masy ciała, uważaną za czynnik asocjacyjny.

Hipogonadyzm może być również spowodowany przez świnkę dziecięcą lub nadużywanie sterydów anabolicznych. Nie wykazano, aby leki przeciw HIV przyczyniały się do hipogonadyzmu.

Objawy męskiego hipogonadyzmu

Hipogonadyzm u dorosłych mężczyzn charakteryzuje się niskim poziomem testosteronu w surowicy (krwi), a także jednym lub kilkoma z następujących objawów:

• Zanik mięśni
• Zredukowana energia i wytrzymałość
• Depresja, drażliwość, trudności z koncentracją
• Powiększanie tkanki piersi (ginekomastia)
• Zmniejszone owłosienie twarzy i ciała
• Wzrost tłuszczu w jamie brzusznej
• Utrata masy kostnej (osteoporoza)
• Skurcz jądra
• Zaburzenia seksualne (np. Zaburzenia erekcji, zmniejszony wytrysk, niskie libido, trudności w osiągnięciu orgazmu)

Testowanie i diagnostyka

Diagnozę przeprowadza się, mierząc ilość testosteronu we krwi, której są trzy różne podtypy. Po wykonaniu testu wyniki ujawnią obie osoby całkowity testosteron (wszystkie podtypy) i jeden z trzech podtypów nazywany darmowy testosteron.

Darmowy testosteron jest po prostu rodzajem testosteronu, do którego nie jest przyłączone żadne białko, co pozwala mu wchodzić do komórek i aktywować receptory, których nie potrafią inne podtypy. Jest uważana za najdokładniejszą miarę niedoboru testosteronu, mimo że stanowi jedynie 2-3% całkowitej populacji. Sam testosteron jest uważany za mniej dokładny, ponieważ wyniki mogą wydawać się normalne, jeśli inne niewolne podtypy są podwyższone.

Testy należy wykonywać wcześnie rano, ponieważ poziomy mogą się zmieniać nawet o 20% w ciągu dnia. Poziomy "normalne" są po prostu poziomami w zakresie referencyjnym laboratorium. Zakresy te mogą się różnić, ale dla celów ilustracyjnych są z grubsza między

• 250-800 ng / dl dla całkowitego testosteronu, oraz
• 50-200 pg / ml dla wolnego testosteronu.

Jednak oceny "normalnej" nie można dokonać wyłącznie za pomocą liczb.Poziom testosteronu spada zwykle o około 1-2% rocznie po 40. roku życia. Dlatego, co może być "normalne" dla 60-letniego mężczyzny, nie będzie takie samo dla 30-latka. Oceny należy dokonywać indywidualnie z lekarzem prowadzącym.

Zalecane leczenie

Jeśli potwierdzenie hipogonadyzmu zostanie potwierdzone, może być wskazana terapia zastępcza testosteronem. Zaleca się zazwyczaj wstrzyknięcia domięśniowe z testosteronem, które dają niskie efekty uboczne, jeśli fizjologiczne dawki są stosowane i dostosowywane przez lekarza prowadzącego. Opcje zatwierdzone przez FDA obejmują Depotestosteron (cypionian testosteronu) i Delatestryl (testosteron enanthate).

Średnio, zastrzyki podawane są co dwa do czterech tygodni. Aby uniknąć efektów wahań poziomu testosteronu - które mogą powodować niekiedy dramatyczne wahania nastroju, energii i funkcji seksualnych - często stosuje się niższe dawki i krótsze odstępy między dawkami.

Efekty uboczne leczenia mogą obejmować:

• Skóra trądzikowa i / lub tłusta
• Utrata lub przerzedzenie włosów
• Obrzęk stóp, kostek lub ciała
• Bezdech senny
• Rozwój tkanki piersi (ginekomastia)
• Zakrzepy
• Powiększenie prostaty

Terapia zastępcza testosteronem może również powodować przyspieszenie istniejącego wcześniej raka prostaty. Z tego powodu poziomy antygenu specyficznego dla prostaty pacjenta (PSA) będą testowane i monitorowane podczas trwania terapii.

Ogólnie rzecz biorąc, zastrzyki domięśniowe oferują opłacalną opcję leczenia hipogonadyzmu, z towarzyszącym wzrostem czujności, dobrego samopoczucia, libido, beztłuszczowej masy mięśniowej i zdolności erekcji. Wady obejmują regularne wizyty u lekarza i podawanie leku.

Dostępne są także doustne, przezskórne i miejscowe środki żelujące, które mogą być stosowane w niektórych przypadkach. Porozmawiaj o tym z lekarzem.

Hipogonadyzm u kobiet zakażonych HIV

U kobiet testosteron jest wytwarzany w jajnikach i nadnerczach. Podobnie jak u mężczyzn, jest to ważny hormon do utrzymania prawidłowej masy mięśniowej i kostnej, a także energii, siły i libido.

Podczas gdy hipogonadyzm jest znacznie mniej powszechny u kobiet z HIV, może się zdarzyć i najczęściej występuje w kontekście zanikania HIV i zaawansowanej choroby. Implementacja ART może w wielu przypadkach odwrócić stratę czasu i stan hipogonady.

Obecnie nie ma ustalonych wytycznych dotyczących leczenia hipogonadyzmu u kobiet, a możliwości leczenia są ograniczone. Hormonalna terapia zastępcza (HRT) może być odpowiednia dla niektórych osób, podczas gdy krótkotrwałe stosowanie testosteronu może poprawić popęd płciowy, beztłuszczową masę mięśniową i poziom energii.

Jednak dane nadal są niekompletne na temat stosowania testosteronu w leczeniu hipogonadyzmu u kobiet przed menopauzą zakażonych wirusem HIV. Porozmawiaj ze swoim lekarzem o możliwych skutkach ubocznych. Testosteronu nie zaleca się kobietom w ciąży lub planującym ciążę.

_Źródła: