Zrozumienie kompleksu demencji AIDS

Kompleks otępienny AIDS (ADC), znany również jako encefalopatia HIV, jest zaburzeniem neurologicznym bezpośrednio wywołanym przez HIV.Jest to stan zaklasyfikowany przez Centers for Disease Control and Prevention (CDC) jako warunek definiujący AIDS i charakteryzuje się pogorszeniem funkcji poznawczych, motorycznych i behawioralnych, których symptomy mogą obejmować:

• problemy z pamięcią i koncentracją
• zmniejszona reakcja emocjonalna i / lub intelektualna
• oznaczone zmiany zachowania
• zmniejszona siła / słabość
• utrata zdolności motorycznych (np. drżenie, niezdarność)
• postępująca utrata mobilności
• demencja

Demencję definiuje się jako utrzymujące się zakłócenie procesów umysłowych naznaczonych zmianami osobowości, zaburzeniami pamięci i zaburzeniami rozumowania.

Przyczyny demencji AIDS

ADC zwykle występuje w zaawansowanej chorobie, gdy liczba CD4 pacjenta jest mniejsza niż 200 komórek / μl i na ogół towarzyszy jej wysokie miano wirusa.

W przeciwieństwie do większości schorzeń definiujących AIDS, ADC nie jest oportunistyczną infekcją, o ile choroba jest spowodowana przez sam wirus HIV. Badania wskazują, że białe krwinki zakażone wirusem HIV zwane makrofagami i komórki nerwowe zwane mikroglejem wydzielają neurotoksyny, które niekorzystnie wpływają na rozwijającą się i dojrzałą tkankę nerwową. Z czasem może to powodować degenerację funkcji synaptycznej (tj. Transmisję informacji między neuronami), a także pośrednie wywoływanie śmierci komórkowej w neuronach.

Diagnozowanie i leczenie demencji związanej z AIDS

Nie ma pojedynczego testu, który mógłby potwierdzić rozpoznanie encefalopatii HIV. Diagnoza jest w dużej mierze wynikiem wykluczenia, wykluczając inne możliwe przyczyny upośledzenia. Pełną ocenę musi przeprowadzić doświadczony klinicysta, badając historię pacjenta, testy laboratoryjne (np. Przebicie w lędźwiach), skanowanie mózgu (MRI, tomografia komputerowa) i przegląd tzw. "Cech stadium".

Charakterystyki etapu określają wagę utraty wartości w skali od 0 do 4, jak następuje:

• Etap 0: Normalny silnik i funkcja psychiczna.
• Etap 0.5: Minimalna dysfunkcja z normalnym chodem i siłą. Osoba jest w stanie pracować i wykonywać codzienne czynności.
• Etap 1: Upośledzenie funkcji motorycznych i / lub umysłowych. Osoba może nadal chodzić bez pomocy i wykonywać wszystkie, oprócz najbardziej wymagających codziennych zadań.
• Etap 2: Nie można pracować i ma problemy z radzeniem sobie z trudniejszymi aspektami codziennego życia. Jednak osoba nadal jest w stanie dbać o siebie i jest w stanie chodzić (choć czasami z pomocą jednego wniosku).
• Etap 3: Poważna niezdolność umysłowa i / lub motoryczna. Osoba nie jest w stanie dbać o siebie.
• Etap 4: Blisko stanu wegetatywnego.

Podczas gdy cięższe objawy ADC zmniejszyły się znacznie w liczbie od czasu pojawienia się złożonej terapii przeciwretrowirusowej (ART), łagodne upośledzenie neurokognitywne nadal obserwuje się u około 30 procent osób z bezobjawowym HIV i 50 procent osób z AIDS.

Ogólnie rzecz biorąc, ryzyko wystąpienia ADC jest wyższe u osób, które nie osiągnęły supresji wirusa, chociaż może utrzymywać się u trzech do 10 procent osób z całkowicie kontrolowanym wirusem. Sugeruje się, że wczesna interwencja ART może opóźnić lub zmniejszyć ryzyko ADC.

W przypadku osób z zaburzeniem neurokognitywnym, ART w idealnym przypadku obejmuje dwa leki o znacznej penetracji bariery krew-mózg. Opcje obejmują leki klasy inhibitorów odwrotnej transkryptazy nukleozydów Retrovir (AZT) i Ziagen (abakawir), a także lek klasy Crixivan klasy inhibitorowej proteazy (indinawir).

Znany również jako:

• Encefalopatia HIV
• Związane z HIV zaburzenie neurokognitywne (HAND)
• Demencja związana z HIV (HAD)