Omówienie zaburzenia pisania Dysgraphia

Dysgraphia to rodzaj niepełnosprawności uczącej się, która wpływa na umiejętność rozpoznawania formularzy w literach, pisania listów i słów na papierze oraz rozumienia relacji między dźwiękami, wypowiadanymi słowami i pisanymi literami. W języku federalnych przepisów o edukacji specjalnej dysgrafia jest uważana za podtyp niepełnosprawności intelektualnej w piśmie podstawowym lub ekspresyjnym.

Charakterystyka

Osoby z dysgrafią mają znaczne trudności z pisanym językiem pomimo posiadania formalnych instrukcji. Ich charakter pisma może obejmować odwrócenie, błędy ortograficzne i może być nieczytelny. Niektórzy uczniowie z dysgrafią mogą mieć również problemy z przetwarzaniem języka i związkiem między słowami i ideami, które reprezentują.

Najczęściej rozpoznaje się u dzieci, gdy po raz pierwszy zapoznają się z pisaniem. Może rozwinąć się u dorosłych po urazie lub udarze.

Błędne przekonania dotyczące Dysgraphia

Osoby z dysgrafią mają znacznie większe trudności z pisaniem niż inni, ale ich umiejętności w innych obszarach mogą być średnie lub lepsze. Są narażeni na to, że są leniwi i nieuważni w swojej pracy ze względu na frustrację i zmęczenie, których doświadczają, gdy podejmują wysiłek, który trzeba wykonać, aby wykonać pozornie łatwe zadania. Nauczyciele muszą zapewnić im pozytywne doświadczenia edukacyjne, aby pomóc im zachować poczucie własnej wartości i motywację.

Teorie przyczyn Dysgraphia

Uważa się, że Dysgraphia wiąże się z trudnością z umiejętnościami motorycznymi, takimi jak pamięć ruchowa, koordynacja mięśni i ruch na piśmie. Uważa się również, że rolę odgrywają ośrodki mózgu, wzrokowe, percepcyjne i ruchowe mózgu. Dowody wskazują, że może być dziedziczna. Ludzie, którzy doznali urazów mózgu lub udarów mózgu mogą również wykazywać oznaki dysgrafii.

Testowanie

Kompleksowe oceny psychologiczne i edukacyjne mogą pomóc w rozpoznaniu dysgrafii. Testy pisania w trybie diagnostycznym mogą być wykorzystane do określenia, czy umiejętności pisania przez ucznia są normalne dla jego wieku. Mogą również udzielać informacji na temat przetwarzania tekstu. Poprzez obserwacje, analizę pracy uczniów, ocenę poznawczą i oceny terapii zajęciowej, nauczyciele mogą opracowywać kompleksowe zindywidualizowane plany leczenia.

Instrukcja i terapia

Nauczyciele stosują różnorodne metody opracowywania indywidualnego programu edukacyjnego ucznia (IEP). Typowe programy koncentrują się na rozwijaniu umiejętności motorycznych, takich jak chwyt piórkowy, koordynacja rąk i rozwijanie pamięci ruchowej. Terapia językowa i terapia zajęciowa pomagają uczniowi rozwinąć ważne związki między literami, dźwiękami i słowami. Niektórzy uczniowie najlepiej radzą sobie z programami do obsługi klawiatury lub rozpoznawania mowy.

Co zrobić w Dysgraphia

Jeśli uważasz, że Ty lub Twoje dziecko ma dysgrafię i może się uczyć niepełnosprawność, skontaktuj się ze swoim dyrektorem szkoły lub doradcą, aby uzyskać informacje na temat tego, jak poprosić o ocenę. W przypadku uczniów szkół wyższych i programów zawodowych, ich biuro doradztwa szkolnego może pomóc w znalezieniu zasobów, które pomogą zapewnić ich sukces.

Etykiety diagnostyczne, takie jak Dysgraphia i trudności w uczeniu się

Szkoła dziecka nie może używać terminu dysgrafia, ale może w dalszym ciągu prawidłowo oceniać twoje dziecko. Zazwyczaj szkoły publiczne używają etykiet i języka z federalnych przepisów IDEA. Dysgraphia jest terminem diagnostycznym znajdującym się w psychiatrycznych systemach diagnostycznych. Szkoły uznają to za jeden z kilku rodzajów zaburzeń matematycznych, które mogą służyć pod nazwą niepełnosprawności intelektualnej.