Głuchota mylona z upośledzeniem umysłowym

Większość głuchych w moim pokoleniu - ale nie wszyscy - uciekła przed losem, który zrujnowałby jakąkolwiek szansę na normalne życie. Oznacza to, że nie byliśmy źle zdiagnozowani jako opóźnieni. Przez długi czas, aż do około 1970 roku, osoby głuche były czasami błędnie zdiagnozowane jako mające upośledzenie umysłowe, z poważnymi konsekwencjami. Ci nieszczęśni głuchych wychowywali się w instytucjach - domach dla osób upośledzonych lub chorych psychicznie - bez dostępu do języka. Kiedy okazało się, że są głusi, nie są opóźnieni, często było już za późno, by ocalić to, co zostało z ich życia. Wszystkie pieniądze wygrane w procesach sądowych nie mogły przywrócić utraconego dzieciństwa ani zapewnić im umiejętności językowych niezbędnych do przetrwania w społeczeństwie.

Stało się tak dlatego, że młodym głuchym dzieciom często poddawano testy inteligencji nieodpowiednie do testowania głuchych dzieci, a także z powodu zwykłej niewiedzy na temat głuchoty. Było to często wspomniane w książkach na temat dziedzictwa głuchych, takich jak książki Harlan Lane (1984).

Przypadki zgłaszane w mediach prasowych

• Sprawa Mattie Hoge - Mattie Hoge była głuchą kobietą błędnie zdiagnozowaną w 1929 lub 1930 roku i została zinstytucjonalizowana w domu Forest Haven dla upośledzonych przez 57 lat, dopóki nie została odkryta. Hoge nie został odpowiednio przebadany i to było przyczyną błędnej diagnozy. Zgłoszone w Washington Post 14 września 1985 r., Z dalszą opcją 6 lutego 1988 r., Strona b.04.
• Sprawa mężczyzny w Nowym Jorku - W 1984 r. Stan Nowy Jork stracił proces w imieniu głuchoniemego człowieka, który spędził prawie dziesięć lat w domach dla upośledzonych. Nowy Jork musiał zapłacić temu człowiekowi kilka milionów dolarów. Sprawa została zgłoszona w New York Times 14 stycznia 1982 r., Strona B2.
• Inna nowojorska sprawa - Joseph McNulty, urodzony we wczesnych latach 60., został błędnie zdiagnozowany jako opóźniony w 1966 r. Błędna diagnoza została odkryta dopiero w 1974 r.
• W Bostonie w stanie Massachusetts w 1964 r. W systemie szpitala psychiatrycznego odkryto ślepego, głuchoniemego mężczyznę Josepha del Signore'a. Ten przypadek został zgłoszony w Washington Post / Times Herald , 18 grudnia 1964 r., Strona A1.

• W Tulsa, Oklahoma, głuchy chłopiec, lat 17, został odkryty po 12 latach w szkole dla upośledzonych, w 1965 roku. Ta sprawa została zgłoszona w Washington Post / Times Herald 20 grudnia 1965 r., Strona A1.
• The Beacon Journal (Akron, Ohio) doniósł 30 maja 2002 r. O 48-letnim głuchym człowieku, który spędził pierwsze 18 lat życia w domu dla osób opóźnionych, po tym, jak lekarze zalecili rodzicom, aby zinstytucjonalizowali swoje dziecko.

Książki o skutkach błędnej diagnozy

Byłem # 87: Próba błędnej diagnozy, instytucjonalizacji i nadużywania przez niesłysząca kobietę

Inna książka, nie autobiograficzna, jest Dzieci z odwagą: Prawdziwe historie o młodych ludziach (ISBN 0915793393) autorstwa Barbary A. Lewis. Książka ta jest jedną z kompilacji opowiadań, historia głuchego chłopca, któremu powiedziano, że jest opóźniony w dzieciństwie.

Trzecia książka jest Manekin (1974) (ASIN 0316845108), autor: Ernest Tidyman. Ta książka opisuje męczeństwo głuchego człowieka, który nigdy nie nauczył się żadnego języka i został oskarżony o morderstwo i umieszczony w domach dla upośledzonych.

Czwarta książka jest Bóg zna jego imię: prawdziwa historia Jana Kowalskiego nr 24 , autor: Dave Bakke (ISBN 0809323273). Ta książka opowiada historię niezidentyfikowanego głuchego człowieka, który został odkryty w stanie Illinois w systemie zdrowia psychicznego. Został umieszczony w domu dla upośledzonych po błędnej diagnozie w 1945 r. (Z opisu książki nie wynika, czy był on dorosły czy dziecko, gdy został znaleziony).

Inne znane przykłady błędnej diagnozy

Jeśli możesz usłyszeć, co widzę: lekcje o życiu, szczęściu i wyborach, które podejmujemy

Przykłady w Entertainment Media of Misdiagnosis

A twoje imię to Jonah

pokazał młodemu Jonahowi, głuchemu dziecku, którego błędnie zdiagnozowano jako opóźnionemu, przygotowanemu do opuszczenia instytucji, w której dorastał.

Wspomniana książka "Dummy" stała się również filmem telewizyjnym z 1979 r. O tym samym tytule, z udziałem Levara Burtona. Plus, niektóre wczesne programy telewizyjne miały epizody z osobami głuchymi, które uważano za opóźnione. Jednym z takich odcinków był odcinek "The Foundling" na Waltons w 1972 roku.

Błędna diagnoza w czasach nowożytnych

Od odwiedzających na temat Głuchych :… Naprawdę powiązałem twoją historię o niesfornych dzieciach (głuchych, oznaczonych jako opóźnione). Dowiedziałem się o moim problemie ze słuchem w 2. klasie. W czwartej klasie mój nauczyciel uderzył mnie i nazwał mnie upośledzoną, ponieważ jej nie słyszałem. Nie wierzyła, że ​​jestem głuchy, myślała, że ​​ją ignoruję lub głupię.Wszyscy moi koledzy z dzieciństwa traktowali mnie jak głupka. Kiedy ukończyłem szkołę średnią ze stypendium Regents Scholarship, jeden z moich kolegów z klasy (do którego chodziłem do szkoły z gimnazjum) zatrzymał mnie w sali, żeby się zemścić, i powiedziała mi, że była zaskoczona, że ​​wygrałem to stypendium, tak jak naprawdę myślała, że ​​zostałem retartowany. Wtedy zrozumiałem, że całe moje życie zostało dotknięte przez tego jednego nauczyciela.

… Urodziłem się z lekkim ubytkiem słuchu i nikt go nie odebrał. Kiedy byłem w pierwszej klasie, nauczyciele myśleli, że jestem upośledzony umysłowo. Poradzili moim rodzicom, żeby mnie wprowadzili do instytucji psychiatrycznej, moi rodzice powiedzieli, że nie jest upośledzona umysłowo, że musicie zwrócić jej uwagę, a wtedy ona to dostanie. Mój ojciec nauczył mnie w ciągu jednej nocy, czego nauczyciele powinni mnie nauczyć w ciągu sześciu tygodni. Następnego dnia przeczytałem dla nauczyciela, a ona powiedziała, że ​​ją zapamiętałem. Wysłała mnie do biura dyrektora, gdzie musiałem czytać od przodu do tyłu, z powrotem do przodu i pośrodku do końca książki, zanim byli przekonani, że potrafię czytać. Wezwali moich rodziców do biura. Mogę sobie tylko wyobrazić, co powiedział mój ojciec, kiedy matka powiedziała mu, że musimy iść do szkoły. Całe moje życie musiałem udowodnić ludziom, że nie jestem upośledzony umysłowo. Miałem dwóch przełożonych, którzy powiedzieli mi, że uważali mnie za umysłowo opóźnionego i jeden był zaskoczony, że nie.

Czy jesteś głuchym dorosłym, który został źle zdiagnozowany jako upośledzony umysłowo jako dziecko lub czy ktoś z Twojej rodziny został źle zdiagnozowany? Podziel się doświadczeniem lub doświadczeniem swojego krewnego, z Czytelnikami O Głuchości.